Hunting for Thunderclan

De gevallen bladeren zorgde er voor dat vele rotsen nauwelijks nog zichtbaar waren. De gevallen bladeren zorgde er voor dat elk geluidje makkelijk op te pikken was. En de gevallen bladeren zorgde er voor dat Nightstep zich nog beter kon verstoppen nu haar ogen gericht waren op een rondscharrelend eekhoorntje. Nightstep zorgde er voor dat geen blaadje geluid maakte onder haar poten terwijl ze langzaam dichterbij begon te sluipen. Dit eekhoorntje was een prima maaltijd voor de Queens en Elders van Thunderclan, of de zieken, die weer aanmoesten sterken en daarbij wel een goede maaltijd konden gebruiken. De eer was aan Nightstep om dit eekhoorntje te vangen. Dat was hoe Starclan, het universum het nu leek te bepalen. Of toch niet? Nightstep was dichterbij geslopen en wilde net haar sprong maken toen ze zacht geritsel aan de andere kant hoorde en meende glimmende katten ogen gericht te zien op haar eekhoorn. Zij was eerst, dat wist ze zeker, dus maakte Nightstep aanstalten om de sprong te maken en deze eekhoorn te vangen.

- Wordt de eekhoorn gestolen? Of vangt toch Nightstep deze? O P E N

Jagen in het bos was een uitdaging, had Crowcall wel ontdekt. Je kon er helemaal niet zo ver kijken als op het open veld, je kon er minder makkelijk voluit rennen zonder over boomwortels te struikelen of in struiken te blijven hangen, en al die blaadjes op de grond maakten het sluipen behoorlijk lastig. Maar met genoeg concentratie kwam je een heel eind. De beschutting van alle planten hier bracht echter ook weer voordelen met zich mee, want Crowcall had zelden tot zó dichtbij een prooi kunnen sluipen. Op deze manier hoefde je niet eens te rennen! Geen wonder dat katten van andere clans zo traag waren, ze hoefden gewoon nooit te rennen. Ze was al zo dichtbij het eekhoorntje dat ze zijn haren bijna kon tellen. Crowcall glimlachte gespannen, wiegde even heen en weer en sprong. Het eekhoorntje kreeg nauwelijks te tijd om te schrikken, en tevreden legde Crowcall haar prooi voor zich neer. Pas nu merkte ze de andere warrior op. "Oh, sorry, was je ook op deze aan het jagen?" vroeg ze een beetje ongerust.

En net toen Nightstep op haar poten begon te wiegen om de sprong te maken, was het zwarte gestalte haar voor. Een Windclan warrior die zich meteen verontschuldigde en vroeg of zij op deze aan het jagen was. Nightstep vernauwde haar ogen en zwiepte een keer nijdig met haar staart waarna ze naar voren stapte. De Windclan warrior wie ze herkende als Crowcall was groter dan zij was, in ieder geval wat steviger. Ook was ze zeker tien moons ouder. "Daar was ik inderdaad op aan het jagen," sprak ze. "Ik had de eekhoorn ook eerder gespot dan jij, dus graag zou ik hem terug willen," vervolgde Nightstep. Leaf-fall en de naderende leafbare zorgde voor prooischaarste hier in de bergen. Het was namelijk al een stuk kouder dan dat de clankatten gewend waren in het woud. Daarbij heerste er ziekte. Vele warriors konden niet eens meer jagen omdat ze ziek waren, dus de prooistapel liep op zijn reserves. Nightstep wilde deze ook vangen om die aan háár clan te geven, want Thunderclan had dit hard nodig, ook al werkte de clans samen. Als het ging om honger boeide dat laatste haar echt niet.

Ah, de ander had inderdaad dezelfde eekhoorn op het oog gehad. Nu viel dat op zich nog wel op te lossen, volgens Crowcall, maar ze moest wel een beetje fronsen toen de ThunderClanner verder praatte. "Pardon?" miauwde ze een beetje verbaasd. "Hoe weet je nou wie hem als eerste zag? Hoe dan ook, ik wil hem best delen, hoor..." Ze had er in principe niet eens iets op tegen als de eekhoorn naar ThunderClan ging, maar ze vond het nogal onrechtvaardig dat deze kat de eekhoorn opeiste alsof het haar rechtmatige eigendom was. Want ze konden onmogelijk weten wie hem als eerste had gezien, en bovendien was het toch echt Crowcall die hem had gevangen. Als iemand het recht had om de prooi voor zichzelf te houden was zij het, maar toch stelde ze voor om hem te delen, want ze vond het ook een beetje onzinnig om er ruzie over te gaan maken.

Nightstep vernauwde haar ogen toen de Windclan warrior het over delen had waarbij de jonge warrior toch wel even fel met haar staart zwaaide. "Delen? Nee, deze eekhoorn gaat naar een zieke van Thunderclan," sprak ze. Dit eekhoorntje behoorde tot Thunderclan en daar ging ze voor zorgen ook. Het had maar iets hoeven schelen en Nightstep had dit beestje zelf gevangen. Ze priemde haar ogen daarom ook fel in die van de Windclan warrior. Ze was bereid om er om te vechten. Met deze eekhoorn konden wel twee zieke Thunderclanners gevoed worden. Dit stuk prooi was het waard om voor te vechten. Er zat veel vlees aan het beestje en sommige katten begonnen zelfs al om honger te klagen. Dit zorgde voor onrust onder de clans, onrust tijdens de jacht.

