Hoi

Een nieuwe dag, een nieuw avontuur! Al haar broertjes en zusjes sliepen en Homekit wilde ze niet wakker maken, dus moest ze er maar in haar eentje op uit gaan. Misschien kon ze wel weer met andere katten praten! Wie weet had Auwkit ook nog leuke broertjes en zusjes. Of misschien kon ze met een van de grooooote katten praten. Ze stapte stilletjes het nest uit en keek rond. Met wie zou ze eens gaan praten? Ze zag allemaal grote katten, maar ze vond ze eigenlijk wel een beetje heel groot. Maar hé, daar zag ze een mooi tussenformaatje! Hij was we duidelijk groter dan een kitten, maar nog niet zo groot als de grote katten. Met hem kon ze wel gaan praten! Met zekere pasjes liep ze naar hem toe en bleef voor zijn neus staan, waar ze met een vrolijk lachje op haar snuit naar hem opkeek. "Hoi!"

-Eerste post voor *Lionpaw

De jonge kater was zonet teruggekeerd van een snelle jacht. Hij had zonet een muis kunnen vangen, waar hij -zonder schaamte- trots op was. Zijn mentor was niet lang geleden gestorven, en het duurde een tijdje voor Lionpaw om het echt te accepteren en door te gaan met het leven. Het was niet dat hij en zijn mentor iets speciaals hadden gehad. Maar de kater was gewoon erg gevoelig met de dood, dat onderwerp was bij hem een soort zwak punt. Het fascineerde hem echt hoe katten zomaar uit het niets alles achter zich lieten. En dus probeerde de apprentice zo voorzichtig mogelijk te doen. Met zichzelf, en anderen. "Hoi!" Hoorde hij een piepstemmetje. De kater keek al snel naar beneden om oog in oog te staan met een witte kitten. "Hallo daar," zei hij met een glimlach. Zijn staart lichtjes tegen de grond tikkend. Hoe begroette hij een kitten? Moest hij voorzichtiger doen met woorden? Ze leek wel wat te jong om echte gesprekken te houden, maar misschien was een spelletje wel leuk. "Hoe heet je?"

Yay, de grote kat begroette haar terug! En blijkbaar had hij wel zin om met haar te praten, want hij vroeg hoe ze heette. "Homekit!" piepte ze vrolijk. Ze wilde bijna weer de namen van al haar siblings op gaan noemen, maar toen herinnerde ze zich dat Auwkit dat niet zo leuk had gevonden, dus dat kon ze misschien beter niet doen. "En jij?" vroeg ze nu, want dit was natuurlijk een uitgelezen kans voor haar om een nieuwe naam te leren! Namen waren leuk!

De kitten was dus inderdaad een zeer speels iemand. Nou ja, in ieder geval sociaal. Ze liet hem bijna aan zichzelf denken, toen hij ook zo jong als zij was. "Homekit!" Piepte ze vrolijk. Homekit. Zo'n naam had hij nog niet gehoord. "En jij?" Hij keek terug naar haar blauwe ogen. Waarna hij vervolgens zijn staart trots heen en weer zwiepte. "Lionpaw." Stelde hij zich ook voor. "Ik kom uit ThunderClan."

Tot nu toe leek hij haar aardig te vinden, dus dat was mooi. Zij vond hem tot nu toe ook wel aardig. En toen hij zijn naam zei, vond Homekit hem meteen nog wat leuker. "Waaion!" riep ze enthousiast uit. "Zo heet mijn zusje ook!" Al was haar naam niet helemaal hetzelfde... Ze kon er echter niet opkomen wat precies het verschil was.

