In your face

De één moon jonge kitten rekte zijn pootjes uit en geeuwde. Zijn blik ging naar Northdrift, die gaf aandacht aan zijn siblings. De normale routine begon wanneer hij wakker werd. Hawkkit werd schoongelikt, kreeg aandacht en liefde en vervolgens mocht hij gaan spelen. Over het incident met Shikrakit was niks meer gezegd door zijn ouders, alsof ze het niet erg vonden. Hawkkit maakte het allemaal niks meer uit. Zijn papa wilde dat hij sterk en hard werd. Om zijn letterlijke woorden te quoten: "een kitten van mij kan tegen een stootje," dat zelfde had Raptorecho ook tegen Shikrakit gezegd. Ze mochten alleen niet meer betrapt worden. Hawkkit maakte zichzelf groot om aandacht van de andere kittens te krijgen. Toen hij dat deed duizelde het even in zijn kopje en knipperde hij met zijn ogen, dat was raar. "Homekit, zin in een balletje over te schoppen?" Beter een onschuldig spelletje nu, want twee katten in de den leken hem nogal in de gaten te houden.

OOC: Homekit first

Huh, hoorde ze nou haar naam? Homekit schoot met een lach overeind. Iemand wilde met haar spelen, yay! "Awkit! Jaa!" riep ze vrolijk en ze sprong uit het nest om naar het katertje toe te gaan. Die kittens van dat nest hadden ook veel te moeilijke namen om uit te spreken... Homekit was helemaal blij dat iemand zomaar spontaan naar haar toe was gekomen om met haar te spelen. Dat betekende dat hij haar aardig vond! Bovendien vond ze mosballetje overschoppen een superleuk spelletje, want de regels waren lekker makkelijk en ze was best goed in het balletje raken.

Ja hoor, daar kwam Homekit al aan om met hem te spelen! Er was wel één probleempje: Homekit sprak zijn naam niet goed uit. "Ik heet Hawkkit!" zei het katertje toen Homekit wat dichterbij was gekomen. "Haaaawk-kit," zei hij langzaam.  Zo, nu dat duidelijk was, schraapte Hawkkit een klein hoopje mos bijeen en kneedde het tot een balletje. Tenminste, het had een beetje de vorm van een balletje, want zo goed was zijn fijne motoriek nog niet. "Hier komt ie!" riep hij, waarna hij het mosballetje een mep gaf met zijn voorpoot en het zo richting Homekit gooide.

Note: Hawkkit is van eigenaar veranderd, dus de poststijl is even wat anders dan de startpost c:

Oei, zei ze het verkeerd? Homekit trok haar moeilijke nadenkgezicht en probeerde te herhalen wat hij zei. "Haw-kit", probeerde ze, waarna ze breed naar hem glimlachte. Dat leek er wel op, toch? Was het zo goed? Het katertje veegde wat mos bij elkaar tot het wel enigszins in de buurt van de vorm van een aardappel kwam, en gooide het naar Homekit toe. Haar motoriek was beter dan haar spraak, en met een uitgelaten kreet mepte ze het balletje terug. Yay! Raak! Met Hawkit spelen was leuk!

Hawkkit knikte toen Homekit zijn naam bijna juist uitsprak. Dat begon er al op te lijken! "Zo, ja," zei hij nog voordat hij zich weer helemaal op het spel richtte. Zoiets belangrijks als met een balletje spelen verdiende al zijn concentratie. Homekit gooide met een kreetje het balletje terug naar hem en het tabby katertje sprong erop af alsof het zijn prooi was. Maar dan met ingetrokken klauwen natuurlijk, want het balletje mocht niet kapot gaan. Hij sloeg het mosballetje enthousiast weer terug naar Homekit – tenminste, dat probeerde hij, want hij had de richting wat verkeerd ingeschat en het balletje leek een paar staartlengten van zijn speelkameraadje vandaan te vliegen.

Homekit lachte, blij dat ze zijn naam nu goed had gezegd. Ze had het erg vervelend gevonden als het weer fout was geweest. Misschien had Hawkkit dan zelfs niet meer met haar willen spelen! Maar nu was alles toch nog goed gekomen, en nu sprong haar nieuwe vriend enthousiast achter de mosaardappel aan. Hij sloeg hem echter wel een beetje scheef terug. Met grote ogen volgde Homekit de baan van het mos, en ze zette het op een rennen. Met een grote sprong zette ze zich af naar waar het mosballetje dreigde haar voorbij te vliegen. Ze maakte zich zo lang mogelijk, als een keeper, en wist het balletje net met haar neus aan te tikken waarna ze enigszins onzacht op de grond landde. "Oef", piepte ze. Maar daarna begon ze te lachen. "Raak!" riep ze blij, en ze keek met grote ogen vol verwachting naar Hawkkit. Hij had het vast expres heel moeilijk voor haar gemaakt, maar ze had het balletje toch geraakt! Nu was hij vast heel erg onder de indruk, en wilde hij sowieso haar vriend zijn. Ze had het balletje alleen niet echt teruggeslagen, alleen maar aangeraakt... Hopelijk vond hij dat niet erg. Ze krabbelde in ieder geval maar snel weer overeind om het mosballetje te halen dat nu een heel eind was weggerold.

Hoewel het eigenlijk niet Hawkkits bedoeling was geweest om het balletje zo van zijn baan af te laten wijken, keek hij geboeid naar hoe Homekit de situatie aanpakte. Ze rende erachteraan en maakte een grote sprong in de lucht, waardoor ze het mosballetje met haar neus kon aanraken nog voordat hij op de grond viel. Het was geen superprestatie, maar aangezien Hawkkit niet had gedacht dat zijn speelkameraadje het balletje zou kunnen pakken was hij toch lichtelijk onder de indruk. "Wauw," bracht hij nog uit, waarna hij een stukje achter Homekit aan trippelde die het balletje was gaan halen. "Dat wil ik ook proberen!" zei hij enthousiast, waarbij hij stil bleef staan en lichtjes door zijn poten zakte, klaar om weer achter het balletje aan te gaan.