Waiting Here For Someone [Duskpaw]

Deerpaw snoof de lucht op. Tussen al deze bomen voelde ze zich erg klein en onbewust ging er een rilling door haar vacht. Die grote bruine basten en die vele bladeren die de bomen droegen waren zo overweldigend dat ze er haast bang van werd. Het voelde dan ook heerlijk om te rennen, alsof ze zo snel kon gaan dat de bomen haar niet bij konden houden. Toen de apprentice merkte dat ze begon te hijgen, remde ze af en ging ze op een boomstam liggen. Een zonnestraal straalde op haar vacht en ze snorde toen ze de warmte in haar vacht voelde doordringen. Plots voelde Deerpaw zich heel eenzaam. Even dacht ze er over om terug te rennen naar het kamp, maar de poes vroeg zich af of dat wel veel zou helpen. Haar eenzaamheid kwam niet door te weinig gezelschap. Nee, het werd veroorzaakt door iets anders.

[Duskpaw]

Waiting Here For Someone [Duskpaw] Kgvs0xy

Waiting Here For Someone [Duskpaw] 2z6trhy

Waiting Here For Someone [Duskpaw] K1t180l4ug

OOC: Was niet de bedoeling dat het zo'n lange post zou worden >.<

Het gebrek aan zonlicht deed haar denken aan de dichte dennenwouden van ShadowClan, maar Duskpaw gaf zelf toch de voorkeur aan een beetje warmte op haar vacht. De geur van Kraaienplaats miste ze echter niet. De bomen gaven een aangename geur af en leken zo hoog dat geen kat ze kon beklimmen. Niet dat ze daar zelf in feite echt goed in was; haar korte staart bood haar niet dezelfde mate van balans waar andere katten over beschikte. Maar Duskpaw was niet jaloers. Ze beschikte vast over andere talenten. De donkergrijze poes fronste enigszins bezorgd. Ze hoopte dat ze er gauw genoeg achter zou komen. Tallshadow had haar nog steeds geen mentor toegewezen. Maar met de migratie van de Clans en het feit dat StarClan hem nog niet zijn acht extra levens had gegeven, had de Clanleider vast andere dingen aan zijn hoofd.

De jonge poes kwam zo snel voorbij dat Duskpaw even als bevroren voor zich uit stond te staren om te realiseren wat er zojuist was gebeurd. "Wow.." Snelheid was niet een van Duskpaws beste kwaliteiten. Daarnaast was ze verrast dat de andere kat aan haar zintuiglijke waarneming was ontsnapt. Ze zou beter haar best moeten doen. Ze wist een ding vrij zeker: Met zo'n snelheid moest de zilveren cyper wel een WindClanner zijn.

Sinds de Clans met zijn allen in de bergen zaten, was het onvermijdelijk dat ze ooit met elkaar in aanraking zouden komen. Nieuwsgierig als ze was, besloot Duskpaw in een ietwat versnelde pas de WindClanner te achtervolgen. Wellicht dat ze zo haar speurneus kon trainen. Na een tijdje hoorde ze in de verte gehijg, gevolgd door gesnor. Het gebied was vrij open, dus ze kon de jonge poes van een afstandje zien liggen op een van de enorme boomstammen. De snelheidsduivel klonk uitgeput, doch voldaan. Duskpaw was dan ook verbaasd toen ze de ietwat droevige uitdrukking zag nadat ze wat dichter naar te poes toegelopen was. "Hey," zei ze zacht mauwend,"wie zit je op je staart?"

