Sometimes I look up at the skies and wonder if they see me

Mudpuddle kijkt omhoog. Het word al donker en de eerste sterren van de silverpelt zijn al te zien. De bruine she-cat ligt net buiten het krijgershol, diep in gedachten over haar verleden. Zou mijn familie nu ook naar me kijken? Vraagt ze zich af. Zouden ze trots op haar zijn? Dan hoort ze opeens pootstappen achter zich.

Tag: Iemand van Riverclan & daarna open voor iedereen (behalve Bloodclanners en kittypets of course)
Sometimes I look up at the skies and wonder if they see me V9y2R1j

Sometimes I look up at the skies and wonder if they see me V9y2R1j

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

Hij mocht eigenlijk niet naar buiten, maar hij zou niet ver gaan. Hij wilde enkel even naar de sterren kijken. Dan kon papa hem zien, dat had zijn moeder hem verteld. Hij kon papa niet zien, maar papa hem wel. Misschien als hij heel goed keek zag hij zijn sterretjespapa wel! Dat hoopte hij. Hij wilde dolgraag bevestiging dat Creamyfrost naar hem keek. Dus was hij stiekem uit het nest van zijn moeder en zijn broertje geglipt. Sommige katten keken wel even op, maar besteden verder geen aandacht aan hem. Er zal straks misschien wel iemand zijn moeder waarschuwen, maar dan had hij vast wel al even naar zijn sterretjespapa kunnen kijken. Toen hij buiten kwam zag hij een RiverClan warrior zitten. Ze keek naar boven, naar de sterren. Deed zij hetzelfde als hij wilde doen? Misschien had zij zijn sterretjespapa wel al gezien. “Heb jij ook een sterretjespapa of mama? Ik ben opzoek naar mijn sterretjespapa. Heb jij hem al gezien, want dan moet je dat wel vertellen hoor.” Piepte hij verlegen terwijl hij naast haar ging zitten.

Sometimes I look up at the skies and wonder if they see me N220RCC7_o

"Heb jij ook een sterretjespapa of sterretjesmama? Ik ben opzoek naar mijn sterretjespapa. Heb jij hem al gezien, want dan moet je dat wel zeggen hoor," hoort ze achter zich. Het is Icekit, die naast haar komt liggen. 'Ja en nee Icekit. Ja, mijn hele familie is in Starclan, en nee, ik heb jouw vader nog niet gezien. Maar ik weet zeker dat hij naar je kijkt,' zucht ze, zonder haar blik van de sterren af te wenden. 'En dat weet ik niet zo zeker van mijn familie...'

Tag: Icekit

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

Hij keek even sip toen Mudpuddle aangaf zijn vader niet te hebben gezien. Zijn lip trilde kort en hij keek naar zijn voorpootjes. “Ooh…” Miauwde hij zachtjes. Hij had zo gehoopt dat zij hem misschien had gezien, daar tussen de sterren. De lichtblauwe ogen en crèmekleurige vacht net zoals hij, maar dan met heel veel sterretjes erin, sterretjespapa. Toen ze verder sprak richtte hij zijn blik weer op haar. “Natuurlijk wel. Alle sterretjespapa’s en mama’s kijken naar ons, daarom zijn het sterren papa’s en mama’s.” Vervolgde hij resoluut. Natuurlijk keken ze naar haar. Hoe kon ze daar nu over twijfelen? Dat was toch logisch. Ja, in zijn ogen was dat logisch.

De kitten leek teleurgesteld toen ze antwoordde dat ze zijn vader niet had gezien, maar daarna verzekerde hij haar ervan dat haar familie zeker naar haar kijkt. 'Dankje, Icekit.' miauwde ze zacht. 'Weet je, het is al een lange tijd geleden dat ze zich bij de Sterrenclan hebben gevoegd. Soms denk ik: hoe zou het zijn als mijn broertjes en zusjes hier ook zijn? Maar ja, ze zijn er niet...' Mudpuddle werd verdrietig. Haar broertjes en zusjes zouden hier ook moeten zijn, samen met haar!

