Forget what you look like

Onderwerp: Forget what you look like do 22 jun 2017 - 20:43

JUS DREIN JUS DAUN
Na het ongeluk met de hertenkudde, had hij moeite met lopen. Iets wat de trots van de zwarte warrior zeker krenkte. Hij kon niet jagen, hij kon niet vechten, hij kon simpelweg geen warrior zijn. Hoewel hij beter dicht in de buurt van de cave zou blijven, waar hij hulp kon krijgen als het nodig was, liep hij toch koppig elke ochtend weg van de verzamelde Clans. Hij voelde zich zwak en hij had bitter weinig zin om dat nog eens te tonen aan de andere katten ook. Liever zonderde hij zich af, zodat het gebroken bot kon helen zonder dat hij daarbij al te veel pottenkijkers had.

De manier waarop hij liep, was ronduit lachwekkend, maar gelukkig was er niemand om het te zien. Hij was best ver gelopen, wat dom was, want dan moest hij ook even ver weer terug. De zwarte tom ging met een diepe zucht zitten en staarde nors voor zich uit. Zijn felle ambere ogen zochten automatisch naar prooi. Prooi die hij niet zou kunnen vangen. Ze vonden echter iets anders. Het was de bekende fluffy gestalte van Acefray, de medicine cat die bij hem toch wel heel verwarde gevoelens had opgeroepen.

Eerst wilde hij hem ontlopen, maar hij had hem al gezien. Blackbear hupte op hem af, daarbij zijn gewonde poot optillend zodat hij daar geen gewicht op zette. De tom zag er anders uit, constateerde hij. Moe, afgeleefd.. Kwaad? ”Hallo Ace”, Begroette hij hem daarom neutraal, wachtte vooral zijn reactie af. Hij was geen kei in het aflezen van andermans houding maar bij Acefray droop het er deze keer van af; ‘laat mij met rust’.

› Acefray

Keep your expectations low

and you will never be disappointed。

De kater was kapot. Alles wat hij in zich had was gebroken. Hij had degene gezien die hij lief had gehad en deze had alles in hem verscheurd en verbrand. Hij voelde zich verblind door zijn emoties terwijl hij verder liep. Wat maakte het ook uit. Wat maakte dit hele leven ook nog uit. Waarom zou je uberhoud je leven geven voor katten die je hierna verraadde alsof je niks waard was. Hij voelde tranen in zijn strot prikken maar vertikte het om aan deze toe te geven. Hij hielt het in, vermengde het met woede die buiten hemzelf stond. Ze wouden een kat die niemand liefhad en die nooit liefde zou kennen? Dan konden ze deze krijgen. Hij zou ze laten zien wat hij kon doen. Ace begon te rennen. Zijn krachtige poten kwamen in beweging en hoewel hij niet de snelste was, was hij zeker sneller dan dat je zou verwachten van iemand zijn bouw. De kater had gerend zoals hij had gedaan als een apprentice. Gerend van zijn problemen tot een monster hem had opgevangen. Bijna was hij van zijn problemen verlost geweest. Had hij die dag gestorven was hij nooit medicine cat geworden. Nooit zo kapot gegaan. Was hij maar dood. Nu had hij alleen het enorme litteken om die aanval te bewijzen. Hij stopte pas met rennen toen zijn lichaam het niet meer aankon. Tot hij zichzelf zo had uitgeput dat zijn longen brandde van de pijn. Zijn tong hing uit zijn muil en hij zag hoe een klein plasje van bloed en speeksel zich tussen zijn voorpoten verzamelde. Verwilderd keek hij pas op toen hij zijn naam hoorde, waardoor het kleine hoopje bloed door zijn vacht besloot te gaan. Zijn groene blik leek even nodig te hebben voor het focuste op Blackbear. Hij was een goede kater. Een kat die hij had gemogen. Hij mocht niemand meer mogen. Hij moest alleen zijn. Alleen. Dat was wat Starclan wilde. Dat was zijn vloek. Zijn lot. Hij mocht niemand. Voor een moment stapte hij naar achteren en hief zichzelf rechter overeind, op de manier hoe hij normaal deed voor gevechten. "Black" hij knikte, maar zijn aandacht kon niet bij het gestalte van de ander blijven. Hij was kapot. Het was te zien. Het was een kapot die niet door levende kon worden begrepen. Door de doden ook niet. Hij was enkel hun middel. Hun postduif. "Wat heb jij gedaan?" merkte hij hierna op toen hij de poot van de ander zag. Hmm. Zou hij moeten fixen of niet soms? Dat was zijn werk toch? Slaafje spelen voor iedereen die niet uit zijn kop kon kijken. Ace schudde zijn kop, lastig gevallen door zijn eigen gedachtes, toen hij opkeek kon hij in zijn ooghoek een slang zien wegkruipen. Hij was een slang. Hij was de slang die hem eigenlijk had moeten vermoorden zoals het lot was geweest van zijn vader. En je kon een slang maar een bepaalde hoeveelheid wegduwen voordat het begon te bijten.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

