Sun Rays

Er was ondertussen een week gepasseerd sinds de geboorte van haar nieuwste nestje. Haughtykit, Rainkit en kleine Rookkit. Er was niets misgelopen, maar toch maakte de queen zich wat zorgen om Rookkit. Het poesje liet haar wat denken aan Grace, haar kitten die ze uit haar eerste nest verloren had. Ondanks dat ze haar goed in de gaten hield en Chivypaw ook geregeld langs kwam ter controle, maakte ze zich verder geen zorgen. De laatste keer dat ze zich over iets zorgen maakte, beheerste het bijna haar leven. Ze sloeg haar staartje om de drie kittens, die net nog wat gedronken hadden. Even keek ze op, naar de andere Queens die wat verder lagen. Ze had haar nest bewust wat verder gelegd, aan de rand van de geïmproviseerde nursery. Ze was vanaf het begin altijd afzijdig gebleven van de andere clans, maar nu had Butterstar het ook geopperd tijdens de laatste ceremonie. Silverclouds blik ging nu opzij, naar de lichtstralen die in de grot vielen. "Binnen een paar dagen kunnen jullie de wereld met jullie eigen oogjes zien." snorde ze warm. Ze praatte veel tegen haar kittens. Ze konden misschien nog wel niet plaatsen wat ze zei, maar op deze manier hield ze zichzelf en de kittens wel bezig. Ze hield hen op de hoogte van wat er gebeurde, vooral omdat ze nu nog niet hun oogjes open hadden, zei hen hoe het eraan toeging in de grot en vertelde hen verhalen over het oude Riverclan kamp. Binnen dit en een paar dagen zouden ze hun ogen open doen, dan konden ze zelf de wereld kunnen bekijken en zelf ontdekken hoe de grot eruit zag en hoe de andere katten eruit zagen. Ze drukte haar neusje tegen de drie hoopjes vacht.

Kits + OPEN

Oh! Het was heerlijk zo, hier! Hoewel er soms nog wel wat lawaai van verder in de grotovergewaaid kwam, was ze zo perfect geïsoleerd hier. Ze had toch geen idee van wat er buiten lag, en haar kleine lichaampje leefde nog volledig op haar instincten. Waarom zou ze dus naar buiten moeten gaan, als het hier perfect was? Later zou dat wel anders zijn, dan zou ze kleine kittens als zij nu was bespotten om hun onwetendheid, om het feit dat ze liever veilig waren dan buiten de wereld verkenden. Maar ach, dat was iets voor later, niet? Voor nu was alles dat ze kende en wat ze wist hier, de warmte van haar moeder en broertjes en de melk die ze af en toe dronk. Hun moeder sprak ook veel tegen hun. Hoewel haar oortjes inmiddels wel horen konden, snapte ze er helemaal niets van. Toch bracht het haar rust, om die bekende stem te horen. Toen ze dan ook opnieuw klonk en een staart om haar heen geslagen werd ronkte ze zachtjes en tevreden. Haar keel leek het daar echter niet mee eens te zijn en kort belandde ze in een hoestbui. Uch, ze voelde zich nog steeds niet helemaal lekker. De kleine inspanning van het hoestten kostte haar al een hoop energie en wat vermoeid liet ze haar kopje weer vallen.