Consequences

Onderwerp: Consequences ma 15 jan 2018 - 19:50

Het was net Zonhoog geweest toen de roodwitte she-cat besloot is even alleen een wandeling te maken. Ze had geen zin om weer met de rest van de Clan te socialiseren en al helemaal niet met de rest van de Clans. De enige die ze kon vertrouwen was haarzelf en de stemmen in haar hoofd.

Het was niet dat ze een traumatische 'geschiedenis' of whatsoever had. Nee, dit was wat ze zelf had gekozen. En op die tijd was ze ook bewust wat er van zou komen. Zo wist ze ook dat het inderdaad een beter idee was om het contact met Frostpaw te verbreken zodat ze zich meer aan haar reputatie in de Clan kon werken. Daarnaast was het ook haar eigen keuze toen ze besloot om haar toenmalige partner Irkvoice te verlaten, haar eigen pad op te gaan en met de Clans mee naar dit soort gebeuren van een berggebied. Het was ook niet alleen omdat het haar eigen keuze was, omdat hij ook al gekozen had om bij het oude gebied te blijven. Het was ook omdat ze afhankelijk beter was. Ze had ervaring met andere katten die partners hadden. Hoe arrogant ze zich ook gedroegen. Dat ze deden alsof ze alles beter konden. Puur omdat één woord ze echter bij elkaar hield. De kattin had nooit echt in de term 'liefde' geloofd. Ze vond het gewoon onzin dat twee katten tegelijkertijd van elkaar konden houden. Daarom had ze het ook achter zich gelaten. Letterlijk, en figuurlijk.

Ze was eigenlijk onderweg naar the Highlands. Maar het harde geruis van het water had haar aandacht getrokken. The Rapids. Ooit een legende, altijd een gevaar. Ze was niet dom. Het geluid en de beweging van het water zei al genoeg over de overlevingskans als je het zelfs waagde om je poten erin te zetten. Misschien kon ze een RiverClanner uitdagen, om zichzelf te kunnen 'bewijzen'. Ha, dan zouden ze is zien wie hier de uitslover was.

Dat bracht haar op een idee. Een dom, riskerend. Maar toch vermakend idee. Wat als ze is op een wat rustigere plaats van het water haar poten kon schoonmaken. Altijd bij een scherpe hoek werd het water wat geremd. En het leek niet zo diep vanaf daar. Dus dat deed ze. Hoe slim ze ook was, haar vastberadenheid nam al teveel van haar verstand af. De hoogte was al best tamelijk hoog. Maar goed genoeg zodat ze tenminste haar teentjes erin kon doen. Haar poten waren toch al vies door de modder.
Ze voelde al de bijna-pijnlijke kou aan haar tenen toen ze rustig ging liggen op de rand van de rivier. Haar poot in het water terwijl ze nogal afgeleid ermee rond speelde. De wind bracht al haar haren overeind totdat ze uitgleed door het natte gras en haar grip op enige grond voor even los liet.

Al gaf ze nog niet op. Met een geschrokken sis sloeg ze haar klauwen uit om die in de aarde te boren. Haar onderlichaam was al onder het woeste, ijskoude water terwijl ze zichzelf hulpeloos omhoog probeerde te trekken. Maar met zo'n kou kon ze de spieren van haar achterste poten niet meer voelen. Ugh, dit moest ze wel zien aankomen. Waar maakte ze altijd zulke domme beslissingen.

+tag Frostfield

♕

戦い、着火する

Onderwerp: Re: Consequences ma 15 jan 2018 - 20:47

De witte met grijs gevlekte she-cat had nadat ze haar welverdiende muisje naar binnen gewerkt had haar vacht een goeie wasbeurt gegeven. Nu, nadat ze haar borstvacht een laatste lik gegeven had liep ze naar buiten. Haar pootjes raakte de natte modderige ondergrond, de witte vacht die ze zonet schoongemaakt had al weer bruin kleurend. De sneeuw was wat gaan smelten en een kleine regenbui had het gebied omgetoverd in één grote modderpoel. Zuchtend, omdat ze wist dat het toch een verloren zaak was om te gaan jagen nu liep ze veder naar buiten en snoof de lucht op, zoekend naar een prooidier die te dom was om nu, vandaag naar buiten te komen. Frostfield had al een tijdje rondgelopen maar er was geen teken geweest van een enkel prooidier. Heel eventjes had ze gedacht dat ze een duif gespot had maar dat bleek een oude geur te zijn. Met een sip gezicht drukte ze haar oortjes in haar nek. Ze wou haar clan dienen, de andere helpen, maar ze kon niet eens een stukje prooi terug meenemen naar de clan cavern. Ze was werkelijk waar een waardeloze warrior. Warrior.. hoe durfde ze zichzelf zo eigenlijk te noemen? Ze had in haar apprentice tijd zo vaak de code gebroken, ze verdiende de titel ‘warrior’ en het leven in een clan niet. Frostfield sloot haar licht ijsblauwe ogen. Ze voelde zich zo rot.. al die tijd al.. Ze miste haar. Ugh. Nee, Frost. Stop met deze gedachthens. Dit kan je niet maken, jezelf niet, haar niet en je clan niet. De witte warrior zuchtte diep uit, haar gedachtens legen en liep richting de Rapids. Ze kon wel een slokje water gebruiken..

De stromende rivier bonkte in haar oren. Het geluid overheerste het gebied, het was dan ook bijna onmogelijk om hier wat prooi te vinden maar Frostfield had even snel een koude plens in haar gezicht nodig. Ze moest alles even weer op een rijtje zetten en onnodige dingen zoals Maplepaw vergeten. Wacht Maplepaw? Een rode vacht was te zien in haar ooghoek. Snel draaide ze haar kop om. Haar pupillen groot. De bekende vacht en de vertrouwende geur die ze droeg.. Maple. Shit shit Starclan waatt??? Ze had de she-cat ontlopen maar nu stonden ze bijna neus aan neus, totdat, uit het niks, Maple’s rode vacht verdween in de stromende rivier. Geschrokken sloeg haar hart wat slagen over. Paniek vulde haar lijf. Ze kon voor een paar secondes niet helder nadenken maar toen nam haar instinct het snel over. Ze snel als haar poten konden rende de Windclan warrior op de rivier af en zocht de donkere razende water af naar she-cat. Al snel ving ze haar rode kop op maar ze kon der zelf niet uit het water trekken. Snel sprintte Frostfield naar de rand maar Maplepaw was aan de andere kant. Zo snel als ze kon, sprong ze op de glibberige rosten die naar de andere kant een soort brug vormde, naar de andere kant van de Rapids. “Maple!” Riep ze. Haar stem angstig terwijl haar dikke vacht overeind stond. “Maple hou vol!” Ze boog voorover. Haar klauwen diep in de natte glibberige grond geslagen om houvast te hebben en pakte de Shadowclan warrior’s nekvel. Ijskoude druppels water spetterde tegen haar aan. Oh starclan, help. Help toch.. Met al haar kracht trok ze Maple het water uit. Haar rode doorweekte lichaam op het droogste stuk van de grond die er was neerleggend voor ze er snel weer vandoor schoot. Zoekend naar droge mos. Gelukkig was er een oude omgevallen boom die een hoop mos in zijn uitgeholde stam gegroeid had. De grijs bevlekte warrior krabde en trok er zoveel mogelijk mos repen vanaf en nam deze, hoeveel haar lichaam ook maar kon dragen, terug mee naar de doorweekte Maplepaw voor ze de natte warrior hielp om haar in een warme droge nest te leggen.