Mama, we all go to hell

Onderwerp: Mama, we all go to hell di 5 jun 2018 - 22:08

But simply calling out sins

Het was hem nog net gelukt om ongezien van het territorium weg te sluipen. Het was niet werkelijk zijn intentie geweest zo een grote puinhoop te maken van zo een kleine actie. Oké, misschien was het het zeker waard geweest om de gezicht van de leader te zien nadat ze beiden betrapt waren. Misschien hoorde hij zelf wel wat schaamte gevoeld te hebben. Maar spijt had hij niet. Hij had hem laten zien dat hij hem best wel op zijn plaats kon hebben. En als ze niet betrapt waren had hij waarschijnlijk zelfs al de troon gewonnen. Waarom hij gekozen werd als leader van de groep wist hij niet, hij was veel te ouderwets anyways.

Een ding wist Odin wel zeker, hij was niet sterker dan hem geweest. En dus werd het zijn beslissing om gewoon te verdwijnen. De groep verlaten zonder enig woord en wel ergens anders zijn naam veranderen en doen alsof hij een andere taal sprak. Hij was toch al nooit goed in zijn problemen confronteren. Hij was al gewend dat anderen zijn rotzooi oprapen in plaats van hijzelf.
Vandaar ook dat hij richting het WindClan territorium liep. Hij had wel ergens roddels gehoord dat de Clans terug waren. En waar er een Clan was, was er een Sweetheart, toch? Hij had in tijden niet van zijn moeder gehoord omdat zij met de Clans mee was gegaan naar de bergen. Dat zou Odin ook gedaan hebben als hij niet ontvoerd was geweest. Maar zo een leven vond hij beter. Hij wou geen pop blijven voor een miezerige Clan. Teveel regels, vond hij.

Hij was bij Fourtrees aangekomen. Odin had maar één keer de kans gekregen om deze plek te leren kennen. Toen hij net Darkpaw was. Hij kon zich nog zijn nestgenoten herinneren. Hoe zouden hun zijn? Of zijn vader? De rogue zelf was nooit echt een familie geliefd type. Maar zin in roddels had hij wel.

+tag Lethal

won't bring me closer to God

x

I know the world's a broken bone
Mama, we all go to hell SoYd7zE

but melt your headaches, call it home

Haar poten hadden haar hier heen geleid maar waarom dat kon ze niet verklaren. Ze wou hier helemaal niet zijn maar iets had haar hierheen getrokken. Alsof de universum wou dat ze hier was. Ze had een geurspoor gevolgd vanaf het rogue terratorium en kwam uit eindelijk hier terrect, bij de vier grote eikenbomen dat de clans vertegenwoordige. Kokhalzend hield ze haar neus op. Wat was ze blij dat ze niet meer bij deze idioten hoorde al was ze pas maar een korte tijd vertrokken. Lethal had dat al veel eerder moeten doen maar ze had haar kittens niet zomaar achter kunnen laten. Nu waren zo volwassen en gingen ze allemaal hun eigen kant op, voor haar geen reden meer dus om bij die hazen te blijven. Lethal snoof en draaide zich om om terug te keren naar waar ze echt thuis hoorde toen plots een verse geur haar neus kriebelde. Met het laatste beetje vacht wat niet volkomen weggeschroeit was door de vlammen zette ze haar pels dik op en gromde onder haar adem. Lethal spande haar spieren aan ondanks dat haar lichaam pijn deed door de wonden en liet haar kille blik rondglijden tot ze oogcontact maakte met deze verschillend gekleurde ogen die zij had.

:::

But simply calling out sins

Voor hem duurde het zeker langer om te weten wie de geur was. Het rook bekend, alleen had het een verandering gekregen. De kater bleef robdlopen totdat hij oog in oog stond met een andere kat. In het begin was het voor hem even wennen aan de veranderde blik totdat er eindelijk een belletje bij hem ging rinkelen toen hij in haar ogen keek. Net zoals de zijne, dat had hij altijd al onthouden.
“Maam!” Zei hij, iets te lang. Het was duidelijk zo een stem dat iedereen opzette zodra diegene probeerde uit te leggen wat hij dit keer weer fout gedaan had.

“Long time no see, huh?” Voegde hij vervolgens toe. Nu pas had hij haar verbrandde vacht opgemerkt. Ugh- StarClan wat had hij nou gemist? “Je hebt uh... Iets... Hier.” Miauwde hij voorzichtig terwijl hij naar de rechterkant van zijn gezicht wees met zijn dunne staart. Zodat ze zelf bij haar eigen gezicht zou voelen dat er een enorme brandwond daar was. Maar hij was gewoon dom aan het doen, zodat zijn moeder geen tijd had op te merken dat hij iets gedaan had wat hij niet hoorde te doen. Dat deed hij immers altijd, en hij kon misschien dommer klinken dan hij daadwerkelijk was, maar wanneer had het hem nou niet geholpen? Nou ja, toen hij betrapt werd bij zijn rendezvous met Maeva. Het was een goede avond met de kattin geweest. Maar nu moest hij hobbelen.

