The colder days [Mazikeen]

De wind was kouder aan het worden en liet de toppen van de bomen kraken. Korra rilde een beetje. Haar wintervacht was nog niet helemaal op gang gekomen en beschermde haar nog niet voldoende. Ze sprong met een soepele sprong uit de boom waar ze had liggen slapen. Ook de grond waar ze zachtjes op neer kwam voelde koud onder haar pootjes. Ze vermoedde dat dit een lange leafbare zou worden en wilde gebruik maken van de tijd dat ze nog ergens prooi kon vinden. De bengaal zette haar lichaam in beweging en trippelde door haar gebied om zowel geuren op te pikken, als haar lichaam warm te lopen.
Korra was nog niet lang onderweg voor ze bij de plas water kwam waar ze altijd dronk. Maar deze keer was er wat anders aan de plek. Een onbekende geur, een onbekende kat. Tussen de struiken door kon ze een klein katje zien zitten drinken. Ze moest hoger op zien te komen, dan zou ze zien met wie deze kitten was. Een moment haalde ze haar blik van het katje af en zocht snel een boom waar ze in kon klimmen. Hij was niet hoog, maar precies hoog genoeg om het water te kunnen overzien.

Ze keek het even aan, maar nergens was een volwassen kat te vinden. Korra voelde een twijfel in haar op komen. Zal ik haar aanspreken? Is ze alleen? Haar gedachte gingen alle kanten op en brachten haar terug naar vroeger.
Een moment verwierp ze de gedachten en sprong uit het lage boompje. ''Hallo? Wat doe je hier alleen?'' Wat had ze toch ook te verliezen.

+ Mazikeen

De jonge gevlekte tabby had al weer een redelijke afstand afgelegd. Ze was die ochtend al weggejaagd van het territorium van een norse Rogue. Ze had geluk gehad dat ze alleen met woorden weggestuurd was, want op haar jonge leeftijd kon ze het niet veroorloven om in een gevecht te komen. Haar blik viel op een plas water, goed beschut door struiken. Opgelucht dat ze even veilig wat kon drinken trippelde de kitten er naar toe. Langzaam werkte ze een paar slokken water naar binnen. Dat hielp tenminste wat tegen de dorst, maar honger had ze nog steeds. Mazikeen boog haar kopje weer om nog een paar slokken te nemen toen er ineens een oudere kat naast haar op de grond landde. Geschrokken en met een klein kreetje sprong ze naar achteren. ''Hallo? Wat doe je hier alleen?'' Vroeg de vreemde, en het duurde even voor Mazikeen inzag dat er nog geen gevaar was. "I-ik, uhm," stamelde ze. Wat deed ze hier eigenlijk. Tja, water drinken, maar dat had de oudere kattin zelf al wel gezien. Voor de rest was het gewoon een toeval dat ze hier was beland.

De kitten begon te stammelen na dat Korra haar had geconfronteerd. ''Je kan niet zomaar in andermans territorium komen hé? Heeft je moeder je dat niet geleerd?'' Boos was ze niet, eerder bezorgd dat zo'n jong dier hier alleen door dit gevaarlijke gebied liep. Zo te zien had het poesje er al een lange reis opzitten want ze oogde duidelijk moe.
Normaal gesproken had ze vreemde katten direct van haar territorium gejaagd maar ergens voelde ze medelijden met haar. ''Hoe heet je?''Korra moest nog maar even nadenken over wat ze met de situatie aanmoest en tot die tijd kon ze maar beter wat van het cyperse katje te weten komen.

''Je kan niet zomaar in andermans territorium komen hé? Heeft je moeder je dat niet geleerd?'' Vertelde de vreemde kattin haar en Mazikeen kromp wat ineen. De vraag had haar op onaangename wijze verrast. Ze schudde haar kopje. Toen ze er nog was, was ze nooit ver van haar moeder afgedwaald, en dus was er geen reden geweest voor zaken zoals dat. Daarbij was ze niet geweldig in geursporen herkennen, dus wist ze de helft van de tijd niet of ze zich op niemands land of een geclaimd stuk territorium bevond. Ze voelde haar pootjes trillen, maar ze zou niet ingeven in de moeheid die haar nog niet volledig ontwikkelde spieren aangaven. ''Hoe heet je?'' Werd er toen aan haar gevraagd. De kitten slikte even voor ze haar antwoord gaf. Het kon gevaarlijk zijn als slechte katten haar naam wisten, maar de kattin voor haar leek haar niet bepaald slecht, ze wilde gewoon haar territorium beschermen. "Mazikeen," antwoordde ze, een stuk zelfverzekerder dan ze zich voelde.

Korra waste haar vacht om de tweestrijd in haar te kalmeren. Ze had zichzelf beloofd om naar kittens als Mazikeen om te kijken. Zelf had ze immers ook lang gezworven als kitten en had ze veel gehad aan vriendelijke katten die haar wat veiligheid konden bieden. Mazikeen leek nog niet zo lang op zichzelf te leven en had vast nog ergens familie lopen. Ze kon natuurlijk niet zomaar andere katten accepteren op haar territorium. Ook andere rogue katten zouden het ruiken en het was niet de bedoeling dat zij ook welkom dachten ze zijn.
Ze keek naar de kitten die niet veel ouder dan 5 moons kon zijn. De kattin kon haar hier toch moeilijk zomaar achterlaten? Ze was even stil maar maakte toen toch een beslissing.''Als je wilt kan je bij me overnachten. Morgen kan je dan verder opzoek naar je moeder,'' bood Korra haar aan. ''Ik ben Korra trouwens,'' zei ze, beseffend dat de kitten dat waarschijnlijk wel wilde weten.

