Restless

Thistlepaw zuchtte. En hij maar blij zijn dat hij eindelijk een nieuwe mentor had gekregen, bleek deze mentor even erg te zijn als de vorige. Of misschien nog erger. Heilige StarClan! Hij begreep dat het de zoon was van Butterstar en dat hij een bepaalde reputatie omhoog moest houden, maar was het nu niet lichtelijk overdreven om zolang door te zeiken over die stomme warrior code terwijl dat nu toch niet meer van toepassing was? Hij had Butterstar ook weer scherp horen herhalen dat het niet de bedoeling was dat ze dikke maatjes werden met andere Clan cats. Alsof hij zich iets van haar woorden ging aantrekken. Hij had dan ook uitvoerig geknikt – en daar flink voor op zijn kop gekregen van een paar boze stijve elders in zijn Clan - toen Tallshadow zijn zegje had gedaan en daarmee recht tegen Butterstar’s woorden in was gegaan. Zijn elders vonden het geen respect hebben naar Butterstar toe dat hij het openbaar eens was geweest met een andere leader die niet eens tot zijn eigen Clan behoorde en daarmee recht tegen de regels van zijn eigen leader in was gegaan. Jammer genoeg voor zijn elders kon het Thistlepaw vrij weinig schelen wat hun vonden van zijn gedrag, want hij deed wat hij goed vond in zijn opinie, niet wat hem werd opgelegd door een stel stijve Clanmates die niet beter wisten dan zich krampachtig aan de warrior code te houden terwijl ze wisten dat deze voor nu even opgeheven was. En van Thistlepaw’s part mocht dat nog veel langer duren, want hij vond het prima zo. Thistlepaw liet zijn blik door de grot dwalen en grinnikte toen hij een ShadowClan kitten niet al te subtiel naar de uitgang van de grot zag gaan. “Wat denk jij te gaan doen?” imiteerde hij met een zware stem zo goed mogelijk een warrior. “Weet je niet dat het gevaarlijk is daarbuiten?” Daarna barstte hij in lachen uit en ging voor de kitten staan. “Hallo daar!” riep hij zowat op een begroetende manier door de grot. “Ik ben Thistlepaw. En wie ben jij, ondeugende kitten?”

Hij zag de ShadowClan kitten met een vreemde blik naar hem kijken en dat zorgde ervoor dat hij alleen maar harder lachte. De kitten had duidelijk verwacht dat hij iemand was die hem kwam bestraffen voor wat hij wilde gaan doen, maar de werkelijkheid was dat Thistlepaw het hem niet kwalijk kon nemen. Als hij die leeftijd was geweest, hadden ze iemand de hele tijd voor de grot moeten zetten zodat hij niet naar buiten kon gaan. Dat was al zo geweest in het RiverClan camp en nu zou dat ook zo zijn. Hij vergat soms dat hij als apprentice zijnde ook toestemming moest vragen om naar buiten te gaan van een warrior en hij deed dat niet altijd. Dat resulteerde in een kwade mentor omdat ze hem kwijt waren geweest. Hij nam aan dat het Smokegaze echter niet zo veel kon schelen als hij maar moeite deed om zijn training af te maken. En Thistlepaw informeerde van te voren natuurlijk of ze een training hadden. Niet dat hij er echt naar uit keek om te trainen met zijn nieuwe mentor, maar goed. In elk geval stelde de kitten zichzelf voor als Warkit en Thistlepaw gaf een klein knikje. “Thistlepaw,” zei hij dan ook. Toen de kitten zichzelf verdedigde en sprak dat hij alleen wilde gaan kijken en heus niet effectief naar buiten wilde gaan. Thistlepaw rolde met zijn ogen. “En jij denkt dat ik dat geloof?” vroeg hij. “Kom op, Warkit. Ik ben ook jong geweest. Ik zou als ik jouw leeftijd was allang naar buiten zijn gegaan.” Oeps, dat was niet echt bevorderend voor het gedrag van de kitten. De ShadowClan queens zouden hem dit niet in dank afnemen en hij dacht Tallshadow ook niet. “Niet dat je mijn voorbeeld moet volgen,” sprak hij snel. “Ik heb vroeger altijd heel veel straf gekregen. Dat moet je nu ook weer niet willen. Jouw tijd zal vast nog wel komen en dan kun je naar buiten gaan.” Hij boog zich wat dichter naar de kitten toe. “Of je kunt over twee of drie moons net zo lang de oren van de koppen van de queens zeuren totdat ze je een keertje mee naar buiten nemen. Dat kun je ook doen.” Daarna trok hij zich weer wat naar achteren. Hij had nu het advies gegeven om het eerst aan iemand te vragen. Dat was wél goed, toch? Ja.

Oh oh. De grote boze ShadowClan kitten ging zich verzetten! Met een geamuseerd gezicht keek Thistlepaw hoe de kleine kitten een mislukte poging deed om hem te intimideren door zich groot te maken en zijn borst vooruit te steken. “N’awh, ben je nu niet ontzettend schattig?” murmelde hij tegen het kleintje, maar hield zijn bek algauw toen Warkit duidelijk maakte dat hij naar buiten zou gaan, met of zonder Thistlepaw’s hulp. Thistlepaw wierp een korte blik naar achteren. Hm. In principe had hij de grootte van een warrior en er waren maar een aantal katten die effectief wisten dat hij een apprentice was. Butterstar zou hem waarschijnlijk de kop afhakken als hij deze kitten gewoon liet doen, maar ging ze dat sowieso al niet doen? Toen dacht hij aan Tallshadow. Als hij zijn verantwoordelijkheid zou nemen, zou de tom het dan niet met hem eens zijn? Hij knikte. Hij kon best voor oppas spelen. Bovendien wilde hij binnen dit en een aantal moons ook graag vader worden en kon hij op deze manier dus een beetje oefenen, ook al was dat dan met een kitten van een andere Clan. En dus draaide hij zich weer terug naar Warkit en gaf een knikje. “Goed, je mag van mij naar buiten gaan kijken, maar je moet beloven dat je dicht in mijn buurt blijft en dat je doet wat ik zeg. De Clans hebben al genoeg drama achter hun ruggen gehad, dus daar hoeven we niet opnieuw voor te zorgen, oké?” De tom was met een paar passen weer bij de kitten en pakte hem op in zijn nekvel. Hij leidde hem naar de uitgang van de grot en zette hem vervolgens buiten, aan het begin van the Redwood, weer neer. “Dit is the Redwood,” sprak hij. “Dit bos kan het meeste vergelijken worden met het ThunderClan territory. Er liggen overal verraderlijke takken waar je over kunt struikelen, dus ik zou niet te ver wandelen als ik jou was.”