JUS DREIN JUS DAUN
Misschien had hij een fout gemaakt toen hij had besloten om op Acefray af te lopen. Of hinken. However je zijn manier van verplaatsen nu kon noemen. Vanaf het moment dat hij dichtbij genoeg was, richtte de andere tom zich op. Alsof hij in de aanval wou gaan, hem wilde aanvliegen, hem iets wilde aandoen. Bear trok even nerveus met zijn oren en staart. Veel zou hij niet kunnen beginnen tegen het geweld van de kater, gezien zijn gewonde poot. Gelukkig kwam het zo ver niet. Nog geen seconde later werd hij begroet. "Black" Knikte Acefray, en verder bleef het daarbij. Het was droogjes, niet zoals hij van Ace gewend was. Er was echt iets goed mis, maar hij kon niet gokken wat. Dat zou hij hem moeten vertellen, als hij dat zou willen, that is.

"Wat heb jij gedaan?" Vroeg de medicine cat toen, uiteraard doelend op zijn poot. Blackbear ging ondertussen zitten en haalde zijn ene schouder op. De andere wilde namelijk nogal pijn doen als hij zoiets deed. ”Een of ander hert vond het nodig me uit een boom te rammen”, Vertelde hij. ”Maar het gaat wel weer over”, Zei hij daarna. Hij vertikte het om een medicine cat om hulp te vragen. Die zouden hem wekenlang in de grot houden om te rusten. Nu rustte hij ook, maar op zijn eigen manier. ”En jij? Wat is er met jou aan de poot?” Vroeg hij toen, even nonchalant, deze keer doelend op zijn verwilderde en agressieve houding.

Keep your expectations low

and you will never be disappointed。

De grijze kater proefde nog altijd het ijzer van zijn eigen bloed in zijn mond hangen. Het vergiftigde hem bijna. Hij spuugde er een bal van op de grond onder zich, al hielp dit zijn situatie niet bepaald. Urgh. Rot leven. Rot alles. Was hij maar dood. Hoe moeilijk kon sterven nu zijn? De kater tegenover hem legde uit hoe hij zijn poot zo kapot had gekregen, al moest Ace toegeven dat het antwoord hem niet bepaald interesseerde op het moment. Al was Blackbear aangelopen met zijn kop achter hem aan sleurend. Het boeide niet meer. Niks boeide meer. En dan nog te bedenken dat Blackbear een van de katten was die hoog op zijn like list had gestaan. Had. Hij mocht geen liefde nog geluk meer kennen van deze clan. Vandaar dat hij enkel even snoof. "Sure, gaat wel over, vandaag het ene been eraf en morgen het ander" Klonk er maar droogjes van de normaal altijd gelukkige kater. Hij was kapot gemaakt. Al te merken? Bij de terugvraag rolde hij met zijn ogen. "Ik heb al drie nachten niet geslapen omdat Starclan het belangrijk vind me iedere nacht op te houden en tegen me te schreeuwen dat ik een verschrikkelijk persoon ben en op het punt sta mijn contact met de dooie te verliezen. Dát is er aan de poot. Verder alles goed, mooi weer ook" Ook goedemorgen Ace, even rustig aandoen voor je je leven deelde met andere katten.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

JUS DREIN JUS DAUN
Normaal gezien was hij degene die zich afstandelijk en licht ongeïnteresseerd gedroeg. Nu waren de rollen precies omgekeerd. Toen Ace een klodder bloed op de grond uit spoog, voelde hij zich ongerust. Bezorgd om de ander zijn gezondheid. Maar hij besloot er geen opmerking over te maken. Hij voelde wel aan dat hij beter met zijn neus uit de ander zijn zaken bleef. Die koos er echter voor om te vragen wat er met hem gebeurd was. De korte uitleg schetste wel een beeld, maar hij had niet de indruk dat Acefray echt luisterde. "Sure, gaat wel over, vandaag het ene been eraf en morgen het ander" Snoof hij, droogjes. Hij maakte geen aanstalten om het te controleren, zoals hij anders sowieso meteen zou doen.