Tag: Icekit

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

De hemel werd zwakjes verlicht door de maan, ze sjokte een beetje voor zich uit terwijl ze om zich heen keek. Wat deed ze hier? Ze hield van het donker, de sterren en de maan, maar wat dééd ze hier? Ze snapte nog steeds niet hoe ze hier terecht gekomen was. Het voelde alsof ze al uren liep, misschien wel dagen. Haar poten deden zeer, de schrammen stonden over haar hele lichaam van takjes die langs haar waren gekomen tijdens het rennen. Ze wilde vluchten, vluchten van haar eigen verleden, terwijl op hetzelfde moment ze zoveel in het verleden leefde. Ze wist ook zelf heus wel dat het geen slim plan was, het leven in het verleden bedoel ik. Ze was niet voor niks weggegaan. En dat was maar goed ook.
Ineens gooide ze haar kop in de lucht toen er een geur haar neus binnendrong. Een kat. Nee, wacht. Twee. Ze dook iets ineen. Sinds ze hier was had ze geen contact meer gehad met andere. Of eigenlijk, kon ze zich niks herinneren van de laatste keer dat ze een ander gesproken had zonder dat ze diegene de keel door had willen snijden. Ze sloop eigenlijk richting de andere twee katten, tot ze zag dat een van heen nog heel jong was. Ze ontspande. Kittens konden haar niet zoveel maken, vond ze. Ze liep op een rustig tempo verder en kon flarden van het gesprek verstaan, maar het was niet duidelijk genoeg om er iets van te kunnen maken. Ze schraapte haar keel. ”Hallo, “ ze bekeek de twee even grondig. Moeder en kitten? Vast niet, ze leken weinig op elkaar. Ze liet zichzelf op haar kont vallen en sloeg haar staart voor haar voorpootjes. Ze nam een ontspannen houding aan en keek de twee aan, haar groene ogen doorborend.

Sometimes I look up at the skies and wonder if they see me 2u5uqtf

Mudpuddle hoort en ruikt nog een kat achter zich, maar de geur is voor haar niet bekend. "Hallo", zegt de onbekende kat, die naast hun komt zitten en met haar groene ogen hun recht aankeek. De bruine kat schrikt wanneer ze beseft dat dit waarschijnlijk een rogue is. Ze gaat een beetje beschermend voor Icekit liggen. Hallo, mijn naam is Mudpuddle. Wat is jouw naam? Er klinkt een behoedzame toon door in haar stem.

Tag: Icekit, de onbekende rogue (Saphire)

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

Toen ze zichzelf nogal gemakkelijk liet vallen begon de oudere kat te praten. ” Hallo, mijn naam is Mudpuddle. Wat is jouw naam?” Ze kneep haar ogen tot spleetjes, die wond er geen doekjes om. Het enige wat ze wilde was .. ja wat wilde ze zelf nou eigenlijk? Wat kwam ze hier nu eigenlijk doen? In de bergen, een ijle lucht, kou en een snijdende wind. Niet helemaal haar droomplek. Ze zag dat de andere kat licht van haar geschrokken was, wat een klein grijnsje rond haar lippen deed ontstaan. Ze had haar uiterlijk in alle opzichten mee. Donker, breed, gespierd. Ze was ook wel een beetje angstaanjagend voor katten die weinig waren gewend. Logisch dus, dat ze van haar schrok.

Ze zuchtte. ”Saphire.” zei ze. Zonder enige interesse in de andere kat te vertonen. Wat een naam trouwens, Mudpuddle. Modder? Wilde ze geassocieerd worden met módder? Vieze smurrie die als een gek aan je vacht bleef kleven. De kleinere kat trouwens, was echt een pluizenbolletje. En als ze ergens een zwak voor had dan waren het wel pluizige kittens. ”En wie mag jij zijn?” vroeg ze toen lieflijk terwijl ze wat naar de kitten toeboog.

