Life hurts a lot more than death. [open]

Ravenfall hield zijn kop laag terwijl hij met onzekere stappen de groep menigte volgde. Hij had een hekel aan om ergens te lopen waar hij nooit eerder geweest was. Hij voelde zich dan z’n zielige nutteloze kitten. Katten gingen hem dan ook zo behandelen en daar had hij een nog ergere hekel aan. Okay, fine, hij was blind en hij snapte hun ‘hulp aanbod’ wel weer maar toch. Het was alsof hij niks anders kon dan een irritante zware blok te zijn aan andermans potten en dat maakte hem best verdrietig. Al liet hij dat natuurlijk niet merken. Nee, als er iets te zien was aan de zwarte tom was dat wel een enorme donkere donderwolk. Ravenfall wou gewoon net als elke andere kat zijn. Een warrior die zijn clan beschermde inplaats van in de problemen te werken. Zuchtend sloot hij voor een korte seconde zijn blinde ogen voor hij zichzelf eventjes uitschudde en veder liep. Zijn schelp, die hij samen gevonden had met Stonepaw, droeg hij met zich mee. Toen de clans hadden besloten om op reis te gaan had hij het schelpje meegenomen en nu ze weer vertrokken nam hij het stukje dierbare verkalkte aparte gevormde voorwerp weer met zich mee. Het rook nog steeds naar de rivieren. Naar thuis toen alles nog goed was. Iets wat hem kalmeerde als hij weer rusteloos, verdrietig of boos was. Het liet hem herinneren aan alle goede dingen maar ook de slechte. Zoals Creamyfrost. Hoe erg hij ook zijn best deed om de gestorven warrior te vergeten bleef het schuldgevoel maar aan hem plakken als plakkerige honing. Ravenfall zuchtte weer. Als zijn hart niet al tot stof vergaan was, was er nu weer een scheur ingegraveerd. Hij haatte dat zijn hart steeds maar weer opnieuw brak bij de gedachthens van wat er gebeurd was. Jeez, hij was z’n ongelofelijke grote huilebalk. De jonge elder drukte zijn oren in zijn nek en liep door. De boze donderwolk weer te voorschijn halend zodat zijn verdrietige kant niet te zien was.

- Voor wie zin heeft~

Temidden van de groep katten voelde Redpetal zich eenzamer dan ooit tevoren. Ze gingen terug naar huis, maar ze liet zo veel achter in de bergen. Zo veel katten die nooit meer terug zouden komen, die voor altijd achter zouden blijven in het ruwe gebied. Haar broer, die voor een leven als rogue gekozen had. Starclan mocht weten waar hij zich op dit moment bevond. Branchtrove, die als rogue gestorven was en nu voor altijd weggevaagd was. Redpetal kon hem in zijn laatste momenten misschien vreselijk gehaat hebben, meer dan ze iemand anders haatte - inclusies zijn zus, die echter ook niet van de liefste was - maar ooit had Redpetal van hem gehouden en een deel van haar hart was daar nooit mee gestopt. Dat deel was gestorven, achtergebleven in de bergen. Ze wist niet eens hoe hij gestorven was. Zou hij nog aan haar gedacht hebben? Of aan haar, hun, kittens? Ook haar zus had ze achtergelaten in de bergen. En de enige die schuld droeg aan haar dood, was ze zelf. Het schuldgevoel dat op haar schouders woog droeg enkel maar bij tot de pijn die nooit uit haar ogen verdween. Ooit was ze zo vrolijk geweest - schuchter, maar vrolijk. Nu was daar niets meer van over. Haar kittens liepen momenteel vooraan, zoals de jongvolwassenen dat het werden. Het zorgde ervoor dat de althans nog steeds jonge poes zich oud voelde, als een elder die vele manen geleefd had en nu haar oude dag rustig kon slijten. Maar ze had nog vele manen te gaan, tenminste als Starclan haar eindelijk gunstig was. Of misschien juist wanneer Starclan wreed was, wat ze meerdere malen wel getoond hadden. Een symbool van hun wreedheid liep nu naast haar, in de vorm van een jonge zwarte riverclanner die zijn nietsziende ogen op de grond gericht hield. Hij droeg een schelpje - eentje die hij had meegenomen van het oude gebied, zo wist Redpetal, want wanneer alle clans zo dicht op elkaar leefden ging een verhaal snel de ronde. "Weer naar huis..", mompelde ze, zachtjes, haar stem schor van ongebruik. Ze was niet zeker of ze een gesprek wilde aanknopen of niet, en liet de keuze daarom maar bij hem. Hij leek in ieder geval in een even goed humeur als haar, al verborg de Riverclanner het misschien meer met de woede dan met de apathie waar de rosse kattin liever voor koos. Niet dat ze er goed in was - maar ze probeerde het toch.  

