You WILL be a great guard!

Men stumble over pebbles

Pebble opende zijn ogen toen het zonlicht erdoor naar binnen scheen. Het was nog steeds schemerig in de grot, maar omdat hij hier geboren en getogen was kon hij ook met zijn ogen toe het onderscheid nog maken tussen nacht en dag, zelfs in de donkerste hoekjes van de grot. De kleine maar gespierde kater strekte zich even uit en stapte toen uit zijn nest. Hij nam even een minuutje om zijn vacht een ochtendwasje te geven, zodat hij er op zijn minst toonbaar uit zag. De bruine tabby liep toen naar de prooistapel. De Hunters deden goed hun best om veel prooi te verzamelen en het was duidelijk zichtbaar ook.

+River eerst c:

Het was alweer ochtend. Haar vuurgouden ogen werden even gericht op de buitenwereld, die zich voor haar ogen uit strekte in al zijn schoonheid. De mooie calico poes zuchtte even en haalde een poot op om even een lichte gaap te onderdr- oh never... mind that one... want ze was al een het gapen. Even moest ze zacht lachen en legde ze een pootje op haar lippen om daarna te zuchten. Ze was vroeg opgestaan om wat te trainen met de rest van haar leeftijdsgenoten. Maar net zoals gewoonlijk had ze weinig aandacht gegeven aan haar trainings en had River naar de planten staan staren die ze voorbij kwam. Ze had glimlachend staan kijken naar dingen die ze herkende van de hunters, aangezien ze die soms op request van Skyteller meenamen. Ze werd dan wel snel terug gesnauwd naar haar positie, wat een vrij eh... ruige manier was. Nu zat ze hier, na de harde training en keek ze even op toen ze de chief zag. Niet haar vader natuurlijk, maar de andere chief. "Ah dag Pebble that Kills Wolves!" zei ze even kalm met een lichte opgewektheid terwijl ze kalm glimlachte, ondanks alle tegenslagen vroeger op die dag.

➢ WHAT IS MEANT TO BE ALWAYS FINDS A WAY

THEME I

112

Men stumble over

pebbles

Pebble keek opzij toen iemand hem opgewekt begroette. Glimlachend knikte hij naar de to-be. "Goeiemorgen, River that runs Downhill.", antwoordde hij vriendelijk, zijn blik weer gericht op de prooistapel. Hij zocht iets dat vrij klein was, omdat een kater van zijn formaat niet per se bijzonder veel voedsel nodig had. Desondanks wou hij ook wel iets dat hem energie zou geven voor de trainingen van de dag - zijn spierbundels hadden wel voeding en training nodig om zo te blijven. "Hoe gaat je training?", vroeg hij vriendelijk, even wat prooi aan de kant duwend omdat hij een muizenpootje eronder had zien steken. Pebble boog neer en pakte de muis op met zijn tanden om ze daarna aan zijn poten te leggen, zodat hij het gesprek dat hij net gestart was verder kon voeren.

marv

De ander leek zich voor te bereiden op de dag die eraan zat te komen, een dag waar zij niet zo op zat uit te kijken. Meestal keek ze uit naar het einde van de dag, als haar taken gedaan waren. Of als ze niet de nachtdienst had that is. Als ze nachtwerk moest gaan doen was de dag als een vrije geest voor haar. Dan sliep ze wat, ging ze erop uit door voor iedereens neus weg te sneaken en vervolgens boem nog wat slapen en heel de nacht gewoon staren. Nachtdiensten waren verschrikkelijk, zouden ze moeten af lassen! "Goeiemorgen, River that runs Downhill.", Klonk er na haar begroeting. De kleine chief of guards was bezig met een ontbijt uit te kiezen. Het zou wijs zijn hetzelfde te doen, maar helaas was ze nog niet zo op haarzelf om dat in te schatten, daarbij leek honger niet aan haar maag te knagen deze ochtend, een goed teken dus. DE ander had een muis genomen en had deze bij zijn poten gelegd. Opgewekt zoals meestal bleef ze kijken naar de ander. "Hoe gaat je training?" Oh, moest het altijd daarover gaan? Ze haalde haars chouders op en zuchtte even. "Uh... Goed?" en verschrikkelijk saai bleh. Ze zuchtte dan ook even terwijl de glimlach, een beetje onbewust van haar, was verdwenen. God, altijd hetzelfde.