De witte kitten leek nogal enthousiast door iets te zijn. Maar al snel kreeg hij te horen waarom. "Zo heet mijn zusje ook!" Lionpaw grinnikte om dat en zwiepte even met zijn staart. "Is ze even gelukkig dat ze mijn naam deelt." Miauwde hij, eerder trots om zijn naam. Nou ja, beter dan Sheeppaw, hij was geen -wel- watje. "Jij hebt echter geen andere kat met die naam. Nou, niet dat ik weet. Dus jij mag er ook trots op zijn, Homekit." Ja, het had wel een makkelijke, leuke toon eraan. En het was erg origineel. "Wie zijn jouw ouders?"

Jep, Lionkit was vast heel blij met haar naam! En het moest wel een mooi naam zijn als iemand anders die ook had gekregen. Maar blijkbaar was er niemand anders die Homekit heette. Ergens vond Homekit dat wel jammer, want het leek haar wel leuk om een naammaatje te hebben, maar zo was het ook wel leuk, want nu was ze heel origineel. Ze lachte breed toen hij zei dat ze trots mocht zijn. Yay, nu was ze dat ook! Ze vond het ook geweldig dat hij naar haar ouders vroeg, want ze vond het heel leuk om over haar familie te praten. Dat had van Auwkit niet gemogen, maar blijkbaar wilde Waaion het wel horen. "Oceanbiez en Blonsmask en Tigergaze", piepte ze vrolijk. Vooral papa's naam was leuk, want die kon ze al zeggen. De namen van haar mama's vond ze wat moeilijker. "En jij?" vroeg ze nu weer, want ze vond het leuk om vragen terug te stellen.

Gelukkig wist de witte kitten meteen al wat hij bedoelde, en ze zag er ook al trots uit. Nu pas merkte Lionpaw de WindClangeur op. Aangezien het nu wat moeilijker was de geuren te onderscheiden. Alle Clans waren zo bij elkaar gepropt dat ze al bijna samen één geur hadden gevormd. Gelukkig hadden de katten nog hun echte geur op hun vacht plakken. Was het gelijk ook al makkelijker voor hem. "Oceanbiez en Blonsmask en Tigergaze", piepte ze vrolijk. Oké, dan. Waren dat niet de nieuwe leider en deputy van WindClan? Touché. Deze kitten was dus puur royalty. "En jij?" Hij spitste zijn oren bij die vraag. Ja, hij had één ouder. Zijn moeder had hem nooit verteld wie zijn vader was. Dat was wel balen, maar hij had het prima kunnen redden zonder een vaderlijk figuur. "Briarlight is mijn moeder," zei hij maar. "Mijn vader? Die is waarschijnlijk ergens vlinders aan het vangen, ofzo." Niet dat het hem echt boeide. Alleen, meestal iedereen hier had een moeder én een vader. Maar dat maakte niet echt uit. Ondanks het feit dat hij zich dan als een soort buitenbeentje voelde. Of alsof hij illegaal was, want zijn vader zat niet in deze Clan, dat wist hij wel. Hij maakte het beste uit het beste. Hij kon alles zelf, hij had geen vader nodig om te weten hoe hij een poes moest respecteren. Of hoe hij echt een 'man' hoorde te zijn. Bovendien had zijn moeder hem verteld dat wil alles was wat telde in de loyaliteit. Niet het bloed.

Wauw, zijn moeder had een moeilijke naam! Homekit dacht niet dat ze die ooit helemaal zou kunnen zeggen. "Bwaaiar... laait. Baaiawaait. Blaaiar...laait", probeerde ze een paar keer. Toen hij over vlinders begon, fronste ze. Vlinders en motten waren hetzelfde, toch? "Mijn vliend had een keer een mot gegete en toen wed hij ziek, en hij is heel mooi!" miauwde ze waarschuwend. Dat laatste moest er wel bij, want dat was om te benadrukken dat zelfs iemand die onsterfelijk was gevaar liep. Ze wilde niet dat Lionpaws vader ziek werd! Het was maar goed dat ze nu met Lionpaw praatte, zodat ze hem kon waarschuwen. Toen dacht ze nog even dieper na en begon met haar voorpoot streepjes in het stof op de grond te tekenen. Bronzemask, Oceanbreeze, Tigergaze: 1, 2... 3 streepjes. Bwaaiawaait en vlinderjager: 1... 2. Daar klopte iets niet. Ze keek verbaasd op naar Lionpaw. "En je andere mama dan?" vroeg ze fronsend. Wist zij veel dat niet iedereen één papa en twee mama's had.