"Saphire." antwoordde de zwarte kattin haar vraag. Dit bevestigde Mudpuddle's vermoeden: wat voor kat dit ook was, een clankat was het niet. Ze ging nog wat meer beschermende voor Icekit liggen. "En wie mag jij dan wel zijn?" vroeg Saphire aan Icekit. Dit is Icekit. antwoordde ze voordat Icekit iets kon zeggen. Ze wilde niet dat Icekit te veel met deze vreemde kat praatte.

Tag: Icekit, Saphire

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

Ze stond op om een rondje rond de poes te lopen. Haar staart sloeg wat geïrriteerd heen en weer. De oudere kat leek een beschermende houding aan te nemen tegenover de kitten. Alsof zij iets een kitten aan zou doen?! Ze lkon beter bang zijn voor zichzelf. Ze had een hekel aan poezen. Over het algemeen vond ze het bitches die niet wisten wanneer ze hun smerige neuzen uit andermans zaken moesten houden. Ze vervolgde haar rondje rond de kat. Ze was kleiner dan Saphire. Minder gespierd. Ze was echt een vrouwtje. Ze haalde haar neus ervoor op. Walgelijk.

”Dit is Icekit.” zei de poes ”Ik denk dat hij best voor zichzelf kan praten, denk je ook niet?” zei ze met een mierzoete toon, die je ongetwijfeld niet kon vertrouwen. Ze legde haar oren even plat en ontblootte kort haar tanden naar de poes, als een waarschuwing. ”Ik hoor het hem liever zelf zeggen” vervolgde ze, deze keer was de mierzoete toon volledig omgeslagen. Het klonk dieper, gevaarlijk bijna. Ze stopte met lopen en keek even naar de lucht. Wolken waren voor de maan gegaan waardoor er plots totaal geen licht meer was. Haar ogen lichtten op in het duister terwijl ze naar Mudpuddle staarde.

Er was iets in Saphire's stem dat ze niet vertrouwde. Toen die ook nog eens op een dreigende toon begon te praten, wist Mudpuddle dat ze moesten maken dat ze wegkomen. Weet je Icekit, volgens mij vraagt je moeder af waar je bent. Zal ik je weer naar de nursery brengen? Ik weet zeker dat je je vader morgen wel kunt vinden,' ze was zenuwachtig en een beetje bang - want als het op een gevecht zou uitlopen zou ze duidelijk in het nadeel zijn - maar wist dat goed te verbergen. De bruine she-cat was van plan eerst Icekit naar de veiligheid van de nursery te brengen, en daarna Butterstar te waarschuwen.

Tag: Icekit, Saphire, de katten die verdorie vlak bij hen zitten maar niet eens door hebben dat er een vreemde kat in het kamp is Sometimes I look up at the skies and wonder if they see me 3439736193

Sometimes I look up at the skies and wonder if they see me 3439736193

Wow, wat gewoon een rustig gesprek over familie in Starclan moest worden, is nu een gesprek waarvan je zou zweren dat Saphire Mudpuddle ter plekke de keel door wil... nou ja, je snapt wat ik bedoel.
btw Saphire is in het kamp, want Mudpuddle ligt voor het krijgershol. Uit Icekit's eerste post kunnen we ook afleiden dat er meerdere katten zijn, die ons (= Mudpuddle, Icekit & Saphire) duidelijk kunnen zien. De katten vinden het blijkbaar niet vreemd dat er een kat met een onbekende geur in het kamp is, die dreigend om een krijger en een kitten heen lopen...
Just saying

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

Saphire zag angst in de poes haar ogen. Ja, ze had een grote bek, maar ze zou niet gaan vechten. Ze vond het gewoon heerlijk om bij andere hun grenzen op te zoeken. Zien hoe ver ze kon gaan. Zien hoe ze waren als ze in het nauw zaten. Normaal gesproken had ze waarschijnlijk al lang een klap voor d'r kop gekregen. Normaal zou ze ook niemand zo op zijn zenuwen werken, maar ze had een slechte dag. Slechte week. Slecht jaar for that matter. Ook al zou ze normaal niet zo irritant zijn, ze moest toegeven dat het wel lekker voelde. 'Weet je Icekit, volgens mij vraagt je moeder af waar je bent. Zal ik je weer naar de nursery brengen? Ik weet zeker dat je je vader morgen wel kunt vinden,' Ze hoorde een zenuwachtige klank in haar stem. Saphire snoof. "Ben je bang?" vroeg ze half grijnzend. "Maak je geen zorgen, Moddertje, ik ben niet stom, ik zie dat godvergeten kamp van jullie echt wel." Ze rolde met haar ogen, nee zo stom zou ze nu ook weer niet zijn. Besides, een uitdaging had ze hier toch niet aan. Ze liep een stukje verder, draaide toen haar kop om en zei met een krachtige stem:"Maar ik zou maar zorgen dat je ogen in je reet hebt, mocht je me ooit nog eens tegen komen."

