The Final Nail

Met een onzekere blik keek Ferndust naar haar buik. Haar buik was zo dik geworden dat ze ’s nachts op haar zij moest liggen om ervoor te zorgen dat haar buik haar niet in de weg lag. Het beangstigde haar. Het beangstigde haar nog meer dat de vader geen enkele moeite zou doen om voor de kittens te zorgen waardoor ze er alleen voor stond. Het beangstigde haar ook dat ze lichamelijk gezien nog niet sterk genoeg was om door het woud te rennen, laat staan kittens een leven te bieden. En het zou niet meer lang duren voordat ze zou bevallen. Ze was misselijk voor alles wat haar werd voorgeschoteld en het eten dat ze opat, kwam er even later er weer even snel uit. Haar lichaam had tijd nodig om te wennen aan de nieuwe situatie, maar ze had van te voren zo weinig gegeten en niet bepaald voor zichzelf gezorgd waardoor het praktisch gezien onmogelijk zou zijn om gezond te worden voordat haar kittens zou komen. En ze wist wat de gevolgen daarvan konden zijn, maar ze probeerde het zo goed mogelijk te minimaliseren voor katten die zich zorgen om haar maakte. En die waren er vrij weinig, want de meesten keken haar alleen maar met een afkeurende, beoordelende blik aan. En Blizzardwing liep natuurlijk vrij rond alsof er geen vuiltje aan de lucht was, alsof zijn kittens niet op komst waren en haar leven op het spel was. Ze slikte en ging naar de Cave Cavern, want ze kon niet meer naar buiten gaan. Ze was bang dat ze te veel virussen op zou nemen als ze naar buiten zou gaan. Het was niet veilig voor haar en ook niet voor haar kittens. Ze zag haar beste vriendin met een nijdige blik voorbij komen en waggelde een beetje onhandig achter aan. Haar buik leek echt als lood aan te voelen, maar Ferndust ging koppig door en uiteindelijk stond ze bij Bitterpaw. “Bitterpaw,” murmelde ze zachtjes. “Kan ik je ergens mee helpen?” Tot dusver had ze nog niet tegen haar vriendin durven spreken, maar ze dacht niet dat ze dit langer moest verbergen. Niet als ze binnenkort niet eens meer met elkaar konden praten omdat zij zo koppig was geweest om niets te zeggen.

Haar vraag werd niet beantwoord. In plaats daarvan werd er een blik geworpen op haar buik en wat er haar gevraagd wat ze gedaan had. Ze wist dat ze haar beste vriendin kon vertrouwen en dat ze nooit zomaar een klauw naar haar zou uitsteken, maar de toon van Bitterpaw zorgde ervoor dat Ferndust haar twee poten naar elkaar schoof zodat het zicht op haar dikke buik ontnomen werd. Haar klauwen schoten instinctief uit hun hulzen en Ferndust wierp een peilende, behoedzame blik op haar beste vriendin, inschattend hoe boos de grijze she-cat zou worden als ze haar de waarheid vertelde. Ze draaide zich een kwartslag zodat ze meer met haar zij gericht was naar de kat dan met haar buik en ze draaide haar kopje even beschaamd opzij. Wat was er van haar geworden om haar beste vriendin, de kat wie zich had opengesteld vanaf het begin naar haar en wie ze al een paar moons kende, zo te wantrouwen? Om haar zo de rug toe te keren terwijl ze wist hoe moeilijk Bitterpaw het wel niet had gehad de afgelopen periode? En om maar te dénken dat haar vriendin haar pijn zou doen? Het was ronduit belachelijk, maar haar instincten namen het van haar over en dat zorgde ervoor dat ze zich niet meer terugdraaide naar de kat. “Steun gezocht bij de verkeerde kat,” antwoordde ze uiteindelijk. “Ik dacht dat hij me zou helpen en me minder kwetsbaar zou laten voelen, maar hij heeft me kwetsbaarder dan ooit achtergelaten.” Om nog maar niet te spreken over het feit dat haar lichaam hier simpelweg genoeg nog niet klaar voor was. En nu was ze zwanger. En de kittens zouden over minder dan twee weken komen, misschien zelfs al minder dan een week. En ze was doodsbang, maar dat ging ze niet laten merken. “Ik wil geen medelijden hebben en ook geen kruiden om het zogenaamd nog beter te maken, want wij weten allebei dat mijn lichaam niet meer kan herstellen op zo’n korte periode en dat het dus allemaal van de bevalling zelf af gaat hangen. Ik heb ook geen kwade vriendin nodig die me gaat vertellen dat het stom was, want dat weet ik zelf goed genoeg. Maar Bitterpaw, ik hou van de levens die in mijn buik groeien. Ik hou er nu al van. Ook al was het niet gepland, ik wil ze voor geen tientallen prooien kwijt. En ik hoop dat je dat begrijpt.” Ze keek haar vriendin recht aan met haar goede oog.