Crowcall vernauwde haar ogen. De houding van deze warrior stond haar helemaal niet aan. Ze probeerde begrip voor haar te voelen, natuurlijk dacht ze als eerst aan haar eigen clan, en er was nu schaarste, dus natuurlijk was ze wat snel gepikeerd, maar ze kon haar eigen ergernis toch niet helemaal van zich afzetten. Ze was het gewoon zó zat hoe iedereen alleen maar geobsedeerd was door zijn eigen clan en gewoon weigerde in te zien dat het in werkelijkheid geen moer uitmaakte in welke clan je zat, omdat ze toch allemaal in zekere zin hetzelfde waren. "En wie zegt dat ik niet zelf ook van plan was om hem aan een zieke ThunderClanner te geven?" miauwde ze geërgerd. Iedereen ging er altijd maar vanuit dat iedereen alleen maar aan zijn eigen clan dacht, maar zij gaf toevallig ook iets om katten die niet in WindClan zaten. In feite had ze nog niet echt bedacht aan wie ze deze prooi zou geven, maar haar zieke broertje was een goede optie.

Nightstep vertrouwde de katten uit de andere clans gewoon voor geen haar. Ze jatte hun prooien en sommigen deden alsof leven als één clan mogelijk was. Blijf toch dromen. Nightsteps ogen werden feller bij de volgende woorden van Crowcall. "Doe niet zo schijnheilig, hazenvreter," sneerde ze, waarna ze haar nagels uitsloeg. "Die eekhoorn is van mij en geef ik zélf aan mijn clangenoten," grauwde ze vervolgens. Haar nekharen gingen overeind staan en ze zette zich schrap om deze zwarte Windclan warrior er van langs te geven. Als zij niet in de weg had gestaan had Nightstep dit eekhoorntje gewoon kunnen vangen. En Nightstep was niet iemand die katten uit andere clans ging vertrouwen. Nee, als het ging om de katten buiten Thunderclan werd ze ineens ene heel ander beest. Binnen de clan was Nightstep namelijk rustig, zorgzaam en vriendelijk.

Nogmaals: pardon?! Wat dacht deze kat wel niet? Crowcall moest haar uiterste best doen haar kalmte te bewaren. Ze moest begrijpen dat deze ThunderClanner ook alleen maar uit angst zo boos werd, uit bezorgdheid om haar clangenoten. Maar oh, wat had Crowcall een hekel aan een dergelijke houding. Wat nou schijnheilig? Was het soms zo moeilijk om te bevatten dat een kat ook gewoon kon delen? Het was echt niet zo dat ze deze kat de eekhoorn misgunde, maar ze had wel iets tegen de manier waarop de ThunderClanner de prooi van haar af probeerde te nemen. Ze leek zelfs haast op het punt te staan erom te gaan vechten! Wat moest ze nu? Vasthouden aan haar principes en de eekhoorn desnoods delen, maar niet afstaan, of de prooi maar gewoon aan de ander geven voor de situatie compleet escaleerde? Voor ze een beslissing kon maken verscheen Swallowflight en Crowcall slaakte een zucht van opluchting. Swallow was de ideale tussenpersoon: een ThunderClanner, maar ook een kat die niet zo panisch de grenzen in de gaten bleef houden als haar clangenoot. Ze vroeg wat er voor conflict gaande was en Crowcalls gezicht vertrok even. Nou, een nuttig conflict was het in ieder geval niet. "We waren beide op dezelfde prooi uit. Ik heb hem gevangen, maar zij meent dat hij haar toekomt. Ik heb voorgesteld te delen, maar dat wil ze niet", legde Crowcall kort uit. "En nou vind ik het niet erg om die eekhoorn aan een zieke ThunderClanner te geven, maar als ik dat zeg, noemt ze me een schijnheilige hazenvreter", miauwde ze er nog achteraan, waarbij ze haar ergernis toch niet helemaal kon verbergen.

Net toen Nightstep wilde toeslaan verscheen er een andere kat op het toneel. Swallowflight, een warrior van haar clan wie ze wel mocht. Swallowflight vroeg naar wat er gaande was en of het conflict nuttig was. Die was zeker nuttig in haar ogen. De grenzen moesten weer wat duidelijker worden en dat stuk eekhoorn behoorde tot Nightstep. Crowcall legde het verhaal echter anders uit en Nightstep snoof met afgunst toen Crowcall het woordje 'delen' weer uitsprak. Bij de laatste woorden verloor Nightstep haar geduld en zette af met haar achterpoten zonder pardon, om vrijwel meteen uit te halen naar de ogen van Crowcall. Ze ging er om vechten en ze ging het eekhoorn zelf mee nemen naar de Clan Cavern. Het boeide haar niet wat Swallowflight vond, zolang die poes zich maar buiten het gevecht hield, want Nightstep was wild.

Ze kreeg nauwelijks de tijd om uit te spreken of de boze ThunderClan warrior vloog haar aan. Crowcall struikelde achteruit, de uithalende klauw maar net ontwijkend, terwijl Swallowflight zich in het conflict mengde en haar clangenoot probeerde aan de kant te duwen. Met nog grote ogen van schrik keek Crowcall naar de ThunderClanner die haar had aangevallen. Ze kon geen woord uitbrengen. Wat gebeurde hier? Hoe kon dit zo plotseling en zo heftig uit de hand lopen? En in deze tijden nog wel! Ze werden geacht samen te werken! Ze zette een paar stappen terug om wat afstand te creëren, even wankelend terwijl een golf van duizeligheid over haar heen spoelde. "Waar ben je in StarClansnaam mee bezig?" bracht ze met nog trillende stem uit. Ze was bijna geneigd de eekhoorn maar gewoon aan haar te geven om hier een einde aan te maken, maar ze hoopte nog dat Swallowflight haar clangenote tot rede zou kunnen brengen.