With all these flaws we'll make a crooked crown

Met kalme passen wandelde de jonge poes verder. Haar gedachten waren aan het afdwalen naar dagen die voor deze tijd waren. Naar dagen die alles behalve intens waren geweest. Hoe dan ook begonnen ze te vervagen en eigenlijk te vervallen naarmate de ouderdom in haar lijf kwam. Ze wilde het even pijlen toen ze opkeek. DE zon was aan het klimmen, het was immers nog vroeg in de ochtend. De machtigste kleuren hadden de lucht getekend in een tafereel die Burnetpaw wel kon appreciëren, maar niet mocht aanschouwen van haarzelf. Stil slikte ze even terwijl ze haar poten los liep en toen even besloot een rots op te springen. Kalm ging ze erop liggen, haar hoofd rustende op haar poten terwijl haar helblauwe ogen halfopen waren en kalm gericht waren op het niks voor haar... Nja, een duistere vallei die nog de zonnestralen moest opvangen.

-Evergreen

De dag was jong, de lucht vol kleuren. Evergreen kon er niet echt van genieten. De lucht was niet hetzelfde met andere grond eronder. Ze wilde de lucht boven de heuvels en de velden, niet de lucht doorsneden met scherpe, dreigende bergpieken waarin donkere vormen rondcirkelden, voortdurend op zoek naar nieuwe slachtoffers. Zouden de roofvogels al wakker zijn, zo vroeg op de ochtend? Burnetpaw was dat in ieder geval wel, Evergreen had haar net de grot zien verlaten. Ongerust was ze zelf ook opgestaan en had haar naar buiten gevolgd. Apprentices mochten niet alleen buiten rondlopen, had Oceanbreeze gezegd, en daar was een goede reden voor. Bij Evergreen kwam het beeld van de dode Neverland weer op haar netvlies en ze versnelde haar pas wat, waarna ze haar apprentice al gauw aantrof, in de Highlands aan, toevallig niet heel ver van de plek waar Neverland het leven gelaten had. Een snelle blik op de lucht boven hen wees uit dat deze leeg was, op de kleuren van de zonsopkomst na. "Goedemorgen, Burnetpaw", miauwde ze ter begroeting. "Als we toch beiden al wakker zijn, is het misschien een goed moment voor een training."

Net zoals velen had de kleine rebel het lijk van haar vader gezien. Ze had het opgemerkt in al zijn glorie toen ze als kitten uit de grot was gegaan. Ze wilde zich niet aan regels houden, dat was saai en te eentonige voor haar. Languit opende ze haar ogen wat toen ze de zon voelde branden op haar huid, maar de koude kilte van de wind in haar huid sneed. "Goedemorgen, Burnetpaw", Klonk er even en met enige minachting keek de apprentice neer op haar mentor, zonder veel interesse in haar houding, in haar lijf. Ze lag er maar, te kijken naar Evergreen. "Als we toch beiden al wakker zijn, is het misschien een goed moment voor een training." Een training. Ze knikte even langzaam en duwde zichzelf recht om haar schouders even los te schudden. "Dat klinkt goed," begon ze kalm alsof zij de regels maakte. Deels kon het waar zijn, zolang zij dat maar geloofde. Ze had een grote wil macht te hebben over iets, ook het gesprek... Nja, elk gesprek eigenlijk. "Ik wil leren vechten, leer me vechten," rechtuit natuurlijk, wat had men anders verwacht?

Er kon nauwelijks een begroeting vanaf: het enige wat Evergreen van haar apprentice kreeg was een minachtende blik. Ze trok zich er niet te veel van aan. Zolang Burnetpaw deed wat haar gezegd werd mocht ze kijken hoe ze wilde. Ze leek het idee van een training in ieder geval wel aanlokkelijk te vinden en was daarom zo goed om haar medewerking te verlenen. Ze praatte alsof het alleen dankzij die beslissing van haar was dat er überhaupt een training zou komen. Vervolgens gaf ze aan dat ze wilde leren vechten. Of nee, niet alleen dat ze het wilde, en kwam meteen een eis achteraan. Wat leek de jonge poes toch weinig op haar ouders, die beide niet zulke vechters waren. Maar goed, ze deelde hun bloed dan ook niet direct en echt een rustige opvoeding had ze door alle gebeurtenissen ook niet kunnen hebben, dus misschien was het niet zo verwonderlijk. Evergreen schudde met een zucht haar kopje. “Ik ben nog altijd degene die het trainingsschema bedenkt, Burnetpaw”, miauwde ze streng, waarna ze op iets lichtere toon vervolgde: “Maar je hebt geluk: ik vind het ook wel tijd voor een vechttraining.” Ze had haar apprentice al een basis van het jagen bijgebracht bij hun vorige training, en in de gevaarlijke wereld waarin ze leefden kon je nooit vroeg genoeg beginnen met leren hoe je jezelf moest verdedigen. “Kom.” Ze wenkte Burnetpaw met haar staart. “We zoeken een wat vlakker terrein op.” Ze liep een eindje verder, waar er minder rotsen waren en meer gras en wachtte daar op haar apprentice.