Lionpaw grinnikte toen hij hoorde hoe de kitten het probeerde te zeggen. "Bwaaiar... laait. Baaiawaait. Blaaiar...laait", hij zwiepte nogmaals met zijn staart voordat hij een lachje liet ontsnappen. "Mijn vliend had een keer een mot gegete en toen wed hij ziek, en hij is heel mooi!" Zei ze, nogal waarschuwend. Lionpaw kantelde zijn kop even. Wat had hij gemist? "Oh is dat zo?" Vroeg hij. In een vriendelijke toon, natuurlijk. Het was een kitten. Al wist hij wel dat kittens erg fragiel waren, ze aten alles wat in hun weg zat. "Kijk, vlinders zijn mooi, ze doen niemand kwaad en zijn zelf ook erg verlegen." Probeerde hij zelf uit te legen. Dan kon ze het verschil zien. "Een mot komt vaker in de nacht meer zelfverzekerd voor. Het is een soort bruine, nep-vlinder. Maar het hoort wel bij hun soort." Hij glimlachte vriendelijk naar de kitten. Hij glimlachte altijd vriendelijk. "En je andere mama dan?" Vroeg ze vervolgens. Uhm, wat? "Ik heb één mama." Probeerde hij uit te leggen. StarClan, hoe kon hij voorlichting aan een kitten van één maan geven? "Je hebt altijd één mama en één papa nodig zodat jij en je siblings kunnen bestaan. Alleen jij bent één van de gelukkigen die nog een mama erbij kreeg. Daar moet je ook trots op zijn.' Zo, kan ze zich niet verwarren, toch?

Homekit spitste verbaasd haar oortjes bij de uitleg. Dus een vlinder en een mot waren niet hetzelfde? Oooooh, dat verklaarde een hoop. Dus vlinders waren de goeieriken, want die waren mooi en lief, en motten waren de slechte, lelijke nepvlinders, en die moesten dood. Maar je moest ze niet opeten. Wauw, wat leerde ze veel nieuws vandaag! "Mot is lelijk!" piepte ze enthousiast.
Haar oortjes zakten weer wat omlaag toen Lionpaw verderging. Maar één mama? Wat zielig! Haar kop duizelde van alle uitleg en het kostte haar wat moeite om alle nieuwe informatie op te slaan. Mooie vlinders, lelijke motten, één papa en één mama. Maar zij had een tweede mama. Ze snapte het nog steeds niet helemaal. Maar Lionpaw zei nu weer dat ze trots moest zijn, dus ze nam aan dat er iets goeds was en dat maakte haar vrolijk. Dus stak ze trots haar neus in de lucht en lachte breed. Zo, nu was ze trots! Dat moest, toch? Maar haar trotse houding zwakte wat af toen ze weer aan Lionpaws enkele moeder dacht. Ze vond het toch wel erg zielig voor hem. Maar toen lichtte haar gezicht op: ze had een fantastisch idee! Meteen vrolijke lach keek ze de apprentice aan. "Ik kan aan mama vagen of zij ook jouw mama wil zijn, en dan heb je ook twee mama's!" stelde ze enthousiast voor.

De kitten leek zijn uitleg over motten en vlinders te begrijpen. Maar niet op zijn manier. "Mot is lelijk!" Piepte ze. Lionpaw was niet zo'n iemand dat iets of een ander lelijk zou gaan noemen, of zou vooroordelen via het uiterlijk. Dat was niet... aardig? Hij wou haar net uitleggen dat motten niet lelijk hoefden te zijn totdat ze opeens verder ging. "Ik kan aan mama vagen of zij ook jouw mama wil zijn, en dan heb je ook twee mama's!" Stelde ze voor. Waardoor Lionpaw even om moest lachen. Wat schattig. "Nee, dat hoeft niet. Maar erg bedankt voor het aanbod." Miauwde hij met een glimlach. "Weet je, Homekit." Begon hij weer terwijl hij naast haar ging zitten. "Ik denk dat jij best wel een goede warrior gaat worden."

