If you wish upon a star...nothing happens

Waarom leek hier soms alles tien keer zo erger te zijn dan in hun oude leefgebied? Het gevaar, het tekort aan prooien soms en nu ook het weer. Het, voor de verandering, regende. Gisteren regende het ook al grote gedeelte van de dag en blijkbaar waren ze er nog niet klaar mee. Banestrike hield niet van regen, maar welke kat deed dat dan wel? Het was de vraag waarom ze dan in Starclans naam buiten de grot was, maar het was of dit of tussen al dat stomme geklets zitten. Nu de regen erger leek te zijn geworden, waren veel vroeger terug gekeerd van de jacht en patrouilles, om even droog te zitten. Banestrike had het even volgehouden, maar uiteindelijk was ze het zo zat geworden dat ze de regen verkoos boven de 'gezelligheid'. Gelukkig was de regen toen weer wat verminderd. Nog steeds geen pretje, maar ook niet al te erg meer.Nu liep de gevlekte poes dus door het bos met zijn enorme bomen, een van de meest beschutte plekken in de bergen hier. Geïrriteerd en enigszins verveeld. Ze wou liever weer eens wat uithalen iets wat hun stomme Code totaal niet toeliet. Maar hier was ze alleen en in de grot was het te druk. Jagen op andermans territorium was er ook niet bij, gezien ze allemaal eigenlijk al joegen op andermans territorium. Noodgedwongen. Daar was niks meer aan. Liever wou ze iets doen wat bloed liet vloeien van haar soortgenoten, maar nogmaals, ze was alleen. Wel, dan kon ze net zo goed eens gaan kijken of er ergens een stom diertje was die de regen aandurfde. Jagen was altijd wel een goede manier om je gedachtes te verzetten, bovendien kon ze dan tenminste ergens haar tanden inzetten en het leven eruit halen. De wat gezette Warrior richtte zich op alle geluiden om haar heen en probeerde het tikkende geluid van de regen zoveel mogelijk te negeren. Alles wat niet als vallend water klonk was wat ze wou horen. Als het dan prooi was natuurlijk. Helaas, Banestrike moest nog een flink eind lopen toen er eens wat anders kwam. Ritselende bladeren boven haar en toen een bruinrode vacht die in een flits voorbij ging. Een eekhoorn. Die beesten waren onmogelijk om te vangen, zeker hier nu ze zo hoog in hun bomen konden zitten. Natuurlijk, Banestrike had nog nooit een eekhoorn gevangen, die zaten nou eenmaal niet in hun oude Territorium, maar ze had ook geen behoefte aan om haar leven te wagen eraan. Banestrike haalde haar neus op toen de eekhoorn weer tevoorschijn kwam en haar van de hoge boom aankeek. Ze draaide zich om en sloeg met haar staart, de eekhoorn negerend. Hopelijk was er ook iets wat meer van de grond hield hier.