The universe never complains

Barksound had niet langer kunnen wachten op de verdelingen van de dagtaken. Hij wilde juist iedereen voor zijn en de katten van de andere clan vermijden. Hij was er tijdens de journey namelijk achter gekomen dat hij kittens in een andere clan had. Kittens, die ondertussen al bijna 6moons oud waren en afkomstig waren uit de periode dat hij afgewezen was door Brindleleaf. Hij wilde hen niet zien, werd door hun pleegmoeder ook uit de buurt gehouden. Het was alsof hij overspel gepleegd had, ook al was dat niet het correcte woord om daar aan te linken. Bij zijn aankomst hier had hij haar terug gezien, waardoor dat gevoel alleen nog maar versterkt werd. Elke keer wanneer hij op pad was, was hij onbewust naar haar op zoek geweest, net zoals hij in het Windclan territorium gedaan had, nadat ze verdwenen was.

En daar zat ze dan. Even bleef de kater staan en richtte hij zijn horen opgelucht naar voren. De poes had zich klein gemaakt en zat met haar rug naar hem toe, met haar snoet richting de luide rivier. Ondanks het lawaai, leek het geluid in een suis te verdwijnen nu hij zijn aandacht op de poes had gericht. Hij was altijd door haar weggeduwd en hij had in der tijd ook wijselijk afstand genomen, maar hij ging haar niet nog een keer laten gaan. Hij stapte naar voren, deed geen moeite om zijn aanwezigheid geheim te houden, en drukte zijn snoet meteen tegen haar schouder aan. Nu hij zo dichtbij was, zag hij dat haar ogen aan het lekken waren en Barksound ging als reactie daarop vlak naast haar, tegen haar, liggen en legde zijn staart over haar heen. "Ik laat je niet nog een keer gaan", prevelde de kater, boven het geluid van de rivier uit.

Nadat hij bij haar was komen zitten, was een een tijdje stil. Enkel het water van de rivier was nog te horen, al kon hij aan het schokken van Brindleleaf's lichaam, weten dat ze huilde. Barksound had even zijn ogen gesloten, blij met het idee dat hij Brindleleaf terug gevonden had. Toen hij beweging voelde, opende hij zijn ogen echter snel en keek hij recht in de goudgele ogen van Brindleleaf. Zijn oren stonden naar voren, wachtend op wat ze zou gaan zeggen. Haar mooie goudgele oogjes zagen wat rood door het eerdere gehuil. “Je zult wel moeten.” Hij schudde zachtjes met zijn kop. "Wees er maar zeker van dat ik je deze keer tegen zal houden. Ik zal niet slapen zodat je in de schaduws kan vertrekken." zei hij en was even stil. "En als ik je echt niet kan tegenhouden", Barksound bleef haar aankijken en haalde kort zijn mondhoek op in een kleine glimlach. "zal ik je vergezellen." Hij had niets te verliezen.

Barksound had even zijn blik op de grond gericht bij wat Brindleleaf zei en fronste kort. “En je hebt altijd een oogje op mijn kittens gehouden. Zij hebben je nodig.” Hij keek schuin naar Brindleleaf toen ze zei dat hij een oogje op haar kittens had gehouden. Dat was waar, maar hij had niet gedacht dat ze het had geweten. Hij knikte dan ook kort op wat ze verder zei."Ik zal altijd op je kittens letten, zelfs als ze volledig op hun eigen poten kunnen staan." stelde hij haar gerust. Hij keek haar nu weer recht aan. De band met de clans en de Tribe was nog steeds een groot vraagteken. Barksound wist dan ook niet of de kans groot was dat hij haar nog vaak kon zien. "Ik hoop dat ik je nog geregeld ergens kan treffen." mauwde hij, zijn twijfels hardop zeggend. Zijn kopje legde hij even op die van haar. Hij wist dat ze straks weg moest, naar de Tribe, maar hij wilde haar nu even dicht bij zich hebben en genieten van haar aanwezigheid.