Return of the Warrior

Shark bewoog enkel kort met zijn oortje toen er door Chawl naar hem gesnauwd werd. Hij zei er echter niks van en gaf er verder ook geen reactie op; de tom had zojuist zijn moeder verloren en moest nu toekijken hoe zijn vader moest vechten tegen een hele groep katten. Je zou voor minder beginnen te snauwen. Nee, hij strekte zich zelfs naar voren en gaf hem een stevige, troostende lik tussen zijn oren. Het was de eerste blijk van affectie die hij gaf aan Chawl in het openbaar waar iedereen hem kon zien, maar Shark wist dat velen hun aandacht op het gevecht hadden gericht of het in veiligheid brengen van de katten die zichzelf minder goed konden verweren. Het was ook de enige blijk van affectie die hij zou geven voor de rest van de dag; Chawl leek niet meer aan te kunnen en Shark wilde voorkomen dat hij in bijzijn van zijn zusje zou breken. De tom was overduidelijk in de war en het enige waar hij op zinde, was wraak. Wraak voor diegenen die zijn leven kwamen verpesten. Shark was minder gechoqueerd omdat hij ergens wel had verwacht dat de Clan cats ooit zouden terug vechten, ook al was het heel aannemelijk geweest om te denken dat alle territories nu van hun waren. Hij had alleen niet verwacht dat zijn vriend zonder zijn Elite wilde vechten, zonder ook maar enige kans op bescherming als het mis zou gaan. Hij zei niets meer toen Chawl zich omdraaide na zijn zacht gesproken woorden, maar keek in plaats daarvan over zijn schouder. Zijn hart schoot in zijn keel toen hij zag dat Claw tegen de grond was gewerkt en dat de rosse she-cat bezig was om zijn buik open te halen. Foute boel, foute boel. En toen kon hij zich niet meer inhouden. Hij wist dat zijn leader hem gevraagd had om de rest in veiligheid te brengen, maar hij had hem niks gezegd over zichzelf bemoeien met het gevecht. En dan niet fysiek, maar wel op een andere manier. “Houd vol, Claw!” riep hij naar zijn leader. “Denk aan wat ze Howl aan hebben gedaan.” Zijn toon was vervuld met woede en haat. “Ze mogen hier niet mee wegkomen.” Zijn nagels boorden zich in de grond en zijn kaken klemden zich stevig op elkaar terwijl hij tegen elke neiging in zijn lijf vocht om niet naar voren te rennen en zijn beste vriend te helpen. “Verdomme, Claw, waarom maak je het dan ook zo moeilijk voor jezelf?” Hij merkte dat hij zichzelf niet meer kon omdraaien en dat hij wel naar het gevecht moest kijken, zijn lichaam stappen achterwaarts zettend zodat hij dichter naar de rest van de Elite kon gaan zonder Claw uit het oog te verliezen.

De tijd leek stil te staan en het enige waar Shark zich op dat moment nog bewust van was, was zijn hart dat stevig in zijn keel klopte. De adrenaline gierde door zijn lijf, maar niet op de positieve manier. Hij had het idee alsof hij elk moment de kracht in zijn poten kon verliezen en op de grond zou vallen. Hij ontmoette de blik van zijn beste vriend en van zijn leader en hoorde de respons op zijn woorden. Hoewel in de woorden die hij riep niets anders dan kracht te vinden was, was dat niet te vinden in zijn blik. Shark had zelden emotie gezien in die blik en toen de tom riep dat hij van Chawl hield, zag hij die emotie weer die hij ook had opgemerkt toen Claw’s zoon ontvoerd was: pure wanhoop. Niet omdat hij bang was om te sterven, maar omdat hij wist wat hij zou achterlaten. Het besef drong iets later tot Shark door dan dat het bij Claw had gedaan: hij zou sterven. De bijna onsterfelijk lijkende leader die de Elite al zo veel moons geleid had, zou sterven. En dan drong een nieuw besef tot hem door: hij zou het overnemen van Claw en hij zou iemand aan moeten wijzen die hem op zou volgen. Bij menig ander zou dat waarschijnlijk positieve adrenaline en een gevoel van macht door hun aderen jagen, maar het vulde Shark met een gevoel dat hij alleen kon omschrijven als verdriet. Flashbacks schoten door zijn hoofd als een film van momenten die hij samen met de tom had gespendeerd, momenten dat ze met elkaar lachten en momenten dat ze zij aan zij renden om Chawl terug naar de Elite te brengen. Momenten dat ze young ones de stuipen op het lijf joegen om hun klaar te stomen voor hun tijd als member en momenten dat ze samen de Elite op de hoogte brachten van hun plannen. Momenten dat Shark vertelde dat hij weer een stommiteit was begaan en Claw die hem daarbij zwijgzaam had aangekeken en vervolgens een heel plan had bedacht om ThunderClan terug te pakken. Momenten dat Claw Zira op de grond liet zakken en hem vervolgens benoemde als zijn nieuwe commander en de reactie van de anderen daarop. Alles had geleid tot dit punt en Shark kon maar niet stoppen met zich af te vragen hoe Claw zo stom had kunnen zijn. “Nee.” Het klonk als een fluistering. Hij kon het hier niet laten eindigen. Hij kon zijn leader niet laten sterven en alles waar ze voor hadden gestreden in het niets laten vallen. Hij kon Chawl zijn beide ouders niet laten sterven, niet na het korte gesprek dat ze hadden gehad. “Néé!!” riep