In paradise

De kater had eerlijk gezegd totaal geen zin om zijn nest te verlaten. Maar hier was hij dan, tussen een groep irritante kittens die aan zijn staart bleven trekken. Hij siste naar eentje voordat hij besloot beweging in zich te zetten. Ja, hij kon zich herinneren hoe hij als kitten was. Dat betekende niet dat hij zo blij mocht zijn om tussen ze te lopen. Zo naïef, zo dom. Zijn donkerblauwe ogen waren gericht op de uitgang van de grot. Zijn enige redding. Hij zwiepte een kitten van zijn staart af en maakte snel dat hij wegkwam.
Hij had eerlijk gezegd geen idee waar zijn hem poten hem wouden brengen. Zolang hij maar met rust gelaten werd was het best voor hem. Al had hij geen idee wat hem nu zou kunnen pakken. Een vos? Zo’n grote berg vogel? Ach, waarom ook niet. In zulke situaties zou hij het maar al te graag willen om gepakt te worden door zo’n enorm beest om vervolgens weggebracht te worden.
Nu pas merkte hij dat hij op zo’n halte zat. Nu nog de vogel. Maar in plaats van zo’n gevleugeld ding kreeg hij een apprentice voor zijn neus. Coyotepaw. Ja die kende hij wel, hij had nog niet met haar gepraat maar hij had haar naam wel her en der gehoord. De dochter van Butterstar, hm. Dat werd maar geduld en formeel gedrag.
Zonder iets te zeggen zat de kater neer naast de poes. Hah, heel geduldig en formeel. Sure.

Hij had het eerst overwogen, echt waar. Maar net toen hij wat wou zeggen was de poes hem al voor. "Hallo Darkpaw," dus ze kende zijn naam nog wel. Verrassend genoeg. Het was niet dat iedereen hier over hem aan het praten waren. Pas na een tijdje stilte merkte de kater dat hij ook wat terug moest zeggen. "Hm? Oh, hoi." Zei hij maar terug terwijl hij zijn blauwe ogen naar de kattin richtte. Het was al duidelijk dat hij geen praterig type was. Hij vond praten overbodig. Één verkeerd woordje en het kon al fout gaan. Het was ook niet handig dat hij altijd een kort lontje had. Al had hij geleerd om het voor langer in te houden, nog steeds kon het fout gaan. Bovendien had hij geen idee wat voor onderwerp ze konden bespreken. ’Hey, de trainingen zijn nogal saai, he?’ Nee. Hij wou liever over niets praten. Alles wat hij vroeg was wat rust, dat was niet moeilijk, toch? Hij kon ook gewoon weer weglopen.

Hoewel de Vulture's Drop erg hoog lag, waren er toch nog verscheidene stukken die goed als schuilplaats functioneerden te vinden. Er stonden immers bepaalde bomen die erg dik begroeide takken hadden, al waren de blaadjes niet zoals ze ze vaak zag. Ze waren dun en prikten. Toch schuilde Avidpaw hier nu in, en keek ze naar de twee RiverClanners die een gesprek hadden - al was 'gesprek' toch wel een groot woord voor de woordenwisseling die plaatsgevonden had. Het puntje van haar volle staart bewoog zacht in concentratie, en haar oren stonden vooruit om ieder geluid op te kunnen vangen. De apprentice was de anderen aan het besluipen. Er stond een klein, maar triomfantelijk, grijnsje op haar snuit. Want ze hadden haar nog niet door.