It's all about control

-You mind?-

Haar passen waren zoals ze altijd waren. Rustig, verraden niets van haar doel of van het feit dat ze haast had. Ze had een doel, was gewoon niet zeker van wat het eigenlijk was. En dat was maar beter ook. Dingen die je van tevoren al wist kon je maar moeilijk veranderen. Dat was de fout van voorspellingen proberen ongedaan te maken. Doordat je dat probeerde, ging het juist fout. Zelfs als je je erbij neerlegde, kwam het uit. Tegen een voorspelling kon je niets doen. Helemaal niets. Alleen idioten probeerden ze tegen te houden, en gingen aan hun eigen hoogmoed, de gedachte dat ze het lot konden trotseren, ten onder. Er waren velen die ze had gekend die zo hun einde hadden gevonden. Maar Calypso was zo wijs geweest om zich ver van het lot te houden. Er was een verschil tussen het lot veranderen, en het lot in eigen handen nemen. En dat verschil kende ze. Het was botweg ervaring die haar had geleerd om zichzelf te redden. Niets geen mentor, niets geen wijze raad. Ze deed het haar manier. En als die niet werkte, dan zocht ze een andere. Maar raad aannemen van een ander was niet iets wat ze deed. Integendeel, het was iets wat ze nooit zou doen. De elegante, witte poes met haar roze pootkussentjes wist wat relaties met anderen betekenden. Het betekende gebonden zijn aan iemand, en dat wilde ze niet. Een gesprek, een blik, een vluchtige uitwisseling van kennis, dat was alles wat ze deed. Niet meer, niet minder.
De geur drong haar neus binnen, verspreidde zich door haar hele zenuwstelsel. Bah, weer een ander. Konden ze haar dan nooit alleen laten? Ze kon andere katten soms wel vermoorden, gewoon om het feit dat ze op het verkeerde moment in haar buurt waren. Omdat ze haar rust verstoorden. Er waren maar weinig rogues die zich in haar buurt waagden, maar degenen die het wel deden, wisten waar ze aan begonnen. Calypso was niet de aardigste. En het feit dat er nu iemand was die haar stoorde, maakte het alleen maar erger. Met een arrogant opgeheven witte staart naderde ze de zwarte kat, die zich dreigend opstelde. 'En wat moet dat hier?' Haar stem was licht afkeurend, maar ook nieuwsgierig. Het was nacht, de meesten sliepen nu. En ze klommen al helemaal niet zomaar naar de hoogrotsen om hier alleen te komen zitten.

-flutterig, moet echt met d'r inkomen-

Een witte schim verscheen tussen de donkergrauwe rotsen als een bloesemblad op de grond. Een arrogant opgeheven staart hing als een vaandel in de lucht. Het was een witte poes, jonger dan hij was als hij het goed was. Niet eens zo erg, maar het was de air die om haar heen hing, die hautaine air, daar walgde hij lichtjes van. Oke, hij was ook niet onzeker, maar hij liet het toch minder van zich afstralen dan die poes dat deed. Maar toch, dit was waarschijnlijk ook geen lieverdje. Hij kon het nog niet goed beoordelen, zeker niet in dit duister. Hijzelf moest er vast niet anders uitzien dan een schim in het donker, zijn ogen het enige felle wat er van zijn lichaam te zien was. "En wat moet dat hier?" Vroeg de poes. Tyki trok eventjes een wenkbrauw op, maar een rustige glimlach verspreidde zich over zijn gezicht, gevolgd met een kalme blik in zijn ogen, "Genieten van het uitzicht," Reageerde hij rustig, zonder afkeuring in zijn stem, nog altijd een emotieloze kalmte. "Het is prachtig in het maanlicht," Hij gebaarde eventjes naar het uitzicht achter hem met zijn staart. "En wat doet een dame als jij dan in dit barre rotslandschap?" Kaatste hij de vraag vervolgens terug met een blik die lichte interesse toonde, beleefd met zijn uitspraken.
Hij nam de poes eventjes rustig op. Ze had een bleekwitte vacht en zag er redelijk elegant uit. Niet dat het hem veel kon schelen, maar onthouden hoe katten waren kon altijd van pas komen. Hun zwakke plekken, hun gewoontes, alles kon van pas komen. Hij kon op dit moment beter nog maar even voorzichtig zijn, hij kon haar reacties nu nog niet goed anticiperen, dat had meer tijd nodig. "Tyki is de naam," Vervolgde hij rustig, "Aangenaam kennis te maken," Een beleefde knik met zijn kop volgde op zijn woorden.