Hij wou verdere vragen stellen, maar waarschijnlijk zou dat meer achterdochtigheid opwekken. Hij kende Sweetheart. Dom was ze zeker niet, al maakte dat hem niet dommer. Odin was zeker trots om te zeggen dat hij de logica van zijn moeder gekregen had, oftewel... perspectief. Als hij het van zijn vader had overgenomen zou dat vaker in de weg zitten voor hem. Nou ja, hij was niet 24 uur uit op moord. Laten we nou zeggen dat als hij iets moest doen, hij het ook meestal zou doen als het in zijn voordeel zat. Hem kon je ook moeilijk in de maling nemen.

won't bring me closer to God

x

I know the world's a broken bone
Mama, we all go to hell SoYd7zE

but melt your headaches, call it home

Verbazing was in haar koude ogen te zien die langzaam begonnen te smelten van een kille blik naar een moederse warme glans. Ze was vastgenageld aan de grond. Haar kaken stevig op elkaar geklemd. Maar.. nee.. dat kon niet. Hij was dood. Of tenminste dat had ze al die tijd gedacht. Hij was verdwenen tijdens de journey. Dood verklaard toen hij niet meer terugkwam. Haar hart stopte met bonzen voor enkele secondes toen de zwarte tom haar mam noemde. Was ze aan het dromen soms? Aan het hallucineren door haar wonden of iets? Nee. Lethal schudde haar brede kop. "long time no see, huh?" De ex Windclanner slikte en stapte op hem af, zijn volgende reactie over haar brandwonden negerend. "Darkpaw?" Fluisterde ze. Haar wenkbrauw opgetrokken tot een verwarde frons. "Ik dacht... i-ik..ik dacht dat je dood was" Mauwde ze daarna. Ze drukte haar neus tegen die van haar zoons aan. "Oh goden. Ik heb je gemist" Ze keek hem aan in de precies dezelfde ogen die zij had. "Wat is er gebeurd? Ik dacht dat je ontvoerd was.. Waar ben je geweest?" Zo veel vragen speelde in haar kop. Haar Darkpaw was weer terug..

:::

Hij kreeg het al snel genoeg door dat er katten waren die zijn verdwijning dus opgemerkt hadden. De koude blik die hij van zijn moeder gewend was veranderde compleet in een blik die hij nog nooit echt herkend had. "Darkpaw?" Kwam er als gefluister uit. Zijn verveelde uitdrukking keek naar de hare, voor haar was het verwarrend. Maar waarschijnlijk was Odin gewend aan verassingen. “Odin, nu.” Corrigeerde hij haar voorzichtig om de ongemakkelijkheid te verzachten."Ik dacht... i-ik..ik dacht dat je dood was." Hij wou net wat terug zeggen, zijn mond lichtelijk al open getrokken tot ze haar neus tegen de zijne gedrukt voelde. Misschien kon hij hier weer aan wennen. Ze had veel gemist in de tijd dat hij weg was en zo te zien hij ook. "Oh goden. Ik heb je gemist." Toch had Odin haar een zachte glimlach geschonken. Ondanks dat dit gedoe duidelijk niet voor zijn karakter bestemd was. Hij was koud opgegroeid. Geleerd dat hij geen emoties kon uiten. En soms was het handig om het wel te doen, maar zo was hij geprogrameerd.
"Wat is er gebeurd? Ik dacht dat je ontvoerd was.. Waar ben je geweest?" Man, wat had hij een verhaal om te vertellen. Hij keek om zich heen voordat hij even met zijn staart zwiepte. Zo nonchalant mogelijk. Hij haalde diep adem voordat hij het allemaal zo uitfloepte. “Twolegs hadden me te grazen genomen, dankzij een rogue werd ik gered en getraind tot warrior. Hij maakte een rogue groep aan, ik werd deputy. Arme gozer ging dood aan een hartstilstand, at toch al te veel. Toen kwam een of andere eikel zijn plaats innemen. En diens dochter heb ik genomen. Nu ben ik dus aan het wegrennen want gesnapt worden door haar vader was niet volgens het plan.” Oké, acteren was goed. En dramatisch kon hij ook zeker zijn. Gelijk nam de zwarte kater de kans om zijn kopje onder Sweetheart’s kin te leggen. Alsof hij zich voor iets of iemand aan het verstoppen was. “Ik hou van je mam, echt, perfecte timing. Want nu gaat hij me vermoorden en jij kan hem een paar klappen geven, toch?” Hij zette zijn grote, onschuldige oogjes op. Nu moest zij zoals altijd zijn zooi opruimen. Iedereen ruimde zijn zooi op behalve hij. Maar ach, hij was toch altijd een moederskindje geweest.

I know the world's a broken bone
Mama, we all go to hell SoYd7zE

but melt your headaches, call it home