Broken wings

Amberstorm had geen idee waar ze uiteindelijk gestopt was, haar hele snuit nat van tranen en haar slanke lichaam bevend van emotie. De geuren die haar omringden waren vreemd en onbekend maar het kon haar eigenlijk niet veel schelen. Hij was dood en het was haar schuld. Ze had zich nog nooit zo vreselijk gevoeld in haar hele leven - niet toen ze ontdekte dat haar moeder haar verlaten had, niet toen ze haar moeder opnieuw achter moest laten, niet toen ze ontdekte dat ze zwanger was; zelfs niet toen haar broer gestorven was. Als Starclan ooit een plaatsje voor haar had gehad, dan had ze die nu goed verpest. En de clan? Wat zou de clan wel niet denken? Ze zouden haar eruit gooien, als rogue verder laten leven, en ze kon kittens toch niet opvoeden in zo'n klimaat.. En ze zou echt niet naar de bergen gaan om met haar staart tussen haar poten bij haar moeder om hulp te gaan vragen; zo koppig was ze wel. Haar leven was verpest omdat ze zijn leven beëindigt had; en toen voelde ze zich slecht omdat ze zo egoïstisch aan het denken was. Zijn familie en vrienden zouden hem missen, zouden verdrietig zijn omdat hij er niet meer was, en hij keek waarschijnlijk met minachting neer op haar vanuit Starclan. En de kittens zouden moeten opgroeien zonder vader - maar nooit zonder moeder, dat beloofde ze nu al. Wat er ook zou gebeuren, ze zou hen niet achterlaten. Pootstappen brachten haar plots uit haar overdenkingen. Ze ging razendsnel rechter zitten, probeerde de tranen van haar snuit te vegen al kon ze haar bevende lichaam niet bedwingen. Wat kon ze doen? De waarheid zeggen en uit de clan gegooid worden? Of het verzwijgen en effectief een verrader worden tegenover haar clan - nee, dat kon ze niet. Ze zou nooit een verrader zijn. Het was een ongeluk, hopelijk zou Oceanbreeze dat geloven? Ze moest wel, want Amberstorm wist niet wat ze anders moest doen.. Haar groene ogen keken de jonge kattin aan. Natuurlijk was het meteen Oceanbreeze die haar hier vond. Amberstorm had heel veel zin om in woede uit te barsten; maar dat was wat haar in deze situatie had gebracht, wat steeds opnieuw alles verpestte, en ze had er geen zin meer in, ze had er geen energie meer voor. Ze voelde zich gebroken.

+Oceanbreeze

Amberstorm kromp ineen, schuifelde weg van de troostende aanraking van haar leidster. Ze kon het niet accepteren zolang Oceanbreeze de waarheid niet wist. Dan zou ze vast anders reageren; dan zou ze vast niet meer zo goedgezind zijn. De jonge tabby probeerde haar bevende lichaam te bedwingen, al was dat moeilijk - wetend dat ze haar leven nu echt voor goed verpest had. Ze had het al gedacht toen ze ontdekte dat ze zwanger was; maar op zich was dat nog niet zo erg geweest. Niet zoals dit. Ze schudde haar kopje, eerst traag maar toen iets sneller, en kneep haar groene ogen dicht. Ze moest het zeggen; ze kon niet anders. Verzwijgen zou ze zichzelf zeker nooit vergeven. "I-ik.." Maar Amberstorm kon het niet zo makkelijk over haar lippen krijgen, ze kon niet zo snel met de deur in huis vallen. "..Ben zwanger..", mauwde ze daarom na een relatief lange stilte, haar stem zacht maar niet gevuld van de pijn die haar nog steeds bevende lichaam zichtbaar vertoonde. Het was wel duidelijk dat dat niet was waar ze het meest mee zat; dat dat haar grootste verdriet niet was. Nee, het ergste moest nog komen. En ze wist niet of ze sterk genoeg was om het te vertellen aan degene die de macht en dan ook de reden had om haar uit de clan te gooien.

Amberstorm had niet verwacht dat de leidster een probleem zou hebben met het feit dat ze zwanger was. Oceanbreeze was altijd het moedertype geweest, naast leider regelmatig ook een queen die de andere queens advies gunde en hielp. Dat was ook niet waarom ze zo angstig was, zo anders dan men van haar gewend was. Met haar schouder duwde ze de grijze kattin weg toen die haar opnieuw probeerde te troosten. Haar warme stem deed pijn, omdat ze zich voelde alsof ze het niet verdiende en omdat het in zo'n schril contrast stond met de toon die de kattin zou aanslaan als ze de waarheid wist - Amberstorm was daarvan overtuigd. Ze keek Oceanbreeze aan met haar groene met tranen gevulde ogen. Ze zat ineengedoken, bevend, haar oortjes angstig in haar nek geslagen; zo'n groot verschil met daarvoor. "De vader.. Hij is.. Dood.." Ze praatte langzaam, niet zeker wetend hoe ze dit nieuws moest vertellen, hoe ze dat kon overbrengen, ook al wist ze dat dat er uiteindelijk niet toe deed. Even was ze stil, ze beet op haar lip, richtte haar blik weg van de zorgzame leidster die waarschijnlijk nog altijd niet snapte waar ze naartoe wou. "En ik heb hem vermoord.." Ze mauwde het zachtjes, bijna onverstaanbaar, de poes nog steeds niet aankijkend.