Ze keek met grote ogen naar Lionpaw. Vond hij haar idee niet goed? Ze was er nog wel zo blij mee geweest... Hoe kon hij nou geen tweede mama willen? Haar mama's waren toch de beste mama's? Die wilde toch iedereen wel? Hij bedankte haar echter wel voor het idee, dus zo te horen vond hij het toch ook niet slecht. Homekit had het liefst gehad dat hij er heel erg blij mee zou zijn en dat ze hem nu heel gelukkig had gemaakt, maar nu leek hij uiteindelijk toch ook best blij, dus misschien was het zo ook wel goed. Haar hart begon sneller te kloppen toen hij verder praatte. Meende hij dat? Haar ogen werden nog wat groter en haar lach nog wat breder, terwijl haar hart van blijdschap haast uit elkaar spatte. Nog even en ze zou gaan stuiteren. "Echt waar?" vroeg ze voor de zekerheid toch ook nog maar, want ze kon het haast niet geloven. Hij dacht dat ze een goede warrior ging worden! Dus ondanks dat hij haar plan niet had aangenomen, vond hij haar wel heel goed! En hij was al groot en oud, dus zijn woord betekende extra veel.

De kitten leek erg blij te zijn met wat hij haar verteld had. "Echt waar?" Vroeg ze vervolgens. Waardoor Lionpaw meteen knikte. "Ja," miauwde hij terug. "Nou ja, vergeleken met mij wel. Ik ben zo onhandig. Ik herinner me nog toen ik een kitten was, ietsjes ouder dan jij. Ik ging voor het eerst naar buiten en voor ik het wist lag ik onder een eigen prooihoop, Ik had per ongeluk de hele prooihoop omver gestoten met mijn onhandige zelf." Hij lachte bij die herinnering. Ja, het was altijd leuk geweest in het vorige ThunderClankamp. "Het duurde bijna heel Sunhigh voordat ze me eruit konden halen." Hij grinnikte zachtjes. "Maar jij, jij bent een loyale kat. Erg vastberaden en je weet wat je wilt, doelbewust. Jij gaat ver komen. Niet onder de prooihoop, hopelijk."

Hij bevestigde het en Homekit gloeide van trots. Hij zij zelfs dat ze in vergelijking met hem een goede warrior zou worden, en ze wist nu al dat hij fantastisch was, dus als hij dat zei, moest hij wel heeeel veel vertrouwen in haar hebben! Hij zei daarna echter dat hij heel onhandig was. Oh, echt? Hij leek niet zo heel onhandig... Ze giechelde even toen hij vertelde over de prooihoop. Dat had er vast heel gek uitgezien! Ze hoopte dat hij het niet erg vond dat ze lachte, maar hij lachte zelf ook, dus het was vast goed. En wauw, had het echt zo lang geduurd? Dat was nog eens een avontuur! Ze begon vrolijk met haar staartje te zwiepen toen hij allemaal goede eigenschappen opnoemde die zij volgens hem had. Had ze echt al zo veel indruk gemaakt in die korte tijd? Loyaal, en vastberaden, en doelbewust. Ze vond het wel een beetje moeilijke woorden en ze wist niet precies wat ze betekenden, maar ze wist wel dat het goede dingen waren. "Dat hoop ik ook niet! Straks eten ze je nog op per ongeluk!" riep ze uit en ze giechelde bij de gedachte. Oh, dat zou zo gek zijn! Dan dachten ze dat je een muis was en poef! Opeens was daar een kat! Wat zouden ze verbaasd zijn!