Ze liep weg, niet langer geïnteresseerd in dit gesprek. Ze keek niet meer achterom. Ondanks dat de kitten enorm schattig was, en hij haar aan haar kittens deed denken, zou ze hier niet snel terug komen. Het gebied was dor, dood. Bezet vooral. Ze was natuurlijk in de minderheid, in haar eentje tegen een clan, maar misschien ooit. Misschien ooit als ze wat andere Rogues zou vinden. Want dat was immers wat ze zichzelf nu moest noemen. En natuurlijk moest ze aan de beschrijving voldoen, ruig. Dat is wat ze zou zijn en wat ze altijd op haar hartje zou dragen. Een hart dat noch met haat noch met liefde gevuld was, smachtend naar iets nieuws.

Saphire is topic uit

Zo, dus nu ging die rogue ein-de-lijk weg. Opgeruimd staat netjes. 'Kom je Icekit?' Ze wenkt Icekit met haar staart en rent naar de nursery toe. Als ze daarna ook nog snel Butterstar kan gaan zoeken en hem het nieuws over Saphire kon melden, dan kon ze naar bed. Dan beseft ze iets wat er net gebeurd is en schrikt: ze was heel open tegen Icekit geweest. Zo open was ze zelfs nog nooit geweest, zelfs niet als kitten. Voorál niet als kitten. En ze was ook niet echt verlegen geweest toen ze tegen Saphire sprak. Wat gebeurde er toch met haar?

Tag: Icekit

~~Icekit kan nu een megapost doen!~~

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

Er kwam een vreemdeling aan. De Roguegeur prikkelde de zintuigjes van de jonge kater. Hij was nog niet getraind, maar ruiken kon hij prima. Zijn oren zakten een beetje in zijn nek. Hij was een verlegen kitten en katten die hij niet kende vond hij spannend, dan klapte hij dicht. Dus hield hij zijn bek toen Mudpuddle het woord nam tegen de vreemdeling die Saphire bleek te heten. Het voelde niet goed. Er was iets aan de Rogue waardoor zijn nekhaartjes wat overeind gingen staan. Ze was niet gemeen tegen hem, maar hij vertrouwde het niet. Hij was overgevoelig als het op emoties van anderen aankwam. Hij prikte daar heel makkelijk doorheen en al was de kattin niet gemeen tegen hem, Mudpuddle vond ze minder leuk. Hij wilde net zijn bek open doen om naar zijn tante te gillen, maar daar kreeg hij niet de kans toe. Toen vroeg de RiverClan warrior of ze hem terug zou brengen naar de nursery. Hij schudde zijn kopje. Nee, hij wilde naar zijn tante toe. Deze vreemdeling was eng en enge dingen moest hij aan tante Butterstar vertellen, dat was heel belangrijk. De Rogue ging weer weg en Mudpuddle vroeg of hij kwam en weer schudde hij zijn kopje. “Nee, ik ga naar tante.” Miauwde hij toen. Zijn stem trilde nog een beetje door de indrukken van de vreemdeling.

[Denk er de volgende keer eventjes om dat het ook wel leuk is om de ander de kans te geven om te posten, dan was dit allemaal wat anders gelopen. Nu heb ik eigenlijk geen mogelijkheid om op de Rogue te reageren, dat vind ik jammer. Een tip voor de volgende keer c: .]