➢ WHAT IS MEANT TO BE ALWAYS FINDS A WAY

THEME I

112

Men stumble over

pebbles

Hij greens even als een boer met kiespijn toen ze zuchtte. "Je training is enorm belangrijk, River.", mauwde hij, een hint van medeleven in zijn stem. Wie wist hoeveel hij had gezaagd en geblaasd als de voormalige Healer hem Hunter to-be had gemaakt, in plaats van Guard. Hij dacht graag dat hij dan net zo ijverig had getraind, maar iets in hem wist ook wel dat hij het dan waarschijnlijk ook niet zo ver geschopt had. Hij zuchtte eventjes, zijn groene ogen vriendelijk als hij naar de calico keek. Ze was groot gebouwd, sterk, perfect voor een guard - ze was geen hunter, dat zag je meteen. En toch zou ze het zo veel liever doen. Hij wou dat hij iets voor haar kon doen - maar switchen, dat werd nu niet echt gedaan. Hij had het nog nooit gehoord en waarom zouden ze voor haar zo'n uitzondering maken? Maar misschien kon hij haar helpen om in ieder geval iéts leuks te zien in het zijn van een guard. Hij vond het moeilijk om te zien dat ze het zo erg vond terwijl dit zijn grootste droom was.. Maar ja, katten verschilden, niet waar? "Kijk, ik weet dat je niet graag een Guard bent", mauwde hij, iets zachter nu. "Is er iets dat je er wel leuk aan vind?" Hij zou ervoor kunnen zorgen dat ze dat vooral zou kunnen doen, dat ze toch gelukkig kon zijn met haar lot. Hij wou niet dat zijn guards elke dag met tegenzin opstonden, dat ze met verlangende ogen keken naar de hunters als die terugkwamen met prooi in hun bek. Nee, ze moesten trots zijn dat ze guard waren en ze moesten willen werken om een goede guard te zijn en te blijven.

marv

De ander stond er een beetje ongemakkelijk te staan, of eerder een beetje raar? Ze moest er zelf een beetje schuin en raar van glimlachen. Als twee idioten zaten ze daar dus; met een domme kop om de ander toch een beetje te pleasen zeker? "Je training is enorm belangrijk, River.", Uh... Ja, dat kon wel zijn ja. Ze moest niet uitermate haar best doen right? Het zag er namelijk naar uit dat ze toch maar een guard zou worden, eentje die maar zou moeten vechten en moest zitten als een of ander beeldje, om af en toe de kast uit gehaald te worden. Ja, zitten en staren, zitten en staren... Vechten, geen rust. Er was teveel tijd voor guards, hu leven was gevuld met een void van tijd, ze zwommen erin, het was leeg. "Kijk, ik weet dat je niet graag een Guard bent", Ze sloeg haar ogen wel meteen af bij zijn woorden, wetende dat hij gelijk had. Ze wist het ook wel dat ze het niet wilde, maar aan de andere kant wilde ze ook niet toegeven eraan. Stel je voor dat ze het deed, wat maakte haar dan? Het maakte haar zwak en een achterloper. Nee, nee... Ze wilde niet. Maar het enigste alternatief was het onmogelijke; een healer to-be worden of weg gaan. Dus voor haar zag het ernaar uit dat een ongelukkig leven haar zou komen ontarmen. Dan kon ze gewoon weg gaan, als het haar teveel werd. "Is er iets dat je er wel leuk aan vind?" Iets? Ze haalde haar schouders op. "Ik snap niet goed wat er echt leuk aan te vinden is tho," gaf ze eerlijk toe. Ja, ze wilde wel eerlijk zijn, want wat moest ze anders?

