Fear.

Ze hield haar kop voorover gebogen terwijl ze zachtjes hijgde. Hinata kneep een oog dicht, en keek vernietigend naar de boom voor zich. Ze moest en zal deze training afmaken. Al was het het enige wat ze deed vandaag. Een meters hoge boom stond vlak voor haar. Enkele diepe nagel krassen stonder erin gekerft. Nog een keer sprong ze crème kleurige poes zo hoog als ze kon de boom in, en probeerde omhoog te komen. Net voordat ze viel maakte ze met haar rechterklauw een groef in de boom. Net boven de groef daaronder. Zachtjes belandde de poes weer op haar vier poten tegelijk. Haar linker achterpoot begon zachtjes te trekken. Kreunend ging Hinata weer zitten. Ze was nu al een paar uur bezig zo hoog mogelijk in de boom te komen. Na elke poging moest ze weer een groef boven de ander maken om er zeker van de zijn dat ze bevorderde. Hijgend keek ze naar haar achterpoot. Altijd weer hetzelfde liedje.. Net als ze ver begon te komen gebeurde dit weer. Een flits van herinneringen schoten in haar ogen voorbij. Haar broertje Neji die haar in haar linker achterpoot beet, een schreeuw, en toen even niets meer. Haat gloeide in haar op. Neji... Ooit zal ze hem krijgen. Vermoeid stond de jonge poes weer op. Ze moest doorgaan. Anders zou ze het hier nooit overleven. Alleen.. Weer kwam de flits voorbij van het moment dat ze zachtjes de grot uitsloop. Weg van haar ouders. Hinata kneep haar ogen dicht, en zette haar tanden op elkaar. Haar bruine ogen opende zich langzaam. Ze liep een paar pasjes achteruit, en zette een korte sprint op naar de boom. Ze kneep haar tanden op elkaar, en sprong weer de boom in. Haar klauwen haakte zich in de boom vast. Nog een paar centimeter.. De poes probeerde opnieuw een groef te zetten in de hoge boom, maar ze faalde. Om niet hard te vallen zette ze zich snel af van de boom, en sprong ze in een hoop bladeren. Die waaide allemaal op. In een fractie van een seconde zag ze door de opwaaiende bladeren een kat. Een kat die haar scherp aankeek. Hinata's ogen versmalde zich. Was hier iemand?? De bladeren gingen weer liggen, maar er was niemand weer te zien. was het een kat of alleen maar een verbeelding. 'You can't hide yourself..' Fluisterde ze spottend. Maar haar stem klonk ineens een stuk trillender. Angst.

Met een verveelde uitdrukking op zijn donkere gelaat, stapte Tyki voorwaarts. Hij had vanochtend al gejaagd en zijn buik vol gegeten. Zijn jacht was immers succesvol geweest, hij had een eekhoorn en een muis gevangen. Dat genoeg voor de slanke, lange kater. Oké, een extra muis zou altijd mooi zijn, maar dit was genoeg om te overleven, schaars had hij het nog niet. Maar goed, wat ging je doen als je niks te doen had. Ja, dan ging je je vervelen. Wat doe je als je je verveelt? Naar vermaak zoeken. Dus dat deed hij ook. Alleen, het leek wel alsof dit bos zo uitgestorven was als een onvruchtbaar rotslandschap. Bo-ring. Een licht geërgerde zucht blies over zijn zwarte lippen, maar plots bereikte een geluid zijn oren, een hoogst interessant geluid. Zijn mondhoeken krulden iets omhoog, en hij begon naar de bron van het geluid toe te sluipen. "You can't hide yourself.." Hoorde ze een spottend fluisterende, maar jonge stem. Er klonk angst in. Een smalende glimlach verspreidde zich over zijn fijne gelaatstrekken, dit kon nog interessant worden... "Oh I'm not trying my dear," Reageerde hij rustig, en hij kwam tussen de struiken vandaan. De grote kater keek rustig neer op het poesje tussen de bladeren. Met een kalme blik in zijn ogen hield hij zijn kop iets scheef. Eventjes ging zijn blik naar een groef in de boom en hij trok zijn wenkbrauw iets op. Normaal was hij wel redelijk intelligent, maar hij kon nog niet helemaal volgen wat dit jonge poesje aan het doen was. "Druk bezig zie ik?" Vroeg hij vervolgens kalmpjes aan haar, zijn priemende, gele blik in de hare borende.