hij vervolgens harder. Adrenaline gonsde als catnip door zijn lichaam en niet veel later rende hij in de richting van Claw, maar hij wist dat hij het nooit zou halen. En dus stopte hij. Hij stopte toen hun blikken elkaar ontmoetten en hij de strakke blik van zijn leader zag en direct besefte wat hij daarmee wilde zeggen. Claw wilde dat hij de Elite zou leiden, dat hij voor zijn kittens zou zorgen en hij zou zorgen dat ze terug groot zouden worden. En met pijn in het hart, met een gevoel van verdriet dat zich uitte in een niet wegslikbare brok in zijn keel, gaf hij dat kleine knikje naar zijn vriend dat hem liet weten dat hij het begrepen had. “Je bent mijn beste vriend, Claw,” sprak hij op een normale toon. Hij wist dat hij niet hoefde te roepen, hij wist dat de leader hem zo ook wel zou verstaan. “Ik zal je wensen waarmaken en zal het camp weer terug opbouwen. Ik zal de Elite terug grootmaken en zorgen dat wat je vandaag hebt gedaan niet in het niets zal vallen. Ik zal voor je kittens zorgen zoals jij dat gedaan zou hebben. Bij mij zijn ze veilig.” Hij deed een paar stappen terug en slikte, de brok in zijn keel overweldigend aanvoelend. “Ik zal de leader worden die jij graag aan het hoofd van de Elite ziet. En vergeet niet…” Hij slikte nogmaals. “Vergeet niet dat jij samen met een paar anderen tot de groep katten behoort die ik graag zie.” Zijn klauwen haakten zich opnieuw in de grond onder hem terwijl hij zichzelf dwong om te blijven kijken naar het schouwspel voor hem, ook al brak het zijn hart tien keer opnieuw.

De tijd leek stil te staan. Vlak nadat hij zijn woorden had gezegd en vlak nadat hij de blik van zijn beste vriend ontmoet had – en misschien ook wel de enige beste vriend die hij ooit zou hebben – gebeurde het. Haar kaken leken als in slow motion naar beneden te zakken en zijn huid te verpulveren. De actie die hij Claw al zo vaak had zien doen bij andere katten gebeurde nu bij hem. De lucht werd voor een paar seconden uit zijn borst gerukt en even wist hij niet meer wat het was om te ademen, wat het was om zuurstof in zich op te nemen en ervoor te zorgen dat al zijn organen fatsoenlijk zouden werken. De flashbacks die eerst langzaam door zijn hoofd gingen, gingen nu steeds sneller en uiteindelijk hielden ze op toen hij zijn vriend naar beneden zag zakken en op de grond zag vallen. De Elite leader waarvan iedereen had gedacht dat hij onsterfelijk zou zijn en de Elite nog voor vele moons zou leiden, was er opeens niet meer. Er ontstond een kortsluiting in zijn hoofd waarbij hij niets anders kon dan staren en zijn klauwen dieper in de grond boren; alsof hij geen bosgrond onder zich had, maar wel de keel van de she-cat die hem zojuist de keel had doorgebeten. Shark nam de ThunderClanner goed in zich op en zwoer wraak, ook al kon hij dat nu nog niet waarmaken. Eerst moest de Elite weer grootgemaakt worden, maar het was net alsof zijn brein geen idee had hoe het moest functioneren. Al de toekomstplannen die Claw en hij hadden gemaakt, vielen in duigen toen hij de tom op de grond zag zakken. Hij wist wat het gevolg was. Hij wist alleen niet of hij dapper genoeg was om dat gevolg te confronteren. Zijn aandacht werd getrokken en alle geluiden die zich naar de achtergrond hadden verdrongen, kwamen als in één grote klap weer terug bij hem binnen toen hij Cobra hoorde roepen, één van de zoons van Claw. Voor de één of andere reden had hij gedacht dat het Chawl zou zijn geweest en voor kort dacht hij ook even dat het zo was toen hij het zwarte, slanke lichaam naderbij zag komen. Toen ontmoette hij de blik van de tom en wist dat het niet zo was. En opeens realiseerde hij zich wat Claw had gezegd. Hij moest de Elite terug groot maken, hij moest hun camp terug opbouwen. Maar het belangrijkste van alles was dat hij voor Claw’s zoons zou moeten zorgen. Met die gedachte blokkeerde Shark hem de weg door zijn robuuste lichaam zijdelings te zetten en de klap van de impact op te vangen die Cobra met zich meebracht omdat hij blindelings naar Claw leek te willen rennen. “Nee,” grauwde hij. “Er is al genoeg Elite bloed verspild.” Hij keek Cobra strak aan. “Ga terug naar je broers, Cobra. Ga terug en zeg ze dat ze naar het oude BloodClancamp moeten gaan.” Hij maakte zich groot en richtte zijn blik strak naar de Elite cats die ongetwijfeld heel het schouwspel hadden gevolgd. “Elite, trek je terug!” snauwde hij. “Ga terug naar het oude camp. Dat is een bevel!” Hij wilde niet dat diegenen die het nog niet doorhadden zouden zien dat hun enige ware leader dood was. Of dood aan het gaan was. Hij richtte zijn gepijnigde blik weer terug op zijn vriend en keek toe hoe het leven uit hem zou vloeien, nadenkend over wat zijn volgende stap zou zijn. Hij richtte zijn kille blik vervolgens op de she-cat die het leven ontnomen had van zijn leader. En op dit moment wilde hij niets liever dan zijn tanden diep in haar keel boren en zorgen dat haar bloed Fourtrees zou laten overvloeien.