Ze wachtte stilletjes af op een antwoord, al leek deze niet snel te komen. De kattin voor haar leek iets te overwegen, wat dat was, dat was een raadsel voor Mazikeen. De stilte begon wat ongemakkelijk te worden toen Korra sprak. ''Als je wilt kan je bij me overnachten. Morgen kan je dan verder opzoek naar je moeder,'' Dankbaar voor het offer, knikte ze snel. ''Ik ben Korra trouwens,'' Voegde de tabby kattin aan haar vorige mededeling toe. "Dankje dat ik mag blijven vannacht." Ze was haar manieren niet verloren, net zo min als ze haar verstand was verloren. Ze wist dat Korra een kans waagde haar hier vannacht te laten blijven. "Al denk ik niet dat ik mijn moeder ooit nog ga vinden." Mompelde ze zachtjes tegen haarzelf.

Mazikeen leek haar aanbod te waarderen dus Korra stond op. 'Loop maar achter mij aan,' zei ze tegen de kitten. ''Al denk ik niet dat ik mijn moeder ooit nog ga vinden.'' Ze zei het met een zacht stemmetje maar Korra hoorde het toch en keek om naar haar. 'Geef de hoop niet op, kleintje. Morgen is er weer een dag. Ik ben mijn ouders op jouw leeftijd ook kwijt geraakt,' zei ze met een verbitterde stem, 'helaas heb ik hen nooit meer gevonden. Maar dat betekend niet dat jou het zelfde lot geldt' ze draaide haar kop weer terug naar de weg voor haar. 'Morgen help ik je wel met zoeken,' zei de kattin zachtjes en begon haar weg te vervolgen naar haar oude schuurtje.

Korra mauwde dat ze achter haar aan kon lopen, al leek de tabby kattin ook te horen wat ze daarna had gezegd. “Geef de hoop nietop, kleintje. Morgen is er eeer een dag. Ik ben mijn ouders op jouw leeftijd ook kwijtgeraakt,” vertelde ze en Maxikeen merkte de bittere toon in haar stem gelijk op. “Helaas heb ik hen nooit meer gevonden. Maar dat betekend niet dat jou het zelfde lot geld.” Probeerde Korra haar gerrust te stelen. Ze knipperde even en keek de kattin onzeker aan, maar Korra had haar kop al weer naar de weg voor hun gedraaid. “Morgen help ik je wel met zoeken,” Vertelde ze haar nog zonder om te kijken. Mazikeen schudde haar kopje. “Dat is niet nodig als je niet wilt. En ik ben ze al bijna een maan kwijt.” Het laatste voegde de kitten toe met een zucht.

Een zuchtje ontsnapte Korra's bek. Ze vermoedde dat haar ouders niet meer voor haar zouden zoeken na een maand. Iedereen met een gezond verstand zou de moed opgeven na een maan. Ze vond het erg voor de kitten maar haar territorium was niet erg groot en als zij hem zou moeten delen, zou er niks meer van overblijven. Inmiddels aangekomen bij haar vervallen schuurtje, gaf ze aan dat Mazikeen hier moest blijven wachten. Ze zou een muis ophalen die ze verderop begraven had. Morgen kon ze dan zonder honger weer op pad, en kon Korra zonder schuldgevoel verder.

Met de muis in haar bek kwam ze terug lopen. ''Eet wat voor je gaat slapen, je hebt honger.'' Het was een aanname want ze had het maagje van Mazikeen al horen rommelen en ze zag er mager uit na een maan lang weinig eten.

Ze liepen voor een stuk in stilte, tot ze bij een vervallen schuurtje aankwamen. Maar ondanks het uiterlijk, leek het nog redelijk stevig. Korra gaf aan dat ze hier moest blijven, iets wat haar niet helemaal lekker zat. Ook al kende ze Korra nog maar net, de kattin leek haar tenminste een beetje te willen beschermen, en zonder haar was ze weer kwetsbaar. Gelukkig kwam de tabby kattin al snel weer terug met een muis in haar bek die ze voor Mazikeen neerlegde. Was die muis voor haar? ''Eet wat voor je gaat slapen, je hebt honger.'' Vertelde ze haar. Mazikeen knikte en begon gauw aan de muis. Ze had honger, maar toch probeerde ze van iedere hap te genieten, wie wist wanneer ze weer wat te eten zou vinden. "Dankje." Bedankte ze Korra, die al meer had gedaan voor haar in een korte tijd dan iedereen die ze tot nu toe had ontmoet.
Na de kitten haar buikje gevuld had begonnen haar ogen zwaar te worden, en liet ze een gaap ontsnappen. "Mag ik nu slapen?" Vroeg ze zachtjes.