A wild ShadowClan leader appeared!

Dit was nog steeds een van zijn favoriete plekken van dit territorium. Mooie bomen met weinig struiken ertussen, maar genoeg om je te verstoppen of doorheen te duiken wanneer nodig. Het deed hem denken aan het territorium thuis, en maakte dat de kater in een opwelling van nostalgie weer eens ouderwets domme dingen ging doen. Het was dan ook niet het idee dat iemand hem vroeg waarom hij dat deed, aangezien de kater het zelf ook niet wist. Sommige zaken gebeurden gewoon, voelde hij zich zeer schuldig over, en that was that. In dit geval was het helaas niet zo simpel, aangezien de Shadowclan kat het voor elkaar had gekregen om een groep boseekhoorns waar hij op aan het jagen was, boos te maken, waardoor hij in plaats van de jager het gejaagde werd. Een groep boze eekhoorns vloog achter hem aan, en de enige manier om mogelijk te ontsnappen was door bosjes springen en - hey, was dat Everstar niet?
BAF. Het ene moment stond je vrolijk te bedenken of de poes tegenover je Everstar, nu Evergreen, was, het andere lag je op je zij bedolven onder boze eekhoorns die je van je af moest vechten. Niet zozeer dodelijk, wel zeer pijnlijk en vervelend. Een verontschuldigende grijns werd naar de windclan poes geworpen terwijl hij wat eekhoorns van zich af sloeg, nog een flink karwei.  

Zijn vrolijke grijns veranderde in een verontwaardigde en ietwat verbaasde blik toen de Windclanner vloekte. Niet netjes Ever, er waren baby eekhoorns bij! Bovendien, zijn warriors hadden hem inmiddels duizend keer gemeld dat hij zich als een leader diende te gedragen, en de kater was er vrij zeker van dat vloeken niet in de gebruiksaanwijzing stond. Aan de andere kant, zo dacht hij terwijl hij oog in oog stond met een boze eekhoorn, en deze verwoed van zijn neus weg probeerde te houden, had de poes het volste recht, want ze was geen leidster meer. Slimme actie ergens, nu mocht de poes vloeken, en leefde ze nog steeds. De kater was er niet zeker van of de katten in Starclan vloekten, dus dan was dit een betere optie voor de rode poes. Met een zwaai van zijn poot gooide hij een eekhoorn tegen een boom en brak zijn nek. One down, thirty to go.

Tussen het eekhoorn doden door, groeide het respect wat Tall had voor de rode poes. Natuurlijk, hij had altijd al respect voor haar gehad, maar dat was zonder dat hij wist dat haar eekhoorns zien te vermoorden en tegelijkertijd zo dodelijk naar hem kunnen kijken een kunst was die alleen zij beheerste. Haar multitaskgame was hoog. En dus zijn respect voor haar ook. Uiteindelijk kreeg ze het zelfs voor elkaar te praten. Het was een te verwachten vraag, en even opende de kater zijn mond, na nog wat eekhoorns weg te hebben geslagen sloot hij hem echter weer en haalde met een verloren blik zijn schouders op. "Letterlijk geen idee," Mauwde hij eerlijk, en met een zucht. Inmiddels begonnen de eekhoorns in te zien dat ze het gevecht niet zouden winnen, en kozen de angsthazen al voor de vlucht. "Bedankt trouwens," Mauwde hij, niet al te hard want hij bleef een kater met trots, maar wel met een kleine glimlach en een twinkeling. Stiekem was dit veel te grappig.

Nu de beesten weg waren had hij de tijd om te bedenken met wie hij hier eigenlijk stond, en meteen moest hij zichzelf ervan weerhouden om een paar stapjes achteruit te doen. Dit was de poes die hem en Ace gesproken had, zijn moeder had bevochten, en al toen hij een kitten was bestempeld was als 'de grote vijand van Shadowclan.' Enorm overdreven natuurlijk - ze was helemaal niet zo groot - maar het waren de verhalen, en die sleten er toch een beetje in.
Ondanks dat kon hij het niet laten even te grinniken om haar opmerking. "Goed punt," Mauwde hij, en haalde zijn schouders op. "Misschien trek ik ze gewoon aan," Wat op zich een prima iets zou zijn als Ever vaker in de buurt was om hem te redden.

Hij moest eerlijk toegeven dat het antwoord hem een beetje tegenviel, dat de poes er niet heel veel gedachten aan had gewijd, dat had hij wel verwacht, maar wie had er nou nog nooit over dansen nagedacht? Een beetje sceptisch keek de kater haar dus aan, en schudde toen zijn hoofd. "Geloof ik niet," Mauwde hij stellig, en schudde om zijn woorden kracht bij te zetten nog eens zijn hoofd. "Ook jij was ooit jong," Hij probeerde uit alle macht de 'echt waar ik kan het ook niet geloven'-toon eruit te houden. "Ik weet zeker dat je er ooit in je leven over na hebt gedacht," De leider moest gewoon even wat langer denken, maakte niet uit, Tall had de tijd.