Finding prey

Venompaw gaf een zuinig knikje toen hij te horen kreeg wat hij moest doen. Omdat hij nog geen mentor had gekregen omdat ze op het moment dat hij apprentice was geworden andere zaken aan hun hoofd hadden dan de nieuwe apprentices een mentor geven, kreeg hij diverse opdrachten van oudere katten die vonden dat hij zijn tijd beter kon spenderen aan jagen dan aan niets doen. Direct nadat hij apprentice was geworden, had hij zich moeten ontfermen over de elders. Hij vond het niet zo aangenaam dat hij hun teken uit hun vacht had moeten halen, maar de verhalen die ze vertelden waren wel leuk om te horen en uiteindelijk had hij meer als een kleine nieuwsgierige kitten bij hun gelegen dan dat hij zijn taken echt had gedaan. Een van de elders had hem op een gegeven moment weer aangespoord om verder te gaan, maar achteraf gezien bleek dat enkel zo te zijn omdat iemand kwam controleren hoe hij het deed. Toen de kat niet in zijn richting keek, had hij een knipoogje ontvangen van de elder die hem had gewaarschuwd en sindsdien vond Venompaw het juist wel leuk als hij voor de elders moest zorgen. Hoewel hij zich dikwijls wel verheven voelde boven zijn denmates was dat niet zo wat elders betrof. Hij respecteerde hun en hij vond het altijd bewonderingswaardig om te horen wat ze allemaal meegemaakt hadden, hoewel het er waarschijnlijk dik inzat dat ze sommige verhalen aandikten om een hogere indruk op te wekken dan in hun geval nodig was. Al bij al was het fijn om weer terug met zijn eigen katten te zijn en… Venompaw’s gedachten werden onderbroken toen hij Acorndust in de verte zag rennen. Hij herinnerde zich direct de avond weer dat hij zijn deputy en Northernfait bij elkaar had gezien en een speelse grijns verscheen om zijn lippen. Met een paar grote sprongen was hij bij zijn deputy en al grijnzend stootte hij de tom aan. “Waar is je grote liefde?” vroeg hij plagerig. “Maar damn, je hebt het wel goed voor elkaar hoor, Acorndust. Ze is zeker niet lelijk.” Hij lachte en wiebelde vervolgens suggestief met zijn wenkbrauwen. Als hij hier straf voor zou krijgen, had hij in elk geval zijn lolletje gehad.

Venompaw had eerlijk gezegd verwacht dat hij een berisping zou krijgen, maar dat kreeg hij niet. Sterker nog: Acorndust praatte er gewoon over mee. Dat bewees maar weer eens dat ze best een chille leader én een chille deputy hadden. Acorndust beaamde dat hij Northernfaith een lekker ding vond – niet met dezelfde woorden, uiteraard – en toen ging het er vervolgens over dat Venompaw ook wel eens iemand zou vinden. Het bleef even stil terwijl je de tom duidelijk moeite zag doen om die woorden te verwerken. Het was gemakkelijker als hij anderen kon plagen met hun gevoelens, maar hij vond het awkward als het gesprek dan opeens betrekking tot hemzelf kreeg, vooral wat dit soort dingen betrof. Na even nagedacht te hebben over hoe hij hierop zou reageren, trok hij kort met zijn oortje en zwiepte toen nonchalant met zijn staart. “Nah,” zei hij tegen zijn deputy. “Daar heb ik toch allemaal geen tijd voor, man. Ik ben van plan om de sterkste ShadowClanner ooit te worden, daar past een geliefde niet bij.” Maar je zag duidelijk dat hij even van zijn stuk was gebracht en hij probeerde het te verbloemen door een lik over zijn borst te geven. “Poezen zijn stom,” vervolgde hij toen. “Altijd maar over gevoelens bezig en over wat ze wel en niet leuk vinden. Altijd maar blèren als je hun net iets te hard raakt tijdens een training of zuchten als ze hun poten vuil moeten maken. Dat is allemaal niets voor mij,” hield hij vol. “Ze zijn leuk om naar te kijken, maar ik denk niet dat ik er één tot partner zou nemen. Ik denk bovendien ook niet dat eh…” Nu kneedde hij de grond wat ongemakkelijk met zijn poten. “Wel, het is niet zo alsof… alsof…” Hm, hoe moest hij dit nu verwoorden? “Kijk, ik ben natuurlijk wel aantrekkelijk en zo, maar ik denk niet dat poezen iets… in mij zien. Of zo.” Damn, wat was dit awkward, zeg.

Venompaw gaf een klein knikje toen Acorndust aangaf dat niet elke she-cat hetzelfde was. Dat klonk logisch. Er waren toms die hij niet kon luchten, maar er waren ook weer toms die hij wél kon luchten. Waarom zou dat anders zijn met een she-cat? Maar hij voelde niks voor toms, zijn voorkeur ging sowieso uit naar she-cats. En hij had het echt over situaties waarin hij een partner zou zoeken, iemand die hij leuk zou vinden en de rest van zijn leven mee kon spenderen. En dan werd het natuurlijk iets moeilijker. Bovendien was het niet zo dat hij echt interesse had in één van de she-cats en als hij eerlijk was, wist hij niet of dat er ook ooit ging komen. Hij wist dat hij jong was, maar hij wist ook dat als hij zijn ambities voort wilde zetten en kennis op wilde blijven doen op alle vlakken dat een she-cat alleen maar voor afleiding zou zorgen. Aan de andere kant zou een toekomst opbouwen met iemand waar hij om gaf best mooi kunnen zijn. Hm. “Misschien,” antwoordde hij op zowel wat de deputy eerder had gezegd als op zijn vraag. “Mijn toekomst indelen qua warrior worden is gemakkelijk, maar zoiets is natuurlijk een stuk minder goed te regelen. Je kunt gevoelens niet regelen en de manier hoe je vecht of jaagt kun je wel enigszins bepalen omdat je dan kunt kiezen welke methode je van wie volgt.” Hij dacht kort na. “Maar misschien het ook wel zo dat als ik me nu te hard focus op het warrior worden dat ik geen aandacht meer ga hebben voor dat ander en dat dan mijn kans verkeken is? Ik heb geen idee waar she-cats interesse in hebben.” Hij zuchtte diep. Wat een moeilijk onderwerp. “Helaas kunnen de elders je daar niets over leren,” zei hij grappend tegen Acorndust, maar zijn vacht prikkelde ongemakkelijk en hij wist even niet meer waar hij moest kijken.

