I guess we should be grateful.

Thornflame trok kort met zijn oortje terwijl hij met een haast ongelovige blik keek naar het ruime gebied dat voor hem uitstrekte. De vage geur van brand hing er nog, vermengd met de geur van Twolegs. Er was geen BloodClangeur te bekennen en het spoor van verwoesting dat de grote brand had achtergelaten, was er ook niet meer. Hij kon nauwelijks geloven dat dit het werk van Twolegs was, maar toch bewees de aanwezige geur die hier hing zijn ongelijk. Een bos kon onmogelijk op zo’n korte tijdspanne weer terug groeien, ook al waren ze moons weggeweest. Het verbaasde hem dat de Twolegs iets goeds hadden gedaan en niet hun plek hadden ingenomen door er nesten te zetten. De brand had alles volledig van de kaart gevaagd; het zou aannemelijk geweest zijn dat ze deze kans hadden gebruikt om hun nesten te bouwen. Maar dat hadden ze dus niet gedaan en Thornflame begon zich bijna af te vragen of er dan toch iets goeds in ze zou schuilen. Hij kon zich niet voorstellen dat de hersenloze wezens wisten dat zij er wonen, maar voor welke reden zouden ze een bos dan herstellen? En ook op zo’n aparte manier; het leek net alsof de natuur zichzelf had genezen. En misschien was dat voor een deel ook wel zo. Nadat Thornflame over zijn grootste verbazing was, viel het hem pas op dat er een soort van vloeistof op de grond lag. Toen hij zich naar voren boog en zijn neusgaten sperde zodat hij kon ruiken, merkte hij tot zijn verbazing op dat het honing was. Hij likte de vloeistof van de grond en smakte met zijn lippen om de smaak te blijven proeven nadat hij het had doorgeslikt. Even voelde hij de neiging omhoog komen om als een kleine nieuwsgierige kitten dit gebied te gaan verkennen. Was hij de enige die deze plek voor het eerst ontdekte? Hij had vooral zijn best gedaan om de plekken die hem herinneringen boden terug op te zoeken; hij had de door brand geteisterde gedeeltes van het bos een beetje links willen laten liggen. Hij was blij dat hij toch de moed had verzameld om het wel op te zoeken, want zijn nieuwsgierigheid werd beloond. Honing droop van zijn snuit toen hij zijn kopje oprichtte omdat hij pootstappen hoorde en als een kitten die werd betrapt omdat hij iets deed wat hij niet mocht, likte hij gauw zijn snuit af toen hij merkte dat de pootstappen hém naderden.