➢ WHAT IS MEANT TO BE ALWAYS FINDS A WAY

THEME I

112

Men stumble over

pebbles

Hij zuchtte even, zachtjes, geluidloos. De kleine kater richtte zijn blik weg van haar en liet ze over de katten in de grot glijden. "Het was mijn grootste droom om guard te worden.", mauwde hij zachtjes. Ze zaten in precies de tegenovergestelde situatie. Zij was gebouwd als een guard, groot en sterk, en daarvoor was ze dan ook guard to-be geworden; Pebble had daar zo hard voor moeten trainen, om de spieren te krijgen die hem die rang hadden opgeleverd. Omgekeerd was dat moeilijker natuurlijk. Je kon moeilijk krimpen als je groot was, je kon je spieren moeilijk wegwerken. "Het gaat om het beschermen. Elk van deze katten is familie en ik zou mijn leven geven om hen veilig te houden. Dat is wat Guards doen, River. Ze beschermen." Het ging niet om het vechten, om het op wacht staan, om de vele vrije tijd die ze sommige dagen konden hebben, om de late nachtpatrouilles. Het ging om veiligheid. Om de moederkatten een rustige plek te geven waar ze hun kittens konden opvoeden, om de hunters al hun aandacht op het jagen te gunnen, om ervoor te zorgen dat iedereen op het einde van de dag veilig in zijn nest lag.

marv

De guard tegenover haar kon nooit snappen wat ze dacht, daar was ze zeker van. Ze knipperde dan ook even en haalde diep adem. Ze kon ook gewoon weg wandelen, want wat voor nut had het om hier te blijven staan en te luisteren naar deze kater? Hij snapte haar toch niet, hij was de chief en wist dat vast maar al te goed door zijn status hoog te houden net zoals zijn mening die vast ook standvast stond. Ze wist dat haar kleine woordjes en uitleg er weinig aan konden veranderen. Daarom voelde ze langzaam een soort van spot. Waarom moest ze hier ook een vliegende frick om geven? "Het was mijn grootste droom om guard te worden.", Ze haalde even een wenkbrauw op. Het was altijd duidelijk geweest dat de tabby kleiner was dan haar andere mede guards maar dat betekende niet dat ze echt iets ervoor voelde. Het feit dat hij een guard, en daarboven ook chief was, moest wel aangeven dat hij ervoor was geboren en dat het lot hem ernaar had gevoerd. Dat zou bij haar nooit gebeuren. "Dan is het fijn voor jou dat jij wel hebt gekregen wat je wilde. Daar zou je heel dankbaar om moeten zijn. Maar weinigen krijgen wat ze willen. Velen krijgen wat anderen van ze verwachten," sprak ze rustig en kalm uit waarna ze even zuchtte, oh ugh... "Het gaat om het beschermen. Elk van deze katten is familie en ik zou mijn leven geven om hen veilig te houden. Dat is wat Guards doen, River. Ze beschermen." Hmn... Ze knipperde even langzaam een keek hem strak aan... "Wat als ik niet wil beschermen? Ik geef ook veel om de tribe maar wat als ik niet wil vechten? Ik voel me niet goed bij het vechten... Bij het pijn doen van anderen. Ik hou van de dingen waarvoor ik vecht maar ik haat het om daarbij anderen bij te doen. Wat als we de clans gaan aanvallen om onze tribe te beschermen? Ik wil de clans geen pijn doen. Ik wil geen andere katten aanvallen. Ik heb geen probleem met vogels of andere dieren maar een kat?" ze slikte even. "Sinds de dag dat ik erachter kwam dat we niet alleen wilde dieren wegjoegen is het alleen sterker geworden." zei ze even rustig. "Ik ben niet zo sterk vanbinnen als dat ik misschien mag lijken, Pebble... Ik ben niet zoals jij of de andere guards. Ik zou veel liever iets uitpraten dan mijn nagels te hoeven uitslaan, dan enkel vijandig over te komen met... mijn lichaam." zei ze even. "Ik heb het gevoel dat ik hier niet hoor en wat je ook zegt, niks kan dat veranderen.," sprak ze even uit, haar stem klonk van slag, duidelijk. "Ik hou van mijn vrienden en van mijn broers en vader... En ik hou van u en van de rest van de guards en hunters. Ik hou van Skyteller en alle kittens. Ik wil ze heel graag beschermen, echt waar," ze zette even een stap terug. "Maar met het beschermen doen we een andere familie, een andere... Groep pijn... En die gedachte kan ik maar niet uit mijn hoofd zetten," zei ze zacht. "Elke kat die we aanvallen is de zoon of dochter van iemand of een lid van een clan of andere tribe. Dat weten we allemaal niet... Maar stel dat het ons overkwam..." ze slikte even... En draaide zich om. "Het klinkt stom... Het spijt me dat ik je tijd heb verspilt," murmelde ze tussen haar lippen door waarna ze snel weg probeerde te benen. Ze probeede haar houding groot te houden. Haar medeleven voor andere buiten de tribe weerhielden haar ervan om er volledig in te gaan en dat besefte ze maar al te goed... maar kon ze dat aan haarzelf veranderen? Ze wist het niet... Ja... Ze wilde haar familie, haar geliefden, beschermen... Maar... Ze kon enkel haarzelf zien bij elke vreemde kat die ze zag; die had immers ook vrienden en een familie... En bij elke aanval deden ze niet alleen die ene kat pijn, maar al de andere die er ook aan samenhingen.