Venompaw gaf een aarzelend knikje toen Acorndust aangaf dat het goed was om voor zijn doel te gaan, maar dat had hij daar niet te ver in mocht gaan. Wilde dat zeggen dat hij niet te streng voor zichzelf mocht zijn? Soms had hij het idee dat zijn verwachtingen hoger gingen dan wat de katten die hem onder hun hoede namen hem aan probeerden te leren, maar ging hij daar te ver in? Hij had geen idee. Hij had niet het idee dat hij zichzelf moe maakte met zijn eigen verwachtingen en hij had er elke dag plezier in. Hij nam aan dat Acorndust bedoelde dat hij er te ver in zou gaan als het een blok aan zijn been werd en hij er geen plezier meer aan beleefde; als hij constant stress ervaarde door zijn eigen verwachtingen. Tijd om er vragen over te stellen had hij echter niet, want Acorndust ging weer door over het moeilijke onderwerp. Hij gaf een knikje. “Ik denk dat ik het uiteindelijk wel gewoon zou vertellen,” zei hij eerlijk tegen de deputy. “Iets voor mezelf houden is voor mij een onmogelijke opgave, zeker als ik een doel voor ogen heb. Bovendien zou ik te nieuwsgierig zijn naar haar reactie.” Hij grinnikte. Tja, zijn nieuwsgierigheid bracht hem soms wel eens in de problemen, maar leverde hem dikwijls ook reacties op waar hij op hoopte, zoals bijvoorbeeld een goedkeurend antwoord als hij vroeg of hij mee mocht gaan met een bepaald spargroepje. Maar dat was natuurlijk nog helemaal anders dan dit en in geen enkel opzicht te vergelijken met waar Acorndust het over had. “Nee, maar er zijn ook bepaalde dingen waar ik niet te lang mee zou willen wachten.” Hij aarzelde even, maar besloot toen toch om door te zetten. Hij had het idee dat Acorndust hier serieus mee om kon gaan en dat hij bovendien ook de enige was waar hij het hiermee over kon hebben; zijn vader zou zich allang omgekeerd hebben en het over iets anders hebben gehad. “Zoals kittens bijvoorbeeld. Ik zou ze graag volledig willen zien opgroeien en ik denk dat als je daar te lang mee wacht, dat dat moeilijk gaat worden.” Hoe zou de tom hier over denken? Venompaw keek hem peilend aan terwijl hij wachtte op antwoord.

Ze leken dezelfde mening te delen. Alweer. Hoe je het ook wendde of keerde, Acorndust en Venompaw hadden over veel persoonlijke onderwerpen wel gedeelde meningen. Ongeveer dan. Venompaw vond de meeste she-cats vies en vervelend en Acorndust was daar natuurlijk al iets volwassener in. Venompaw probeerde dat zelf ook wel te zijn, maar hij kon het niet helpen dat hij sommige Clanmates echt zo’n aanstellers vond. Maar misschien beterde dat wel met de leeftijd? Als hij erover nadacht, dan waren er ook een paar toms die zich ontzettend kinderachtig konden gedragen. En dan had hij niet over een extreem arrogante houding zoals hijzelf, maar diegenen die het leuk vonden om je expres te laten struikelen zodat je met je gezicht in de modder viel en dat soort dingen. Je kon veel van hem zeggen, maar hij liet altijd zijn ongenoegen merken met woorden en nooit met van die gemene acties. Maar goed, hij dwaalde af. “Maar zo oud ben je nog niet,” zei hij bedenkelijk tegen de deputy. “Stel dat je binnen nu en een paar moons kittens zou krijgen, dan zou je, als je puur naar ouderdom kijkt, zeker de helft van de leeftijd die je nu bent nog kunnen spenderen om je kittens op te zien groeien. Dat zou willen zeggen dat je je kittens nog zeker senior warrior ziet worden.” Wauw, hij dacht hier echt te veel over na. “Als we natuurlijk puur naar sterfte door ouderdom zouden kijken, bedoel ik daarmee,” ging hij ernstig verder. “Ik vertrouw erop dat ShadowClan te sterk is voor de BloodClan om ons nog een keer aan te vallen en dat onnodig bloedvergieten minder snel zal gebeuren nu alle Clans nog aan hun thuis moeten wennen. Neem dat je dan ongeveer bijna twee seizoenen lang de tijd hebt voordat de Clans weer gaan klagen over hun territoria en daar weer gevechten over uitbreken, dan zie je ze zeker nog apprentice of warrior worden. En dan moet je zelf nog aanwezig zijn bij dat gevecht ook.” Er brak een grijns door op zijn gezicht en het was duidelijk dat hij er nu mee aan het lachen was. “Nee, Acorndust, ik denk dat je je daar echt geen zorgen over hoeft te maken. Je zou misschien iets later zijn dan de gemiddelde kat als je nu nog een nestje zou krijgen met Northernfaith, maar ik weet zeker dat je ze nog op zal zien groeien.”