Tell them all I know now.

Crowfur onderdrukte een gefrustreerde zucht terwijl hij terugdacht aan de gepasseerde ceremony. Bronzemask had, voor alle Clans om te horen, bekendgemaakt dat hij een relatie had gehad met iemand buiten zijn Clan en dat Leopardpaw een half Clanner was. Hij wist dat dit eraan zat te komen, maar hij had gehoopt dat ze het iets… zachter had gedaan. Hij kon het dan ook niet helpen om boos te zijn op zowel Bronzemask als Oceanbreeze. Hij had gehoopt dat het een beetje binnen hun eigen Clan had kunnen blijven, maar met alle aandacht van alle Clans binnen de grot was dat niet het geval en nu zou Leopardpaw daar misschien de dupe van worden. Een lichtpuntje was dat hij nu geen trainingen meer mocht geven aan Webpaw en Mistpaw waardoor hij meer kans maakte om zijn dochter een beetje in het oog te houden. En hij zwoer dat als hij één van de andere Clan cats haar hoorde pesten met haar afkomst dat hij diegene een harde klap zou geven. Hell, ze zouden net zo goed weg kunnen gaan en de Clans achter zich kunnen laten met deze schaamte boven hun kopjes. Maar Crowfur wilde niet het leven van haar afnemen die ze kende en bovendien wilde hij ook niet dat hij Crowcall in de steek zou laten. Hij merkte dat hij meer dan vriendschap alleen voor haar voelde en hij dacht niet dat hij haar zomaar achter zich zou kunnen laten. En dat wilde hij eigenlijk ook niet. Maar dit was ook geen leven. Zijn blik gleed naar een paar ShadowClanners die hem achterdochtig bekeken. Het viel hem eerlijk gezegd nog mee dat Bronzemask niet de Clan had genoemd waarvan het bloed door de aderen van zijn dochter stroomde, anders waren de pesterijen nog veel erger geweest. In elk geval begon iedereen zich klaar te maken voor de nacht. Crowfur zocht met zijn ogen naar zijn dochter en het viel hem toen pas op dat een kat hem nieuwsgierig in zich op aan het nemen was.

Crowfur merkte dat het een ShadowClanner was die hem in zich op aan het nemen was en voor de één of andere reden had hij verwacht dat hij een arrogante of spottende blik zou zien, maar in plaats daarvan wendde ze gauw haar blik af en keek ze naar haar pootjes. Crowfur kon het niet helpen dat hij even moest grinniken. Niet alleen was het vreemd om een verlegen ShadowClanner te zien, maar ook merkte hij dat zijn houding tegenover de katten die niet in zijn Clan zaten begonnen te veranderen. En dan zeker naar de apprentices en kittens toe, want zij waren juist diegenen die het meeste hulp nodig hadden en de meeste begeleiding om ervoor te zorgen dat zij later de taken van hun senior warriors over konden nemen als dezen elders zouden worden. Hij kon heel erg goed met Leopardpaw omgaan en het feit dat hij op zo’n jonge leeftijd een dochter groot had moeten brengen, zorgde ervoor dat hij prima wist hoe hij met andere katten van haar leeftijd om moest gaan. Ze was een echte rebel en hij had zijn poten vol met haar, dus hij verwachtte niet echt dat hij veel moeite ging hebben met een verlegen ShadowClanapprentice. Ze stond zo alleen en dus besloot Crowfur om naar haar toe te gaan en een praatje te gaan maken, iets wat vroeger totaal tegen zijn principes in zou zijn gegaan. De tom stond niet veel later voor haar neus en zijn ijsblauwe ogen keken haar belangstellend aan. “Je hoeft niet zo verlegen van me te worden, hoor,” snorde hij. “Ik ben uiteindelijk ook maar gewoon een kat die toevallig in deze grote groep mee mocht reizen.” Ze moest waarschijnlijk nog maar pas een apprentice of zelfs een kitten zijn geweest toen de reis begon, want ouder dan acht of negen moons zag ze er niet uit. “Het mooiste aspect aan deze bergen vind ik toch wel Silverpelt die je duidelijk kunt zien, vind je niet?” Hij deed een knikje in de richting van de uitgang van de grot en keek haar daarna weer vriendelijk aan.