[OPEN] God is God and I am not

Wat het ook was, het had haar dubbel en dwars weten te vloeren. Het had bezit genomen van haar lichaam, ze voelde zich misselijk, had een onverklaarbare pijn in haar poten en haar longen brandden van het hoesten. Het was niet de eerste keer dat ze ziek was, bij lange na niet, maar dit was anders dan de voorgaande keren. Iets was goed mis. Er waren meer katten die de symptomen vertoonden waar Feverpaw last van had, maar geen enkele Medicine Cat wist wat er gaande was. Nu was ze verplaatst naar de Medicine Cat's Den, in de hoop dat ze de rest van de Apprentices niet zou infecteren. Hier sliep ze, waar ze wakker gehouden werd door haar eigen gehoest. Door het gepijnigde kreun van alle anderen die leden onder de onbekende aandoening. Haar kopje rustte op haar voorpoten, terwijl ze glazig voor zich uit keek. Ze voelde zich moe, lusteloos. Ze had dorst, maar kon het niet opbrengen om te gaan drinken. Het idee dat ze wellicht dood zou kunnen gaan, was nog niet in haar hoofd op komen dagen. Ze was haar hele leven ziek geweest, dit zou ook wel moeten gaan.

Vanaf het moment dat Serpentpaw te horen had gekregen dat ook Feverpaw ziek was geworden, was de zwarte apprentice enorm gestrest. Feverpaw was haar favoriete kat boven iedereen. Feverpaw was haar beste vriendin. Daarom had ze tijdens haar jachtlessen ook zo hard haar best gedaan om één muisje te vangen. Ze werd er beter in, al ging het moeizaam. Dit muisje had ze mee genomen naar de Clan Cavern en in plaats van deze op de prooistapel te leggen, liep ze direct door naar waar ze zieken zich bevonden. Haar ogen vielen meteen op het grijze gestalte van Feverpaw. Ze zag er slecht uit en dat brak het hartje van de zwarte, jonge apprentice. Voorzichtig kwam ze dichterbij en ze hoopte dat Bitterpaw en Acefray zouden wachten met het wegsturen van haar. Serpentpaw legde de muis voor haar neer. "Deze heb ik vandaag speciaal voor jou gevangen," miauwde Serpentpaw zachtjes.

Het was al erg genoeg dat haar training nu alleen nog maar meer tot een halt zou komen. Ze had er zo ontzettend naar uitgekeken om te kunnen jagen, om te kunnen vechten. Eerst had Sinclaw haar in de weg gestaan en nu dit. Het maakte haar ontzettend boos, maar haar lichaam was verder te moe om boos te zijn. Met veel moeite draaide ze zichzelf om, voorzichtig, zodat ze de kramp in haar poten niet zou verergeren. Het verplaatsen zorgde ervoor dat er weer opnieuw druk kwam te staan op haar borstkas, wat vervolgens voor een intense hoestbui zorgde. Ze liet de bui maar over zich heenkomen, meer kon ze toch niet doen, ondanks alle pijn in haar longen en keel. Haar zicht werd vertroebeld door het water dat in haar ogen prikte, maar nog net kon ze een zwarte gedaante op zich af zien komen. Een die ze direct herkende. Opgewekt trok ze met haar oortjes bij het zien van haar beste vriendin. Serpentpaw had een muis voor haar meegebracht. Een lief gebaar, maar Feverpaw voelde zich misselijk en ze was er vrij zeker van dat ze de muis niet binnen zou kunnen houden. Toch glimlachte ze. "Bedankt, Serpent," miauwde ze met een rauwe stem. "Ik kan niet wachten tot we weer samen kunnen jagen." Nog steeds was ze er heilig van overtuigd dat ze over een week weer fit zou zijn.

Het was pijnlijk om te zien hoe Feverpaw in een intense hoestbui zat toen Serpentpaw haar kant op liep. Ze kon ook zien hoe haar ogen betraand waren door het hoesten, maar het deed haar goed om te zien hoe ze ietwat opklaarde toen Feverpaw doorhad dat zij het was die haar benaderde. Serpentpaw glimlachte en legde het muisje voor haar neer. Ze werd bedankt en vervolgens vertelde Feverpaw hoe ze niet kon wachte om weer samen te gaan jagen. "Nee ik kan ook niet wachten," reageerde ze instemmend. "Maar jij moet eerst beter worden," vervolgde ze. "Zodra jij beter bent zal ik je alles leren wat ik in die tussentijd heb geleerd zodat het lijkt alsof je nooit ziek bent geweest, oké?" Vervolgde de zwarte apprentice met een warme glimlach. Ze tikte het muisje wat dichter naar haar toe. "Je wordt sneller beter als je een beetje eet," murmelde ze. Het zou haar geruststellen als Feverpaw in ieder geval één hapje nam. Eten had het lichaam namelijk hard nodig, dat wist ze zeker en daarvoor hoefde je geen medicine cat te zijn.

Zo onderhand was ze er wel aan gewend om zo nu en dan in de Medicine Cat's Den te moeten liggen, alleen dat het deze keer zo lang duurde, vond ze wel vervelend. Gelukkig was haar vader vroeger de mentor geweest van Bitterpaw, wat er zo nu en dan voor zorgde dat Feverpaw een streepje voor had wat de zorg betrof. En daarbij namen haar vrienden en familie vaak iets lekkers voor haar mee. Zo nu ook Serpentpaw. Ergens vond Fever het een vervelend idee dat de jongere poes haar nu al wel ingehaald zou hebben met de trainingen, maar het was gewoon niet anders. Daarbij gaf ze de schuld nog steeds grotendeels aan dat rotbeest van een moeder van haar, wat altijd wel hielp. Feverpaw keek opgetogen omhoog toen Serpentpaw zei dat ze haar alles zou leren als ze weer beter was. "Ja, deal!" miauwde ze opgetogen, waardoor ze bijna weer in haar eigen adem stikte. Vervolgens knikte ze instemmend op wat Serpent zei. Eten zorgde er altijd voor dat ze zich beter voelde, al werkte de misselijkheid nog wel tegen. "Ik zal het proberen," zei ze met een knikje. Alleen al een klein beetje zou haar goed doen. Even keek ze om zich heen. "Je moet hier niet te lang blijven, straks wordt je ook ziek," merkte de grijs-witte Apprentice toen op. "En hoe gezellig het ook zou zijn om hier samen te liggen, ik wil niet dat je ziek wordt," grapte ze, gepaard met een zwaai van haar staart. Vervolgens begon ze moeizaam aan het muisje te knabbelen.