Oceanbreeze reageerde niet meteen vijandig, wat ze eigenlijk ergens wel verwacht had - al zou ze ondertussen ook misschien beter moeten weten van haar zachtaardige leidster. Het gaf Amberstorm in ieder geval de moed om de grijze kattin weer aan te kijken. Ze schudde zachtjes met haar hoofdje, haar groene ogen gevuld met tranen, en haalde beverig adem. Ze raapte al haar moed bij elkaar.. Nu moest ze het hele verhaal doen. "Zijn naam is.. Was.. Cootsnarl." Oceanbreeze kende hem wel; hij was een warrior van hun clan. In ieder geval ging ze niet met een buitenclanner of met een medicine cat. Ze was trouw aan Windclan. Ze was even stil, de tranen liep minder veelvuldig over haar wangen. Het was bijna alsof ze geen tranen meer had om nu te huilen, omdat ze zo lang al bezig was. Er zat desondanks nog steeds een zware brok in haar keel, die het moeilijk maakte om te ademen en te spreken. "I-ik was boos op hem.. Omdat h-hij me zwanger maakte.." Misschien had de leidster wel iets meegekregen van de.. Moeilijke relatie die ze gehad hadden. Hij was zo verliefd op haar - en zij kon niet beslissen of ze nu van hem hield of hem haatte. En nu, achteraf, had ze wel door dat ze nooit écht van hem gehouden had, maar wel van de manier waarop hij van haar hield; en het was zo ingewikkeld, ze wou gewoon geliefd zijn maar op hetzelfde moment voelde het allemaal zo gemaakt, zo gemeen tegenover hem, alsof ze hem gewoon aan het lijntje hield. En toen had ze het uitgemaakt, maar toch was hij niet uit haar gedachten te houden, was hij nog steeds diezelfde lieve en tot over zijn oren verliefde kater. Waarom was niets in haar leven makkelijk? Starclan moest steeds nieuwe obstakels op haar pad gooien, alsof ze wouden dat ze deze keer niet sterk genoeg zou zijn om erdoorheen te raken; en misschien was dit wel de druppel die de emmer deed overlopen. Maar wat kon ze doen? Ze had nu niet meer alleen zichzelf om voor te zorgen, en dat bracht een hele nieuwe dimensie in de toch al ingewikkelde kluwen in haar hoofd. "En het werd heviger en ik bleef maar verder stappen, steeds dichter naar de afgrond toe, en toen duwde ik hem van de outlook rock.." Ze richtte haar blik weer weg, kneep haar groene ogen toe en haalde nog eens diep adem. "En nu is hij dood en het is mijn schuld en.." Ze kon al haar twijfels, haar angsten, haar spijt, haar woede, al haar emoties niet luidop zeggen - het was te zwaar en het zou te lang duren.

Ze vond dat het opluchtte om meteen te zeggen wat er gebeurd was, om alles open en bloot te hebben - en ergens hoopte ze ook dat Oceanbreeze het niet zou verzwijgen voor de clan. Ze wist uit eigen ervaring hoeveel slecht geheimen konden brengen; ze konden families uiteenrukken en ze zouden haar kittens voor altijd met een stigma doen rondlopen. En ze wou niet dat zij zich zouden voelen zoals ze zich zelf gevoeld had toen ze ontdekte dat haar vader een medicine cat was, dat ze geboren was uit een relatie die niet juist was, en dat de hele clan haar en haar siblings haar daarom raar aankeek. Nee, ze wou niet dat het zo zou gaan voor hen. Geschiedenis mocht zich niet herhalen. Ze luisterde naar het antwoord van de leidster en hoewel ze misschien ergens gedacht had dat ze oftewel verbannen zou worden oftewel geen consequenties zou ontvangen, was ze blij dat de grijze poes zo rechtvaardig was. De bruine tabby knikte opgelucht, ze ging er niet tegenin - iets dat sowieso al zeldzaam was voor de anders zo vurige kattin. Nu drong ook nog niet to haar door wat het zou zijn; kamp arrest voor eigenlijk zeker 3 manen, sinds ze waarschijnlijk zeker koppig genoeg zou zijn om Oceanbreeze of Bronzemask te vragen om naar buiten te mogen alsof ze een kleine kitten was, en dan daarna nog twee manen onder haar toezicht nadat de kittens apprentice werden. En bovenop dat alles ook nog eens therapie om haar woede onder controle te krijgen - iets dat ze, achteraf gezien, manen eerder al had moeten krijgen. Vanop haar vijf manen misschien al, om het trauma van het verlies van haar moeder te verwerken - want het was duidelijk dat dat onverwerkt verlies de diepste wortel bevatte van haar woedeprobleem. Misschien dat ze altijd een vurige kattin was geweest, ook als het anders was gegaan; maar dat zouden ze nooit weten. feit was dat woede meestal de enige emotie was die ze kon opbrengen, en nu haar muren gevallen waren en verdriet naar buiten sijpelde haar tranen niet alleen voor Cootsnarl waren, niet alleen voor haar kittens, maar ook voor haar moeder en haar vader en haar broers en al het verdriet dat haar manen lang in zijn greep hield maar zich nooit liet tonen.