➢ WHAT IS MEANT TO BE ALWAYS FINDS A WAY

THEME I

112

De kattin werd een spraakwaterval die zich plotseling blootgaf. Waar ze eerst gewoon een moody tiener had geleken, een poes die moeilijk deed puur om moeilijk te doen, werd ze nu een complexe persoonlijkheid, een jonge kat die zo graag goed wou doen maar zich niet op haar plaats voelde in haar rang. Waar Pebble altijd alleen naar de tribe keek, naar hoe het goed zou zijn voor hen, zag zij in elke kat die ze aanvielen een moeder of een vader, een dochter of een zoon, een broer of een zus, en elke keer dat ze iemand pijn deed voelde ze zich schuldig naar al hun familieleden. Op het einde was ze bijna ingestort. Pebble keek naar haar met nieuwe ogen, vol medeleven en begrip - ook al wou ze dat misschien niet. Hij kon het niet tegenhouden. Hij kon zachter zijn dan zijn ruige uiterlijk soms liet zien. Hij wou dat hij zoals Skyteller was, goed met woorden, dat hij iemand kon geruststellen of helpen. Maar dat was allemaal zo makkelijk niet. Hij kon doen wat hij wou - de kans dat hij River uit haar ongewilde rang kreeg, was klein. Maar kon hij het dan niet proberen? Hij wist nog hoe gelukkig hij was toen hij tegen alle verwachtingen in toch Guard to-be was geworden. Misschien kon hij haar net zo gelukkig maken. "Ik zal zien wat ik voor je kan doen, River.", mauwde hij zachtjes, omdat hij niet zeker wist of hij de onuitgesproken belofte in zijn woorden waar zou kunnen maken. Zien wat je voor iemand kon doen was altijd een sprankje hoop geven aan de kat, en als je niets kon doen werd die hoop weer net zo snel uitgedoofd. Met die woorden keek hij haar nog een keer aan, waarna hij zich omdraaide om na te denken en misschien om Skyteller of Drizzle te zoeken, om het met hen te bespreken..

-kort, sorry ^^'
also, topic uit wss