N I G H T F R O S T

Ik weet het nog zo goed, hoe mijn gelukkig leventje tot een einde kwam. Ik was net apprentice toen mijn moeder tegen mijn mentor Sparrowflight zei dat ik met haar mee zou gaan. Sparrowflight had gezegd dat het goed was, maar wel geaarzeld. Blijkbaar had hij ook aangevoeld dat er een luchtje aan zat. Maar goed, ik was jong en was juist enthousiast om met mijn moeder te gaan trainen. Al snel rolde de vragen over mijn lippen. Wat gingen we trainen? Waar gingen we trainen? Zou ik de beste warrior ooit worden? Wou ze dit vaker gaan doen? De vragen hielden niet op, en op geen enkele vraag gaf ze een duidelijk antwoord. Bij de grens met Twolegplace aangekomen te zijn stopte we met lopen. Ze draaide zich naar mij toe en keek me met bedroefde ogen aan. Ik wou weten wat er was, en vroeg het. Ze zei dat we samen de clan zouden verlaten en een leven als kittypet zouden gaan leiden. Ze vertelde me niet geknipt te zijn voor het clan leven, en dat ze geen risico's lopen wou om mij te verliezen, of om zelf dood te gaan. Tevens kon ze de clan regels niet aan. Ik wist dat mijn vader geen Shadowclan kater was, maar juist een Riverclan kater was, dit had mijn moeder natuurlijk ook gesloopt. Ik vroeg of ze serieus was, of ze echt een kittypet wou worden. En het leek er op dat ze het meende. Ook stond ze er op dat ik mee zou komen, maar ik wou niet. Ik hield van mijn leven in Shadowclan. Ze werd boos en begon me te duwden naar Twolegplace toe. Ik schreeuwde niet te willen, en draaide me met een felle ruk om. Mijn moeder riep me aan, smeekte, maar ik negeerde haar.
In het kamp aangekomen, kwam Sparrowflight al snel naar me toe, hij vroeg waarom ik zo van streek was. Eerst wilde ik het niet vertellen, maar hij wist tot mij door te dringen. Ik vertelde alles, en zo vertelde hij het aan de leader, en de leader aan de clan. Ik bezocht mijn moeder regelmatig, en dat kwam uit. Maar ik kon ook niet zomaar afscheid nemen van mijn moeder. De anderen wantrouwden mij omdat ik dat deed. Ik kan het wel begrijpen, maar ze werden ook gemeen. Al snel was ik de kittypet binnen de clan.
Ik bezocht mijn moeder nog één keer voor ik warrior werd. Mijn trainingen gingen goed, en ik was bijna een volgroeide, gespierde poes. Maar toen ik bij het huis kwam, kwam mijn moeder niet. Ik wachtte nog lang, maar ze kwam maar niet. Ik merkte op dat haar geur ook niet meer vers was, en toen er een twoleg kwam met een hond, besefte ik dat mijn moeder hier niet meer woonde. Ik was hier kapot van, en deelde het met Sparrowflight. Hij zei dat het maar beter was zo. Hij vertelde mij ook dat je niet met één poot in twee werelden kon leven. Ik moest haar loslaten.
Succesvol ronde ik mijn trainingen af, en ontving ik mijn warrior naam. Niet langer meer Nightpaw, maar Nightfrost. Een prachtige naam, en bijpassend. Het pijnlijke was, was dat ik het achtervoegsel van mijn moeder had ontvangen. Haar naam was Rosefrost geweest, nu droeg ze de naam Lucy. Het worden van een Warrior hielp mij om te verwerken wat er allemaal gebeurd was. Het gaf mij nieuwe energie en kracht. Ik was een warrior, een Shadowclan warrior, loyaal aan Shadowclan. De woorden van Sparrowflight zou ik ook nooit vergeten. Leven met één poot in twee werelden was niet mogelijk als een warrior. Ik liet het los, maar zou haar nooit vergeten.
Drie avonden na mijn warrior ceremonie gebeurde er iets verschrikkelijks. Mijn mentor was vermoord door een hond. De hond van de twoleg die nu in het twoleg nest van mijn moeder leefde. Ik wist het te verwerken met veel moeite. Nadat mijn moeder het clan leven verlaten had, was Sparrowflight als een vader voor mij geweest. Hij was niet alleen mijn mentor geweest, maar ook mijn steun en toeverlaat. Ik mis hem, en zal hem ook nooit vergeten.

»Algemeen
Name: Nightfrost
Past names: Nightkit - Nightpaw
Age: 25 Moons
Gender: She-cat
Clan: Shadowclan
Bloodline: 50% Shadowclan - 50% Riverclan
Mentored by: Sparrowflight (NPC)
Rank: Warrior

W.I.P.