Iets knapte in hem toen hij zag dat de kaken van de rosse she-cat de keel van zijn beste vriend doorbeten en hij de vredige glimlach op het gelaat van zijn vriend zag. Hij hoorde de verafschuwde kreten van de rest van de Elite achter hem, maar hij kon ze voor heel even niet zien. Hij had het gevoel alsof de grond onder zijn poten door zou zakken. Het besef dat hij de volgende leader was en dat hij moest zorgen dat de Elite weer terug sterk zou worden, sloeg in als een bom. Voor heel even wist hij niet of hij deze verantwoordelijkheid wel aankon. Niet alleen werd er van hem verwacht dat hij de Elite terug sterk zou maken en een opvolger zou kiezen, maar ook verwachtte Claw van hem dat hij voor zijn kittens zou zorgen. En Shark dacht wel dat dat nog eens moeilijk kon worden; de kittens waren in één klap wees geworden en het enige waar ze nog op konden bouwen, was op hem. Wat als hij dat niet kon? Wat als hun wraak hun ziedend zou maken en hun woede op Shark zou richten? Hij slikte. Toch liet hij dit niet doorschemeren in zijn blik. Nee, zijn blik veranderde naar intense woede en haat toen hij het leven uit de blik van zijn vriend zag glijden. En opeens stond zijn dochter voor zijn neus, hem smekend om Claw weer terug wakker te maken. De kille blik in zijn ogen veranderde niet; hij boog enkel kort naar voren om zijn neus tegen de oor van zijn dochter te duwen. “Hij wordt niet meer beter, Shallow,” murmelde hij zachtjes. “Het is over.” Voor nu dan. Hij duwde zijn dochter zachtjes opzij en zette een paar stappen naar voren, zijn rug rechtend zodat hij robuuster dan ooit overkwam. Zijn pels rees naar boven en zijn groengele ogen glommen als nooit van te voren. Zijn blik richtte zich op het levenloze lijf van Claw en daarna naar de katten van de Clans. En daarna op één kat in het speciaal. “Dit is niet over,” grauwde hij. “De Elite mag zich voor nu terugtrekken. Jullie mogen voor nu gewonnen hebben, maar blijf altijd over jullie schouder kijken. De Elite zal zich terug sterk maken en toeslaan op een moment dat jullie niet verwachten.” Hij ontblootte zijn tanden. “Ik hoop dat onze daden jullie in jullie nachtmerries blijven achtervolgen. Houd jullie territories goed in de gaten, want geen enkele warrior, geen enkele apprentice en zelfs geen enkele kitten zal nog veilig zijn als wij terug op krachten komen. Jullie gaan boeten voor wat jullie gedaan hebben.” Hij richtte zijn ogen op de kat die zijn beste vriend had vermoord. “En jij, denk maar niet dat je hier vanaf komt. Als de Elite zijn wraak neemt, ben jij mijn eerste slachtoffer. En jouw dood zal een stuk pijnlijker zijn dan die van Claw, geloof mij maar.” Hij blies nog één keer hun kant op en draaide zich daarna naar zijn Elite. “Kom op, Shallow,” murmelde hij. “We gaan naar huis.” Toch keek hij nog één keer over zijn schouder en voelde zijn hart haast stilstaan toen hij Eveningpaw eindelijk herkende in de menigte. Hij scheurde zijn blik van haar los en ging achter zijn Elite aan, terug naar hun oude camp. Hij zou Claw’s lichaam later wel terug ophalen, nu was het te riskant. Het deed hem pijn om zijn vriend achter te laten, maar hij had een doel voor ogen. Hij zou de Elite terug groot maken en wraak nemen op de Clans. En hij zou niet rusten voordat zijn doel bereikt was.