Cause I love the adrenaline in my veins [+ Crowcall]

Zoals altijd was het een drukke dag, maar in vergelijking met sommige dagen nog rustig. Geen grote onthullingen, geen doden, geen oorlog, geen ceremonie. Gewoon een normale dag waarop gejaagd en gegeten werd, gepatrouilleerd en geslapen. Het was bijna vreemd in zijn normaliteit. Crowcall had net twee prooien naar de grot gebracht en had besloten dat ze wel eventjes pauze mocht nemen. Misschien kon ze dan na zonhoog gaan jagen met Crowfur. Er verscheen even een glimlach op haar gezicht bij de gedachte aan de vriendelijke kater. Ze hoopte dat hij tijd zou hebben. Ze overwoog om nu tijdens haar pauze ook een bekende op te zoeken, maar besloot dat ze liever even in haar eentje rond wilde lopen. Ze kon bij Vulture's Drop van het uitzicht genieten.

Zo kwam ze daar even later aan. Door alle ongevallen die hier al waren gebeurd, had de naam Vulture's Drop een wat nare bijsmaak gekregen, maar het was en bleef een mooie plek. En dat vond Stallionheart misschien ook wel, want ze trof haar clangenoot aan die stond uit te hijgen nadat hij waarschijnlijk een eind had gerend. Met de wind in haar vacht liep Crowcall naar hem toe. "Ook hier om even uit te waaien?" vroeg ze de warrior met een glimlach.

Stallionhearts begroeting was vriendelijk en Crowcall knikte op zijn vraag. "Twee konijnen", miauwde ze met tevredenheid in haar stem. Geen slechte vangst op het toch wat onbekende terrein. Op sommige stukken durfde ze niet voluit te rennen. Een paar dagen geleden was ze nog ergens bijna in een spleet tussen de rotsen geduikeld die ze over het hoofd had gezien. Ze had er nog net overheen kunnen springen. Maar tegelijkertijd vond ze het ook wel spannend op een fijne manier, dit nieuwe gebied. Ze voelde zich soms net een jonge apprentice op verkenningstocht. "Jij?" vroeg ze aan de kater terwijl een windvlaag aan haar vacht trok. Alles was zo... groots hier, zo wild. 's Avonds had ze vaak heimwee naar de vriendelijke heuvels van hun oude thuis, maar overdag kon ze wel van deze plek genieten.

Zoals Stallionheart praatte, klonk het alsof hij hier weinig succes had met de jacht. Crowcall moest zeggen dat ze vandaag ook wel geluk had gehad. Twee konijnen op één ochtend was wel uitzonderlijk. Ze dacht even na. Andere technieken? "Niet heel anders", miauwde ze nadenkend. Ze had niet een of andere speciale supersuccesvolle bergtechniek ontwikkeld of iets dergelijks. "Ik probeer vooral gebruik te maken van wat het landschap hier te bieden heeft. Richeltjes om een prooi vanaf te bespringen, rotsen om je achter te verstoppen... Ik had vanochtend het geluk dat ik een van die konijnen een doodlopend paadje in joeg." Een wand en een paar flinke rotsen hadden het beest de weg versperd, waardoor het voor Crowcall erg makkelijk was geweest om hem te pakken te krijgen. "Als we het terrein hier leren kennen, kunnen we misschien bewuster gebruik maken van dat soort plekken." Het leek op het eerste gezicht een onherbergzame, kale bedoening, maar als je wist hoe je met de omgeving om moest gaan, viel er vast genoeg uit te halen. Ze hoopte alleen maar dat ze dat snel genoeg zouden leren, voordat bladkaal voor de deur stond.