[OPEN] I'm falling

Hij was simpelweg gewoon een mess. De reis was niks anders dan een mentale strijd voor hem geweest die hem teisterde in zijn dromen. Hij had thuis moeten blijven, niks ging goed. Hij was een vreselijke vader, alles wat hij vroeger droomde te zijn was hij niet. Hij was niet die trotse warrior geworden die hij wilde zijn, geen goede vader die alles voor zijn kittens deed, de beste partner zijn voor zijn mate. Hij was dat alles gewoon totaal niet. Hij was niets meer dan een faal. Een mislukking. De ooit nog semi-trotse warrior was nu niks meer dan een zielig hoopje.

Zijn kittens wilden hem niet eens, zijn eerste nestje wist het nog niet eens. Wat voor vader was hij nou? Hun moeder was overleden en hij kon niet eens iets van troost aanbieden door te zeggen dat hij hun vader was. Oké, hij wist het ook nog niet zó lang, maar het was lang genoeg geweest om het te vertellen. Zijn kittens waren aan het opgroeien en waar was hij? Ze waren zo goed als alleen en hij was er niet geweest om ze te ondersteunen. Hij had eindelijk het gevoel gehad dat hij zijn leven op de rit aan het krijgen was, maar nadat Snowdrop was overleden stortte alles in.

Alles ging naar beneden. Het was alsof Starclan hem strafte iedere keer als hij dacht zijn leven weer op de rails te krijgen. Het was verschrikkelijk. Hij was zo blij geweest met het nieuws van kittens, dat hij deze keer bij Snowdrop kon zijn, haar er doorheen kon helpen. Alle zenuwen waren weg geweest toen ze hem vertelde dat ze drachtig was van hem. Snowdrop, de poes die hem door zoveel heen had gesleurd. Door zijn trauma’s, door zijn schuldgevoel, door alles. De keer dat ze hem redde, de keer dat ze gewoon samen konden praten.. Zijn hart lag in stukken toen ze onvindbaar was bij de overstroming, zijn beste vriendin, zijn partner, zijn… liefde.

Iedere stap deed pijn, iedere stap leek alsof hij terug ging naar de plek waar hij vroeger zoveel had gezeten met zijn hoofd. Waarom ben ik hier nog? Zijn kopje was gaan hangen, hij was verslagen, moe… klaar. Waarom kon StarClan hem niet meenemen? Waarom had hij niet op de plaats van Snowdrop kunnen gaan? Het was zo bruut geweest, veel te bruut, hoe ze was gegaan. Nog steeds wist hij niet hoe het was gegaan, waarom ze weg was gelopen in de eerste plaats. Zoveel spijt. Hij had haar meer moeten vertellen dat hij van haar hield, had hij dat wel gedaan in de eerste plaats? Qua acties zeker, maar had hij de woorden überhaupt ooit een keer tegen haar uitgesproken?

Ze had het moeten weten, hoeveel hij om haar gaf. Hij wist niet meer wat te doen, hij had gehoord dat zelfs één van zijn kittens hem de schuld gaf van de dood van Snowdrop. Het was waar, in een manier. Maar dat maakte het alleen maar dat hij niet meer naar zijn kittens durfde te gaan. Ze in de ogen te kijken en zich te verontschuldigen. Hij kon het niet meer, hij was mentaal zo gedrained en de enige vriend die hij had was gestorven.

Sinds hij warrior was geworden was hij altijd al een loner geweest. Sinds het ongeluk die hij had gehad als apprentice, was hij niet meer de sociale kater die hij vroeger was geweest. Hij was niet meer die kater die zomaar met iedereen om kon gaan. Altijd voelde hij gewoon die schuld, diep in hem. Alles was zijn schuld. Bluestar had het overleefd als het niet aan hem had gelegen. Vele katten waren niet gewond geraakt als hij niet zo dom was geweest.

En nu? Nu was hij ook alleen. Hij had zijn kittens gedropt bij een queen die zelf ook alleen maar problemen had met haar partner, die de clan was uitgestapt. Hoe vreselijk was hij wel niet? Hij had gelijk, al die tijd. Hij bracht alleen maar ongeluk aan alle katten waar hij om gaf. Verslagen keek hij naar de grond. De enige andere kat waar hij goed mee om had kunnen gaan was er niet meer voor hem, zijn oude mentor die altijd aan zijn zijde stond, die als een vader voor hem was geweest die hij nooit had gehad in zijn leven.

Hij zag er waarschijnlijk niet uit. Hij zat helemaal in elkaar gedoken, staart strak tegen zijn lichaam aan en afgezonderd van de groep. Hoe dichtbij hij was geweest om uit de clan te stappen, zodat hij niemand meer pijn kon doen. Zijn vacht was iets verzorgd, maar toch niet zo goed als de meeste katten, zijn blik was gewoon leeg. Hij sloot zijn ogen en nam een diepe ademteug, proberende te bedaren. Zijn gedachten op iets anders te zetten. Maar waar kon hij nou over na denken? Ze gingen terug naar hun oude huis, vol met slechte herinneringen, de goede herinneringen die ook pijn deden op dit moment.. Het maakte hem gek.  

[OPEN]

De reis was op de heenweg al een hel geweest, op de heenweg waren vele katten al gestorven. Ze hadden amper bescherming en amper ruimte om de hele groep onder te brengen. Alle katten liepen door elkaar heen, als een grote groep. Tweebenen waren er veel te veel, honden, het was gewoonweg slopend voor de clankatten om goed door deze reis te komen. Het zou hem niets verbazen als er nog meer katten zouden sterven op de terugweg naar het territorium. En wie weet welke katten dit zouden zijn. Hij nam een diepe ademteug en sloot zijn groene ogen langzaam.

Zijn aandacht werd echter getrokken door een stem, zachtjes, piepend en hij wist meteen wie het was. Hoe dachten ze dat dit slim was? Het was verschrikkelijk koud en ze dachten dat het slim was om haar alleen te laten lopen? ”Pap?” had er geklonken van de kleine kitten. Hij richtte zijn groenige ogen op haar en slikte even moeilijk. Snowkit, vernoemd naar Snowdrop. Naar haar prachtige moeder die zijn hart zoveel pijn deed. De bruinige kitten leek qua uiterlijk totaal niet op haar, maar hij had gewoon het gevoel dat hij haar die naam had moeten geven. Snowdrop verdiende het, om iemand vernoemd naar haar te hebben.

”Snowkit… Wat doe je hier in de kou?” was meteen zijn eerste reactie. Het laatste dat hij kon doen was zijn kitten in de kou laten zitten toch? Hij stond op om naar haar toe te stappen en bij haar te gaan zitten, zijn dikke, fluffy staart om de kitten heen om haar toch iets van warmte aan te bieden. Hij was al helemaal een slechte vader geweest als hij dit niet had gedaan. Dan was hij officieel de slechtste vader ooit. En waarschijnlijk zou Snowdrop, die op hem neer keek vanuit StarClan, hem dat nooit vergeven als door hem hun kittens zouden overlijden. Ze was een moeder geweest in hart en nieren en ze zou haar kittens sowieso boven hem verkiezen, dat was iets wat hij zeker wist.