I was running

Thornface was net teruggekomen van een korte jacht, wat hem twee mussen had opgeleverd. Hij had de meeste taken al wel verdeeld voordat hij vertrok, maar het had hem een goed idee geleken om niet al te lang weg te blijven uit de Clan Cavern – je wist immers maar nooit of er in de tussentijd iets was gebeurd. De bruine kater was dan ook opgelucht om te zien dat het nog rustig leek te zijn in de grot en hij dus even uit kon rusten. Zichzelf voornemend dat hij later die dag er nog eens op uit zou gaan om te jagen liep hij naar de Fresh Kill Pile, maar voordat hij de mussen kon neerleggen merkte hij Redpetal op, die wat verderop zat. Lag het aan hem, of keek ze wat verlangend naar de prooistapel? Even twijfelde Thornface, maar hij besloot om toch op de rode kattin af te stappen. Hij vermoedde dat ze nog heel wat drama te verwerken had en dat wat verse prooi haar misschien wel goed zou doen. Eenmaal aangekomen legde Thornface de mussen neer en keek hij Redpetal aan. "Heb je honger?" vroeg hij rustig, wetende dat hij de prooi nog op de stapel zou kunnen leggen als dat niet het geval was.

Hij had het goed geraden. Redpetal miauwde een bedankje en sleepte één van de mussen naar zich toe, waar ze gelijk een hapje uit nam. De geuren die hierbij vrijkwamen uit de verse prooi liet Thornface bijna watertanden, maar hij wilde nu nog niet eten. Als hij na een korte pauze weer zou willen jagen zou een volle maag daar niet bepaald bij helpen. "Ik zal deze even gaan wegleggen," zei hij, waarna hij de overgebleven mus oppakte en ermee naar de prooistapel liep. Dan kon hij ook niet in de verleiding komen om het op te eten. Nadat hij de prooi had neergelegd liep hij weer terug naar de plek waar hij daarnet met Redpetal had gepraat. Echt een reden had hij niet om er weer bij te gaan zitten. Misschien had hij gewoon behoefte aan wat gezelschap, zoals een middelbare scholier die in de pauze bij een klasgenoot ging zitten bij gebrek aan een vast groepje. Niet dat hij zelf die vergelijking kon maken. Thornface’s blik gleed even naar de twee kittens die vredig naast hun moeder sliepen. Hij kon er niets aan doen dat hij herinnerd werd aan het feit dat deze twee eigenlijk het halfbroertje- en zusje waren van Jinglepaw en Bloompaw, maar hij probeerde die gedachte van zich af te zetten. Er was geen reden om dat er weer bij te halen. "Ze groeien goed," zei hij dan ook maar, want de kans zat er dik in dat de rode kattin wel had gezien dat hij naar de kittens keek.

Thornface had niet in de gaten dat Redpetal’s lach niet volledig oprecht was toen ze hem weer aankeek en antwoordde dat de kittens goede apprentices zullen worden. "Daar twijfel ik niet aan," reageerde hij, waarbij zijn blik automatisch weer naar de twee kleine tabby’s gleed. Ze vergisten zich niet; de kittens zagen er sterk en kerngezond uit. Er was geen twijfel mogelijk dat ze op een dag goede Warriors zouden zijn, ook al lagen ze op dit moment als twee schattige bolletjes te slapen. "Nog maar een maan voordat ze klaar zijn voor een mentor, toch?" vroeg Thornface vervolgens, waarbij hij Redpetal weer aankeek.

Een steek van pijn gleed door haar gouden ogen en om het te verbergen keek ze weer neer op de twee slapende bolletjes. Niet lang meer, en dan zouden ze ongetwijfeld groter dan haar worden. Ze hoopte het met heel haar hart.. Alleen wou ze dat het nu nog niet hoefde. Dat ze nog manen lang aan haar buik konden liggen, klein maar niet fragiel, jong en onschuldig. Redpetal knikte en wikkelde haar staart wat steviger rondom het tweetal. Nog een maan. De dagen telden zich af.. En waar haar kittens ongetwijfeld naar uitkeken, keek zij eerder tegenop. Nog maar één maan.. Starclan, ze wenste dat het nog een jaar kon zijn.

Een echt antwoord kwam er niet. De rode kattin knikte enkel terwijl ze naar haar twee kittens keek. Thornface had niet gemerkt hoe pijnlijk de vraag was, maar hij zag wel dat Redpetal haar aandacht weer voornamelijk bij haar kittens had gelegd. "Ik zal maar weer op jacht gaan," zei de kater kalmpjes terwijl hij zich nog even uitrekte, om vervolgens op te staan. Erg sterk in het eindigen van een gesprek was hij nooit geweest, dus hij wierp nog een laatste blik op de kittens, waarna hij zich omdraaide en naar de uitgang van de grot liep.

-Topic uit (?)

Redpetal keek weer op naar de kater. Ze wou niet echt dat hij wegging.. Ze joeg te veel katten weg. Desondanks knikte ze enkel maar. Ze wist toch niet wat ze moest zeggen. Vragen om te blijven klonk haar zo zielig, zo wanhopig in de oren. Ze kende hem niet eens zo goed. Hij was een goeie vriend van haar zus geweest, en haar zus was door haar schuld dood. Ze had geluk dat hij haar nog aankeek, laat staan met haar sprak. Dat gold voor de meeste katten die haar nog normaal behandelden, na al het drama dat zich rond haar had ontvouwd.

-Topic uit ^^