Ferndust had moeite om zo kalm te blijven, want het liefste wilde ze naar haar beste vriendin rennen, haar kopje op Bitterpaw’s schouder leggen en vervolgens heel hard beginnen huilen. Ze had zich al zo vaak voorgesteld hoe het was om eindelijk haar ellende leven als elder zijnde achter zich te kunnen laten, maar nu ze kittens verwachtte en op het punt stond om moeder te worden en toch nog iets te hebben waar ze van kon houden, was ze er opeens niet meer klaar voor. Opeens leek de dood haar een afschuwelijk iets en wilde ze niet naar StarClan gaan. Ze wilde bij haar kittens blijven. Maar ze wist welk lot haar stond te wachten en aan Bitterpaw’s gezicht te zien wist zij dat ook. Beide she-cats konden immers niet ontkennen hoe dat Ferndust er op dit moment bij liep en welke schade het zou aanrichten als ze de bevalling door liet gaan. Het was hoogstwaarschijnlijk dat ze het niet zou overleven, maar wie zou er zijn om voor haar kittens te zorgen? Ze hoopte dat Blizzardwing uit hun buurt zou blijven, want die kat verdiende het niet eens om een blik te mogen werpen op hun kittens. Nee, háár kittens. “Voor deze kittens wil ik graag pijn lijden,” fluisterde ze. “Bovendien heb ik nog een week om over mijn angsten heen te komen.” Ze keek weer op naar Bitterpaw. “Tallshadow gelooft dat ik het ga overleven. Hij denkt dat we de kittens samen gaan opvoeden en er samen voor gaan zorgen dat we ze een perfect leven geven. Hij denkt dat ik er slechts lichamelijk wat last van zal hebben en dat ik er wel weer bovenop zal komen.” Ze slikte. “Ik wil graag dat hij in die waan blijft. Hij heeft het al moeilijk genoeg en hij hoeft niet te weten dat de kans dat ik doodga er dik inzit.” Ze glimlachte naar haar vriendin. “Het ziet ernaar uit dat je ook zonder Acefray’s hulp bent opgegroeid tot een perfecte medicine cat. Velen zouden er de schijn in houden dat ik het wel zal overleven, maar jij kijkt juist recht op de feiten en weet ze zonder angst te benoemen. Dat is juist wat ik zo bewonder aan jou, Bitterpaw. Jij windt er geen doekjes om en zegt precies wat je denkt. Ik hoop dat je die eerlijkheid vol zal blijven houden als ik er niet meer ben.”

Ferndust had de afgelopen moons veel emoties gezien bij haar beste vriendin, maar wanhoop was daar niet één van. Op de één of andere manier had de grijze she-cat zich altijd prima kalm kunnen houden als ze samen waren wat haar emoties betrof, maar zelfs zij leek nu haar kalmte te verliezen en dat zorgde ervoor dat Ferndust haar best moest doen om zelf niet haar kalmte te verliezen. Haar keel voelde aan als schuurpapier bij het idee wat er komen ging en het koste haar de grootste moeite om haar angsten te onderdrukken, om niet naar Blizzardwing te rennen en te vertellen hoe erg dit zou worden als hij er niet was om haar te steunen. Maar ze had hem gezegd dat hij niet meer welkom was in haar leven en dat wilde ze graag zo houden. Ze mocht niet terugvallen op haar woorden alleen maar omdat ze bang was. Bovendien had ze Bitterpaw en Tallshadow en dat was genoeg. Ze had geen tom nodig die haar troostende woorden in haar oor kon fluisteren, want dat zou toch niets afdoen van het feit dat ze praktisch gezien op haar dood aan het wachten was. Opeens werd er naar haar gesnauwd en vlogen er niet veel later allerlei kruiden door de kleine ruimte heen. En even voelde het net alsof Bitterpaw’s woede haar juist rustiger maakte, alsof ze meer tot rust kon komen als haar vriendin tegen haar tierde alsof het haar schuld was. En dat was het ook. Ferndust begon kalm alle kruiden te verzamelen die door de krappe ruimte waren gevlogen en veegde ze allemaal samen tot een hoopje. Ze had geen idee welke kruid voor wat was, dus sorteren deed ze dan ook niet. Ze richtte haar ene goede felgroene oog op haar vriendin en glimlachte. “Dit is niet jouw schuld, Bitterpaw,” sprak ze. “Als het iemands schuld is, is het de mijne. Het ligt niet aan jou dat je me niet kunt redden, maar volledig aan mezelf. Als ik lichamelijk wat beter voor mezelf had gezorgd en eerder naar je toegekomen was voor hulp had ik nu waarschijnlijk meer kans om te overleven.” Haar blik werd weer hard. “Maar je mag voor geen seconde denken dat ik je ooit in de steek zal laten, Bitterpaw. Zelfs na mijn dood zullen we een manier vinden om weer contact met elkaar te zoeken. En er zal altijd een deel van mezelf bij je zijn.” Ze legde haar pootje op haar bolle buik en glimlachte. “Ik weet zeker dat ze net zo veel om je gaan geven als dat ik doe, Bitterpaw. En wie weet kan ik iets nuttigs doen vanuit StarClan.” Dat laatste grapte ze wat en ze liep naar voren waarna ze haar neusje tegen de schouder van haar beste vriendin drukte. “Oh, Bitterpaw,” murmelde ze. “Je hebt nog een heel leven voor je. Vind je het niet jammer als je de rest van je leven verbitterd gaat spenderen omdat je denkt dat alles jouw schuld is? Want als je dat gaat doen, kom ik je persoonlijk naar StarClan halen om je een mep tegen je oren te geven."