Dus Blackbear besloot om maar op de kat af te vragen wat er gaande was. Ace rolde eerst met zijn ogen voor hij een kil antwoord gaf, al merkte Bear de frustraties en woede makkelijk op. ”Ace, ik weet niet waarom StarClan al deze dingen doet maar is het niet met een reden? Ze zijn hard voor je omdat ze weten dat je het wel kunt verdragen. Bewijs je hen nu ongelijk?” Zei hij rustig. ”Als er iets is wat ik wel weet, is het wel dat je geen verschrikkelijk persoon bent”, Vervolgde hij, iets zachter nu. Wat was hij toch een sukkel in motivational speeches. ”Ik kan dit niet voor je oplossen, maar alsjeblieft, geef niet op?”

Keep your expectations low

and you will never be disappointed。

Het kon hem eerlijk waar niet interesseren wat er gebeurde met het been van het ander. Al kwam er nu nog een hert naar hem toe en beet het eraf, Ace zou niet eens aanstalten doen om te helpen. Van hem kon de wereld wel even branden. De wereld mocht geen tweede kans krijgen, Hij mocht branden. Alles mocht eraan en hij zou enkel toekijken en de vlammen toe juigen. Goed, dat zei hij nu. Diep in hem was nog altijd de Acefray die iedereen kende, liefhad en zich enorm aan irriteerde. Hij was de weg gewoon een beetje kwijt en niemand wilde hem aanwijzen hoe je het weer beter kon maken. Niemand wilde hem uit zijn zelfgegraven put tillen. Niemand deed dat… dus kwam hij er ook niet uit. Bear ging op zijn bittere woorden in en hij trok enkel zijn neus op. “Ja, ja dat doe ik. Want ik sta op het punt een nightshade salade voor mezelf te bereiden of de volgende zijn die onder aan Vulture’s drop te vinden is” Het was waar, het was te zien op de manier hoe hij de woorden zei zonder angst, zonder spijt, zonder leugens. Hij wilde er niet meer zijn, dit leven niet meer leven. Hij was zo verdomd moe. De kater kon zich voorstellen hoe heerlijk het moest zijn om je ogen te sluiten en ze nooit meer te moeten openen. Gedachtes die verschrikkelijk waren maar die hij niet kon helpen. Hij was doodsbang om te gaan slapen en beiden kanten van doden katten spraken hem woorden toe. “Ik zou willen dat opgeven een optie was Blackbear… Ik zou willen dat ik gewoon kon stoppen met alles voor ik het nog meer verpest” Hij keek naar de grond op zo’n boze manier dat het leek alsof hij het gras probeerde weg te jagen. Jammer genoeg bleef het daar gewoon zitten. Hmmf.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

JUS DREIN JUS DAUN
Depressieve Acefray maakte hem bang. Een naar gevoel dat zich diep in zijn maag had genesteld. Het had zich om zijn hart gesloten en kneep dat nu zowaar fijn. Als er iemand was waar hij tegen op keek omdat hij altijd positief en vrolijk was, dan was het de med cat wel. Het motiveerde hem om ook positiever tegen de wereld aan te kijken. Met alle passief agressieve haat die hij kreeg om zijn afkomst en om wie hij dus essentieel was, was het soms moeilijk om vrolijk te blijven. Maar met een tomcat als Ace in z’n leven ging het net iets makkelijker. Waarom kon hij niet in zien dat hij zo verschrikkelijk belangrijk voor hem was? En niet alleen voor hem, maar voor de hele Clan. Niemand kon zonder Acefray, simpel.

“Ja, ja dat doe ik. Want ik sta op het punt een nightshade salade voor mezelf te bereiden of de volgende zijn die onder aan Vulture’s drop te vinden is” Reageerde hij op zijn woorden. Bear trok zijn oren achteruit, omdat hij ook wel zag dat de ander het meende. ”Ace ik kom letterlijk boven op je zitten hoor”, Bromde hij, en ook hij meende het 100%. Dan kon hij tenminste nergens heen om domme dingen te doen. “Ik zou willen dat opgeven een optie was Blackbear… Ik zou willen dat ik gewoon kon stoppen met alles voor ik het nog meer verpest” Vervolgde hij, boos kijkend naar de grond. Zijn ambere ogen gleden ook af naar zijn poten. Zijn klauwen boorden zich zachtjes in de grond. ”Neem een pauze dan. Neem een stap terug en ga dan verder van dat punt?” Stelde hij voor. Lichtjes beet hij op zijn tong. Was hij egoïstisch? Ja. Maar hij wilde Ace niet kwijt.

Keep your expectations low

and you will never be disappointed。