Brother for sale

Met langzame passen sloop een klein, grijs bolletje door het hoge gras. Hoog gras wat nog niet eens tot haar oksels kwam. Het kietelde haar buikje maar ze negeerde het. Een echte warrior liet zich niet uit het veld slaan door kietelend gras. Haar amberkleurige ogen waren gefocust op haar prooi. Hij wiegde heen en weer en af en toe. Soms keek hij omhoog om te zien of er geen vijanden in de buurt waren. Op de open plek was Nettlekit magisch verborgen want geen enkele keer merkte haar prooi de naderende krijger op. Ze ademde diep in. Haar lange poten stapte met geoefende precisie. Ze liet haar adem los en schoot naar voren. Met een luid gepiep vloog ze naar voren, haar nageltjes van nog geen milimeter boorde zich in de dunne huid van haar prooi en scheurde. Het blaadje werd uit één gereten en bleef treurig op de grond liggen. "Haha, niemand is partij voor Nettlestar! De beste jager van heel het bos" Schepte ze luid op zodat iedereen haar daad op kon merken.

(Eerste post voor Maplekit)

Na haar uitspraak stak ze haar kleine borstje naar voren en legde ze één voorpootje op het blaadje dat nu in stukjes in het gras lag. Lang kon ze van haar overwinning niet genieten toen de irritante stem van haar broertje in haar oren klonk. Ze draaide zich met een ruk om en keek hem boos aan. "Levende prooi? Maar hij bewoog toch, muizenbrein" Kwetterde ze boos, even vergeten dat de reden waarom het blad bewoog de wind was geweest. "Maar als je echte levende prooi bedoeld.." Ze trok een gezichtje alsof ze heel erg hard na moest denken. "Dan kan ik ook wel op jou oefenen?" Nettlekit sprong op Maplekit af en duwde hem tegen de grond met wild fonkelende oogjes. "Haha ik heb je! Je bent niet erg snel voor een muis" Pestte ze hem terwijl ze wild met haar kleine staartje zwiepte en haar tong nog maar eens uitstak voor de goede orde.

Toen Nettlekit de ogen van haar broertje zag veranderen en zijn uitdrukking ingewisseld werd wist ze dat ze hem had. Voor haar was dat eigenlijk al genoeg overwinning. Ze vond het prachtig als ze zo onder de huid van een kat kruipen kon. Ze was echter niet voorbereid op de klap die ze daarna ontving. Zijn tandjes schoten op haar oor af en ze liet een geschrokken kreetje horen. Toen ze nagels in haar zijde voelde liet ze een luid kreetje horen en reageerde ze door haar eigen nageltjes uit hun hulzen te laten. Ze duwde Maplekit van zich af en sprong achteruit met een dikke vacht. Ze leek nu meer op een grote grijs bol met stekels dan wat anders. Haar amberkleurige kijkers waren groot. "Wat doe je nou stommerik! Zo moet je niet spelen!" Zei Nettlekit boos. Ze voelde wat warms over haar wangetje druipen. Ze veegde met haar pootje over haar pijnlijke oortje en zag bloed! "Je hebt me verminkt!" Gilde ze en woedend rende ze terug naar haar broertje met ontblootte nageltjes. Ze zou hem eens laten zien hoe goed ze jagen kon! En ze dook naar voren.

Nettlekit haar nageltjes maakte contact met zijn schouder. Haar scherpe klauwtjes sneden langs iets en het werd een beetje warm. Ze siste toen Maplekit tegen haar aan botste. Ze tuimelde opzij en landde op haar zij in het gras. Ze blies naar hem met ontbloten tanden en haar oren plat in haar nek. Ze hoorde het stemmetje van haar zusje gillen maar ze kon de woorden niet verstaan. In puur instinct schoten haar nageltjes uit naar Maplekit zijn gezicht en eigenlijk alles wat ze maar zou kunnen raken. Ze zette zich af en dook op hem af, boos spugend.