Crime Scene

Thornflame ging met zijn tong over zijn schouder en voelde het ongelijke gedeelte op zijn schouder. Het litteken waar Claw hem moons geleden geraakt had, het litteken dat er enkele moons voor had gezorgd dat de ThunderClanner zichzelf kwijt was geraakt. Nu hij zichzelf weer terug had gevonden, voelde hij zich beter dan ooit. Toegegeven, hij zou niet meer die vrolijke, argeloze tom worden die hij was voordat alles gebeurde, maar hij was ook niet meer die agressieveling die in de gaten gehouden moest worden door zijn Clanmates. Thornflame had tijdens de reis, hun verblijf in de bergen en hun terugreis gevolgd door het grote gevecht met BloodClan ontzettend veel over zichzelf geleerd. Niet alleen over anderen, maar ook over zichzelf. Hij was blij dat de reis had plaatsgevonden; hij had in het begin van de reis niet echt veel reden gehad om te protesteren omdat hij dacht dat hij aan het einde van de reis er toch niet meer zou zijn. Maar het feit dat ze voor elkaar moesten zorgen en dat hij telkens weer de sterkte bij anderen zag terugkeren die bij hem ontbrak, zorgde ervoor dat hij zichzelf langzaamaan bij elkaar ging rapen. Dat kon helaas niet van iedereen gezegd worden; hij herinnerde zich nog goed de emotieloze blik van een jonge RiverClanner die zich telkens opnieuw had afgezonderd. Thornflame had opgevangen dat de RiverClanner een aantal weken voor de reis zijn broer was verloren tijdens een overstroming in RiverClan. En toch was ook dat weer een extra reden voor hem geweest om zichzelf juist wél bij elkaar te rapen. Thornflame richtte zijn blik weer naar voren en ging, onder begeleiding van zijn gedachten, naar de plek waar ze gevochten hadden. Hij merkte al heel snel dat hij niet alleen was en dat diegene die er ook was niet van ThunderClan kwam, maar hij zag het niet als een reden om zich om te keren en weg te gaan. Ze hadden moons samen gespendeerd, hij zag geen reden om te doen alsof dat nooit had plaatsgevonden. Hij herkende de geur van de WindClan deputy en vond haar algauw vlak naast de plek waar ze gevochten hadden. “Bronzemask,” begroette hij haar, gevolgd door een respectvol knikje. “We moeten maar snel wat patrols organiseren om te zorgen dat deze geur verdwijnt. Ik wil niet dat onze toekomstige apprentices het gevoel hebben dat ze constant over hun schouder moeten kijken door deze bloedgeur.”