Omdat ze er maar niet uit kon komen wat de oorzaak voor haar eenzaamheid was, besloot ze maar even een dutje te gaan doen. De bomen boven haar hadden een hypnotiserend effect en er verscheen een vage glimlach op haar gezicht. Soms kon het leven goed zijn. Ja, soms.
De apprentice schrok wakker van een geluid. Pootstappen. Haar ogen flitste rond, opzoek naar de oorzaak. Omdat ze niks anders zag dan de vochtige bos grond, liet ze haar hoofd weer zakken. Direct kwam haar eenzaamheid weer terug. De poes zuchtte chagrijnig over het feit dat haar rust verstoord was en hoorde het geluid toen weer. Instinctief dook ze naar beneden, haar ogen gericht op de lawaaimaker. Ze snorde geamuseerd toen ze de zeer lichte geur van de Shadowclan rook. Wat doet een Shadowclan-er nou hier? Moest de apprentice, want dat was het, niet haar clan gaan helpen? Of kon de Tallshadow haar hulp niet gebruiken? Dan moest het wel een miezerige apprentice zijn. Met een schok besefte ze dat zij en de leerling niet eens zo weinig verschilde. Beide leefde ze in een clan die niet een echte leader met negen levens had en het leek wel of beide poezen ook niet broodnodig waren, op het moment.
"Hey," De stem van de Shadowclan-er klonk zacht. Iets wat Deerpaw niet verwacht had. "wie zit je op je staart?" Dat de poes rechtstreeks naar zo iets persoonlijks vroeg, verbaasde de Windclanapprentice. Deerpaw hield haar hoofdje schuin. "Ik zie niet in waarom ik jou dat zou vertellen." Beantwoordde ze Duskpaw's vraag, met haar gewoonlijke wantrouwigheid tegenover andere clans.

-

Duskpaw deed geen moeite zichzelf te verhullen, het feit dat ze de wind in de rug had zou haar aanwezigheid gauw genoeg prijsgeven. Wellicht dat de mossige bodem van het woud haar meer speling gaf dan verwacht; de Windclanner leek in ieder geval niet al te bezorgd over de toenadering van een ander levend wezen. Totdat de cypers plotseling van haar boomstram sprong en voor haar neer landde.

Instinctief ging haar vacht een beetje omhoog staan. Haar staart zou hetzelfde doen als die het kon. Duskpaw wist nog niet zo goed wat ze moest maken van de manier waarop de Windclanner naar haar keek. Ze leek even in gedachten verzonken voor ze haar vraag met duidelijk wantrouwen beantwoordde. Ergens was Duskpaw niet verbaasd. Shadowclan stond natuurlijk niet bekend om hun warme persoonlijkheid.

"Je bent me niets verplicht." antwoordde ze ietwat teleurgesteld. Duskpaw was nog jong en hoewel ze niet meteen de neiging had om haar eigen levensverhaal aan vreemden bloot te leggen, was ze wel bereid om erachter te komen wat er bij de andere Clans zoal speelde. "Ik vroeg me alleen af of Windclanners altijd renden naar hun eindbestemming?" Wellicht dat ze met het vergaren van informatie Shadowclan verder kon helpen. Maar op dit moment stonden de twee Clans op neutrale voet. Het kon vast geen kwaad om misschien nog iets van een ander te leren voor algemene ontwikkeling.

"Je bent me niets verplicht." Het klonk meer teleurgesteld dan je zou verwachten van een Shadowclanner. Deerpaw knikte bijna onzichtbaar. "Fijn dat we het daar over eens zijn." Sisde ze zachtjes. "Ik vroeg me alleen af of Windclanners altijd renden naar hun eindbestemming?" Deerpaw rolde haar ogen. "Ja, ze rennen altijd naar hun eindbestemming, net zoals de Riverclan altijd zwemt." De sarcasme droop vanaf haar antwoord. Dacht deze apprentice serieus een gezellig interview met haar te kunnen voeren? Ze waren vijanden! Deerpaw besloot het eens over een andere boeg te gooien. "Zou ik je kunnen vragen naar je naam? Als jij dan mijn middag verpest, weet ik welke kat ik moet aanvallen." Het was allerminst aardig, maar wel het aardigste wat Deerpaw nu voor een Shadowclanner over had. En waarom zou ze zich gevoelig, aardig dus, opstellen tegenover iemand wiens naam ze niet eens kent? "Ik heet trouwens Deerpaw."