{Tallshadow} Throwback Thursday

Het leek iets beter te gaan met haar gesteldheid maar toch bleef de kater een beetje bezorgd kijken en deed zijn best zelf duidelijk rustig te ademen zodat ze dat eventueel zou kunnen kopieren. Bij haar woorden kon hij het echter niet laten even grinnikend zijn hoofd te schudden, hoe was dat het eerste wat in haar op kwam? Misschien was hij niet de vreemdste hier. "Mwah," Mauwde hij met een schouderophaal, nog steeds zacht want hij was zelf best geschrokken van wat er met de poes gebeurde. "Het werkte wel," En hij glimlachte even, hopelijk vond ze de bezorgde maar ook geïnteresseerde - hij kon er niets aan doen, dit was nieuw voor hem en nieuwe dingen waren interessante dingen - blik niet erg ditmaal.

Hij keek even weg toen ze alsnog wegschoof, maar kon het de poes niet kwalijk nemen. Zij was een betere warrior dan hij ooit geweest was, zo trouw als dat ze aan de clan was. Ongeacht het feit dat Lionroar in Shadowclan woonde, ongeacht het feit dat ze elkaar al sinds apprenticetijd kenden. Al wist hij best zeker dat dat meer voor hem uitmaakte dan voor haar. Zeker toen hij haar opmerking hoorde.

Nog steeds keek de kater haar niet aan maar weg, over de velden ofzo. En hij haalde zijn schouders op in onzekerheid. "Ik denk graag van wel," Besloot hij met een glimlach te antwoorden en keek de poes weer aan. Niet per se iets van haar verwachtende. Wel zag hij dat de rust nog niet volledig wedergekeerd was, dus haar aan de praat houden was belangrijk. "Wat is het dat Windclan zo fijn maakt?" Oke, niet per se de meest logische vraag om te stellen. Het was het eerste wat in zijn hoofd opgekomen was. Misschien omdat hij vaker met dit clanprobleem had gezeten, het nog steeds terugzag in Lionroar. Katten wilden er niet weg. Dachten er niet eens over. Maar then again, hoorde hij dat niet ook te hebben bij Shadowclan?

Hij kon niet anders dan bijna met zijn ogen rollen toen de poes nog duidelijker probeerde te maken dat ze eigenlijk niets met hem te maken wilde hebben. Als dat zo was, waarom lag ze hier dan nog? Toch wist hij zich in te houden en rustig te wachten op het antwoord, zelf ook maar gewoon over de velden kijkend. Het was gek om een kat aan te kijken als deze steeds verder weg schoof. "Ah," Mauwde hij, niet-begrijpend in antwoord. Haar reden was nog slechter dan de zijnen voor Shadowclan, en dat zei wel iets.

"Maar het lijkt zo idyllisch," Besloot hij, met een lichte teleurstelling. "De velden, de ondergaande zon, de zandheuvels en eens in de zoveel tijd een schaap," Al dat licht, rennen in vrijheid, wedstrijden houden, een ravijn waar je van af kon vallen. Nu moest hij wel stoppen want anders zou hij zelf gaan twijfelen of Windclan niet leuker was. Maar toch bleef zijn nieuwsgierigheid naar die eeuwige loyaliteit van de Windclanners, die voor hem sterker leek dan die van enige andere kat.

Aan haar culturele barbarisme moest de kater nog wat wennen, poezie was wat de wereld maakte tot wat het niet was - een goede plek. Het was nodig om de wolken vorm te geven, de textuur van een vacht tot leven te wekken en inderdaad, om een clangebied goed te doen laten klinken. Vandaar dat hij met een halve schouderophaal reageerde op haar opmerking, hij kon er niet tegenin gaan, maar was het niet eens met hoe ze het afserveerde.

Toen ze haar aftocht aankondigde protesteerde de kater niet, zou toch niet werken bij Tinder. Al stond zijn blik toch wat hoopvol. Tall kon er niets aan doen dat hij een hoopvolle kater was, hoe vaak ze hem ook op zijn neus zou slaan, hij zou hier zijn. "Succes," Antwoordde hij glimlachend, en keek haar even onderzoekend aan. "En Ocean bedoelt het niet slecht weet je," Het was misschien niet zijn plaats, maar hij kende beide poezen, en ze leken meer op elkaar dan hij dacht. "Ze doet haar best," Net als hij, nu nog iemand die dit tegen zijn clangenoten zou zeggen.