Een kleine vlaag van angst overwon Hinata. Haar ogen waren nog steeds versmald. Ze keek wat wantrouwend om zich heen. Ze probeerde zichzelf kalm te maken door te denken dat het maar een verbeelding was. De jonge poes sloot haar ogen even, en liet een zuchtje ontsnappen. Net voordat ze een stapje richting de boom wilde zetten deed een stem haar haren rijzen. 'Oh I'm not trying my dear,' Klonk een kalme stem als antwoord vanuit de struiken. Een flits van een herinnering kwam weer voor haar ogen. Die zin.. Angstig zette Hinata een stap terug. Was dat..? Nee.. Een misselijk gevoel borrelde in haar op. Haar verafschuwde broer Neji had dat ook ooit had gezegd tegen haar. Maar het verdween langzaam toen er een donkerbuine kater uit de struiken kwam lopen. Een zucht van verlichting vloeide door haar heen, maar nog steeds knaagde het gevoel van wantrouwen in haar. De kater liep naar haar toe, en keek keek neer. De crème kleurige poes liep een paar pasjes naar achteren. Wie was dit? Wou wou hij van haar? Zijn denker ambere ogen spriemde zowaar een gat in de hare. 'Druk bezig zie ik?' Vroeg hij kalmpjes. Hinata keek weg. Uit een soort teken van onderdanigheid en niet wetend wat te zeggen. 'Ja..' Sprak ze zachtjes. Hier kwam ze heel verlegen over, maar diep in zichzelf haalde ze wat moed tevoorschijn. Dat was alleen niet goed te zien in haar blik van wantrouw. 'Ik train op die boom daar,' Sprak ze kort. De poes ging wat rechter zitten. Ze kende deze mysterieuse kater niet, en wist niet wat ze van hem kon moest verwachten. Daarom was te shuw niet erg handig. Haar nagels staken zich even in de grond. Niet wetend wat verder te doen.

Een ietwat verbaasde uitdrukking verspreidde zich over Tyki's donkergekleurde gezicht, gepaard met een ietwat toepasselijke zwiep van zijn staart. Het poesje was een paar stappen naarachter gegaan, duidelijk niet op haar gemak, een beetje bang misschien? Inwendig moest hij daar van grinniken, angst aanjagen was altijd goed in zijn optiek, maar het zette ook een bepaald knopje in zijn hoofd om. Als iets zich angstig gedroeg... Gedroeg het zich als prooi. Het poesje keek daarbij ook nog een keer weg. Dit kon nog eens leuk worden. Maar nog altijd hield hij de rustige, ietwat smalende expressie op zijn gezicht geplakt. 'Ja..' Sprak het poesje zachtjes. Tyki moest zijn oren ietwat spitsen om dat te horen, een wantrouwende blik werd zijn kant op afgevuurd. Met uiterste kalmte staarde hij gewoon terug met zijn priemende, felle ogen. 'Ik train op die boom daar,' Volgde het korte antwoordt van het poesje. Tyki hield zijn kop iets scheef, "Waarom een boom? Een boom maakt geen schijn van kans, geen kans om zich te verdedigen, en beweegt ook niet," Reageerde hij rustig terug, zijn wenkbrauwen iets optrekkende in een ietwat verbaasde uitdrukking. Hij gaf een korte rasp over de tenen van zijn voorpoot, eventjes de klauwen ervan uitklappende om daar ook het vuil vanaf te halen, daarna zette hij zijn voorpoot, met ingeklapte klauwen, weer op de grond neer. "In ieder geval, Tyki is de naam," Sprak hij onverstoorbaar voort, "Aangenaam kennis te maken," Hij schudde zijn vacht eventjes uit, "En wat mag jouw naam zijn, kleine dame?" Vervolgde hij rustig. Nadat hij dit gevraagd had, ging hij in een vloeiende beweging zitten. Zijn staart landde als een waaier op de tenen van zijn voorpoten.

De kater leek wat verbaad naar haar te kijken. Alsof ze iets raars had gezegd. Hinata keek hem voorzichtig aan. Waarom zou hij verbaasd kijken? 'Waarom een boom? Een boom maakt geen schijn van kans, geen kans om zich te verdedigen, en beweegt ook niet,' Reageerde hij rustig met nog een waarom-een-boom? uitdrukking en opgetrokken wenkbrauwen. De poes zuchtte. Waarschijnlijk was ze dan ook de enige die het zal snappen. Een ijzige stilte ontstond tussen de twee. Ze zag hoe de bruine kater zijn nagels afveegde. Haar ogen werdre wat smaller. Die klauwen waren scherp.. En groot. Heel wat sterker dan die van haan waarschijnlijk. Hier had ze dus geen schijn van kans tegen. Hinata fluisterde wat kalmerende woordjes in haar hoofd, en zuchtte nogmaals. Waarom zou hij? 'In ieder geval, Tyki is de naam,' Sprak de burmees plotseling. De crème kleurige poes keek op. 'Aangenaam kennis te maken,' Vervolgde Tyki daarna, en schudde zijn vacht uit. Hmm, hij klonk tenminste niet grof. Dat was ook weer een hele opluchting. Hinata vloekte inzichzelf. Waarom toch altijd die onzekerheid over anderen? 'En wat mag jouw naam zijn, kleine dame?' vroeg de kater toen. De poes schrok even op, en ging ook zitten. 'Ik ben Hinata,' Sprak ze met een tikkeltje moed in haat stem. Ze had nog steeds niet geantwoord op de verbaaste vraag over de boom. 'Oh, en over die boom..' Begon ze, 'Lang verhaal. Het is gewoon een soort training om sterker te kunnen worden,' Haar ogen straalde een klein beetje verdriet uit, maar ze keek toch heel vastberaden.

[Sorry, heb de leeftijd een tikkeltje veranderd xD]