Icekit wilde ook naar Butterstar toe. Ok, dan gaan we haar zoeken. Het was belangrijk dat Butterstar meteen zouden inlichten over Saphire, maar het werd wel al heel laat en Mudpuddle was moe. Maar ze moesten toch Butterstar gaan waarschuwen. Butterstar!?

Tag: Icekit, Butterstar

Kort en flut

Icekit, Saphire en ik waren tegelijk online en bleven op elkaar reageren, sorry dat we niet hebben gewacht op een post van jou... Neutral

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::

De dagelijkse bezigheden verdwenen nog steeds niet. Nog altijd moesten er patrols gelopen worden om er zeker van te zijn dat er geen onbekenden hun 'territorium' binnen zouden komen. Maar ook was het belangrijk om in zon onbekend gebied er zeker van te zijn dat roofdieren ver weg bleven. Butter voelde zich geen dag comfortabel in de bergen. Smeekte elke dag dat ze gewoon een teken zouden krijgen en naar huis konden gaan. Of zelfs een nieuw gebied vinden. Het maakte niet uit van haar. Zo lang ze maar hier weg konden.

Een luide roep naar haar naam liet de kattin per direct opkijken. Het klonk waarschuwend waardoor haar pels direct omhoog stond. Zo snel ze kon schoot ze naar de origin van de schreeuw en kwam bijna slippend tot stilstand. Nog geen halve seconden vielen haar ogen op Icekit voor haar hart in haar keel zat. Snel trok ze de kitten naar zich toe en controleerde hem. "Wat is er gebeurd. Waarom ben jij hier? Je bent veel te ver van de cave Icekit." Fluisterde ze, haar flanken nogsteeds hevig op en neer bewegende terwijl ze opstaarde naar de riverclan kattin Mudpuddle. "Waarom is hij hier?!" Commandeerde ze de kattin om haar te antwoorden. "En waarom riep je me?" Siste ze er achteraan. Er hing een andere geur in de lucht. Een die ze niet helemaal kon plaatsen. Was het rogue?!

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Hij glimlachte toen Mudpuddle zei dat ze haar dan zouden gaan zoeken. Gelukkig stuurde ze hem niet terug, dat was een hele geruststelling. Eerst zijn tante zien en dan ging hij terug naar zijn moeder en Firekit. Hij wiebelde even met zijn oren toen ze plots Butterstar riep, dat was wel heel hard zeg voor zijn gevoelige oortjes. Het duurde niet lang voordat zijn oudtante op hun afgestoven kwam. Hij dook ietsje in elkaar, omdat hij er van schrok. Hij ontspande echter meteen weer toen Butterstar hem begon te controleren. “Ik…. Sorry tante Butterstar.”piepte hij ontdaan. Hij had haar niet ongerust willen maken. “Ik wilde alleen even naar sterretjespapa kijken.” Miauwde hij voorzichtig. Wetend dat deze woorden het er waarschijnlijk niet beter op maakten voor zijn tante. Maar hij moest eerlijk tegen haar zijn, hij wilde altijd eerlijk tegen haar zijn. “Het is niet haar schuld ik ging zelf sterretjes kijken.” Piepte hij met zijn blik op zijn voorpoten gericht. Wetend dat hij verkeerd zat. Hij had iets gedaan wat niet mocht, stoute Icekit…

Ze zag dat Icekit schrok. Oeps, volgens mij had ze ietsje te hard geroepen... Butterstar kwam er meteen aan er begon te kijken of Icekit ok was. "Waarom is hij hier?! En waarom riep je me?" Icekit kwam voor haar op: "Ik... Sorry tante Butterstar. Ik wilde alleen even naar sterretjespapa kijken. Het is niet haar schuld ik ging zelf sterretjes kijken." Butterstar, er was daarnet een rogue in het kamp. Ze is nu weg, maar het kan zijn dat ze terugkomt, zei Mudpuddle zachtjes. O nee, wat áls ze terugkomt! Want dat is wel waarmee ze heeft gedreigd. Ze weet nu waar we zitten, en dat komt allemaal door mij...

Tag: Icekit, Butterstar

Be proud of all the scars, they make you who you are

:::