Dark skies

Dus hij was gaan jagen. En hij was het pad kwijtgeraakt. Jep. Je zou denken na een paar dagen het territory met oudere katten te verkennen dat hij inmiddels wel zou weten hoe hij zou moeten lopen, maar dat was dus nog altijd niet het geval. Hij had het ShadowClangebied achter zich gelaten en was ergens verzeild geraakt waar hij vaag de geuren van de vier Clans rook. Net alsof dit allemaal grenzen waren die samen kwamen en dagelijks gepatrouilleerd werden. Hij wist dat achter zich het ShadowClangebied bevond en dat hij zich dus enkel om moest draaien om terug naar zijn territory te gaan, maar hij had er dus voor gekozen om de borders die bijna met elkaar verbonden leken te zijn te verkennen. Hij wist dat hij zich bijna op verboden terrein bevond, maar hij wilde meer te weten komen dan de te aangedikte verhalen van de elders alleen. Hij wilde andere katten tegenkomen en naar hun verhalen luisteren, maar wilde ook de arrogantie behouden die hem een trotse ShadowClanner maakte. Ze waren geen vrienden en hij voelde ook niet de behoefte om een vriendschappelijke band met één van hen aan te gaan, maar een verhaaltje kon nooit geen kwaad. Hij keek op toen hij een kat zag naderen en opende zijn bek zodat hij de geur in zich op kon nemen. Het was een ThunderClanwarrior. Dit wilde zeggen dat hij of te veel was afgedwaalde en zich bijna op de grens van ThunderClan bevond of dat de warrior te ver was afgedwaald en ze beiden verkeerd zaten. Hij wist dat ShadowClan nog een eindje terug was, dus de ThunderClanwarrior zat sowieso niet verkeerd. Was dit dan een gedeelte waar meerdere katten mochten komen? Venompaw voelde zich onzeker terwijl hij een stapje terugzette in de richting van zijn gebied, maar dat zorgde er juist voor dat de aandacht van de ThunderClanner op hem gericht werd. Venompaw probeerde zijn zenuwachtigheid te onderdrukken en liet in plaats daarvan een arrogante lach op zijn snoet verschijnen. “Goh, ik wist niet dat ThunderClanners zo opgejaagd konden zijn,” zei hij hardop. “Misschien kunnen jullie je beter bij WindClan voegen.”

Venompaw trok kort afkeurend met zijn oortje toen de ThunderClanner aan antwoord gaf. Naar zijn mening was dat geen duidelijk antwoord. Als het een vos geweest was, had de ThunderClanner dat dan niet allang geroken? Venompaw wist eigenlijk niet hoe vos rook, maar hij vermoedde dat het een andere geur moest hebben dan alle prooidieren en Clan cats bij elkaar. Een BloodClanner was immers toch ook gemakkelijk te onderscheiden van een RiverClanner? Of dacht hij nu gewoon te simpel? In elk geval leek de ThunderClanner het helemaal niet zo simpel te vinden en Venompaw haalde zijn schouders op. “Ik zou denken dat je op die leeftijd en met die ervaring inmiddels het verschil tussen de geur van een ShadowClanner en een dreigend gevaar wel zou kunnen herkennen.” Hij lachte weer arrogant. “Of het moet zo zijn dat ShadowClan zo’n onrust uitstraalt dat het je automatisch doet denken aan de dreiging van een vos. In dat geval zijn we goed bezig met onszelf populair te maken.” Hij lachte vals, maar stopte toen de ThunderClanner zijn vraag stelde. “Ik ben even ver van mijn Clan afgedwaald als jij,” zei hij schouderophalend. “Wat zal ik zeggen? Ik ben jong en ik ontdek graag. Er is meer te zien dan ShadowClangrond alleen en de gebieden die ik mag verkennen, zal ik ook zeker niet laten schieten.” Hij zei er maar niet bij dat hij het des te leuker vond dat hij daar soms katten bij tegenkwam die hij niet had verwacht. “Maar vertel eens…” De ShadowClanapprentice keek de ThunderClanwarrior nu onderzoekend aan. Hij vermoedde dat het of een apprentice was of een warrior die zijn naam nog maar net had gekregen. “Ben je een paw of heb je je warriornaam al gekregen?” Net zoals bij elk gesprek met iemand uit een andere Clan probeerde hij zijn blik ongeïnteresseerd te houden evenals de toon van zijn stem, maar faalde – zijn blik in elk geval – dat ontzettend.

Venompaw grinnikte toen de ThunderClanner zijn verontwaardiging duidelijk liet merken. Oké, duidelijk een warrior dus. “Dat was mijn vraag, ja,” zei hij droog op wat de tom zei, maar gaf een knikje toen de tom aangaf dat hij een warrior was en dat hij Yarrowlight heette. Het was best wel een mooie naam, vond Venompaw. Al ging hij dat natuurlijk nooit hardop zeggen. De ThunderClanwarrior keek immers al zo trots toen hij dat zei; Venompaw wilde zijn ego zeker niet nog meer boosten. Hij was immers nog altijd van een andere Clan en de enige van wie hij het ego wilde boosten, was van zichzelf. “Hoe je dat toch raadt,” zei hij sarcastisch toen de ThunderClanner zomaar raadde dat hij nog een apprentice was. “Maar volgens mij ben jij nog niet zo heel lang warrior,” zei hij nadenkend. De trotse houding die Yarrowlight voor een paar seconden had aangenomen, had er eerder op geduid dat hij zijn naam nog maar net gekregen had. Of hij was echt al heel lang warrior, Venompaw kon zaken slecht inschatten en deze tom was gewoon een sentimenteel ding dat constant begon te gloeien van trots als hij aan iemand vertelde dat hij al een warrior was. Hm. Nee, hij ging toch voor zijn gevoel: deze tom was nog niet zo lang warrior. “Maar dat maakt me ook helemaal niets uit,” zei hij, deze keer niet onvriendelijk. “Kennis is macht, zeggen ze dan. Hoe jonger ik ben, hoe meer ik nog kan leren. Alhoewel ik denk dat je nooit stopt met leren, ook niet als je al een senior warrior bent.” Hij pauzeerde even. “Maar goed, mijn naam is Venompaw.” En ook hij stak zijn borst even fier vooruit. Want zeg nou zelf: Venompaw was echt wel een geweldige naam voor een ShadowClanner. De crème de la crème. Oh well. “En je hebt gelijk dat ik nog jong ben,” ging hij verder. “Ik ben namelijk nog maar zeven moons oud.” Hij bestudeerde de tom voor hem even en grinnikte toen. “En volgens mij ben jij echt nog niet zo lang van je paw-naam af.” Tja, hij moest het er natuurlijk wel nog even inwrijven, hè.