De zwarte jonge elder had zijn gehavende oren in zijn nek gedrukt maar hij ving wel de zachte pootstappen van de andere kat die naast hem liep op. Onbewust luisterde hij ernaar, hoe ze liep en hoe ze haar adem uitblies. Ze was een Thunderclanner en een queen, of was tenminste, dat kon hij nog net ruiken. Doordat de clans moons lang samen op een hoopje in een grot gelegen hadden waren de geuren van de vier clans met elkaar gemengd maar als je goed rook kon je nog net vaagjes de geur in hun vacht ruiken van welke clan ze kwamen. Niet dat Ravenfall boeide van welke clan de ander kat kwam: hij zou haar toch nooit meer ‘zien’ als ze weer in hun oude terratorium zouden intrekken. Een vrieskoude wind rees op en sneed door zijn dunne vacht heen, of beter gezegd van wat er nog over was van zijn ternauwernood zwarte vacht. Het was één grote klitteboel en grote stukken haren miste op zijn fragiele lijf. Hij was dan groot en breed zoals een Riverclanner hoorde te zijn maar zijn spiermassa was gewoonweg verdwenen. Hij bewoog nooit en hij at amper en dan was dit het gevolg. "Weer naar huis..", Het was een zachte schorre mauw, afkomstig van de Thunderclan she-cat die naast hem liep. Ravenfall kromp een beetje in elkaar bij het woord ‘thuis’. Was de oude Riverclan kamp waar hij bijna in verdronken was nou echt zijn huis? De plek waar hij als kitten afgestoten werd?  De plek waar Creamyfrost gestorven was? De plek waar enkel nare herinneringen waren? De jonge elder schudde zijn brede kop. Hij voelde zich daar niet thuis. Nergens niet. Zijn terug reactie duurde lang maar hij reageerde toch op de andere haar woorden. Iets wat hij zelden deed. “Het is maar wat je thuis noemt” Mompelde hij tussen de schelp door die hij met zich mee droeg. Maar net als de Thunderclans haar stem klonk de zijne ook schor en vermoeid.

Er viel een stilte. Enkel zachte pootstappen van de vele katten en hun geroezemoes in de verte weerklonk in zijn overgevoelige oren. Het maakte hem onrustig. Sommige katten zouden juist rustig worden van kalmte maar op dit soort momenten, wanneer er geen luiden geluiden waren om zijn gedachtes te stillen, werd hij langzaam gek. Dat liet hij natuurlijk niet merken. Het leek alsof er helemaal niks omging in zijn kop, z'n uitstralimg had hij op dit moment: een wandelende lijk kon je het wel noemen. De Thunderclan kat zei uiteindelijk dat er veel veranderd was iets waarop Ravenfall niet echt op kon reageren. Hij was als kitten op reis gegaan en tijdena de journey tot elder benoemd. Nu ging hij terug naar de plek waar enkel naarheid geweest was. Terug als een nutteloze elder. Ravenfall hield dan ook voor even zijn mond. Zoekend naar woorden zonder dat hij meteen medelijden zou krijgen van de ander. Dat had hij namelijk al genoeg gehad. Hij nam haar geur nog is een keer goed op en inderdaad rook hij nog een zachte melkgeur om haar heen die hij dacht te ruiken. "Heb je kittens?" Vroeg hij dan maar om van ondereero te veranderen. Hoewel hij niet enorm geïnteresseerd was in de Thunderclan moederkat was het beter dan niks.

Redpetal knikte wat afwezig als antwoord op zijn vraag. Het was even later dat ze zich besefte dat dat in dit geval niet echt werkte - ze moest wel mondeling antwoord geven, en dat was eigenlijk best vervelend. Anders was het veel makkelijker om de vraag te ontwijken. "Ja, twee.", antwoordde ze daarom zachtjes. Ze zei twee, en geen drie - want als ze drie zei zou ze moeten uitleggen waarom er maar twee bij hen liepen en dat was pijnlijk. Bunnykit was altijd in haar gedachten, elke dag opnieuw; en ze hoopte maar dat ze het niet erg zou vinden dat er maar zo weinig over haar gepraat werd. Redpetal zou manen kunnen vullen, meer tijd dan haar dochter ooit gegund was, met praten over haar - maar het deed pijn en de jonge poes had daar niet meer de energie nog de wil voor. Ze snapten het toch nooit helemaal. Ze kreeg medeleven maar wat betekende dat eigenlijk als het toch niets veranderde? "Heb jij siblings?", vroeg ze dan maar, omdat ze nu even niet over haar kittens wou praten als ze dan toch herinnerd werd aan alles wat niet had mogen zijn.

Hij had gevraagd als ze kittens had en ze antwoordde met een simpele ja. Twee, om precies te zijn. Ravenfall knikte. Zijn ruikzintuigen hadden dus niet tegen hem gelogen. Een normale kat had het misschien niet meer geroken maar door zijn blindheid had hij een extra sterke neus. Niet dat hij daar veel mee kon hmpff, hij had liever gewoon dat hij kon zien zodat hij toch misschien nog nuttig kon zijn maarja Starclan had hem gestraft om welk reden dan ook. De tom bewoog met zijn oren toen de Thunderclanner vroeg als hij siblings had. Hij wou ja zeggen maar toen hij veder dacht aan de vraag hij sneller hij eigenlijk beter nee kon zeggen. Zijn familie leek hem gedumpt te hebben, als sinds hij geboren was. Zijn sibs waren er nooit, te druk met het goeie leven en zijn ouders keken nooit naar hem om. Dat hadden ze ook nooit gedaan tho dus het was niet iets wat hij miste ofzo. De enige wat hij als een soort familie zag was Butterpact. De blinde jonge elder zag de oudere warrior meer als een vaderfiguur dan zijn biologische pa. "Ja. Maar ze zijn er nooit" Zei hij uiteindelijk toch maar met een stem alsof hij gedwongen werd om het te zeggen.