Where the wild roses grow [Kenway]

Yu zat in de schaduw, boven op een raar two-leg kastje met een grote, gele sticker. Ze had, voor het eerst in tijden gegeten, iets wat haar goed deed. Ze voelde zich sterker, en weer een beetje zichzelf. Wie weet, misschien zou ze binnenkort een mentor kunnen worden. Vooruitzichten als dat brachten haar een beetje blijdschap, al was optimistisch blijven in dagen als deze een hele taak.

Dingen waren een beetje onrustig in de elite sinds het kiezen van de nieuwe commander, veel katten waren het er niet mee eens. Zij zou het zelf maar eens aanzien. De meeste katten in die clan waren toch zo dom als een hond, one-track mind, one-track heart. Wie ze ook als leerling kreeg, ze zou hen leren om meer te zijn dan een hersenloze vechtmachine.

Ineens dreef een geur haar neus binnen die haar zowel alarmeerde als blij verraste: Rogue. De geur alleen bracht een vaag gevoel van heimwee mee, maar dat schudde ze al snel uit haar kop. Ze hoorde nu bij de elite. Dit was een indringer, rogue of niet. Ze bleef zitten op de kast, alert, haar hart ging sneller kloppen. Zou de kat haar herkennen? Ze hoopte stiekem dat ie makkelijk weg te jagen had, ze was geen poes van conflict.

Lok d'r maar lekker uit c;

Met een slome tred had Kenway zich gewaagd naar Twoleggebied. Hij was niet zo bevriend met twolegs, en Bloodclan mocht hij ook niet zo, maar ach. Het was verder ook zo saai, de Clans waren weer terug en dat maakt het hem enkel lastig. Nu moest hij prooi delen met 4 hongerige Clans die egoïstisch waren en enkel aan zichzelf dachten. Rogue One was uiteengevallen dus hij zou het nu echt met zichzelf moeten doen. Dat was lastig, want Ken stond bekend om zijn verschrikkelijke luiheid. Hij slenterde over een grindpad, toen hij iets verderop een zwart-witte poes zag zitten. Een klein grijnsje speelde rond zijn lippen toen hij de poes naderde. Ah, hij kon wel een beetje gezelschap gebruiken. "Hallo dame, wat zie jij er toch beeldschoon uit vandaag," begon hij plagerig. Misschien zou hij vandaag toch nog wat fun hebben.

De geur kwam dichterbij gepaard met het geluid van knerpend grind. Yu zag een kater verschijnen, die op zijn dooie gemakkie voorbij leek te lopen. Nu moest ze intimiderend overkomen, hem wegjagen, iets doen. Te laat, hij had haar al gezien. Voor nu bleef ze kalm op het kastje zitten, ze zou pas gaan dreigen als dat echt nodig was. Ze hoopte heilig dat de rogue gewoon zijn eigen weggetje zou gaan, maar de gluiperige grijns op zijn snoet deed haar anders vermoeden. "Hallo dame, wat zie jij er toch beeldschoon uit vandaag," Dame, dame, ze was al lang geen dame genoemd. Vroeger had ze misschien even meegespeeld, het zelfs amuserend gevonden, maar nu zat er geen greintje flirt meer in haar. Voor nu niet. Bovendien was het ook een keiharde leugen: Ondanks dat ze er beter uitzag was ze nog steeds uitgemergeld. Niet dat ze van een kater hoefde te verwachten dat die het verschil zagen. Haar lip krulde licht op, maar ze bleef zitten. "Je bevindt je op elite grond," Begon ze in een toonloze stem, "Als je weet wat goed voor je is keer je om." Yu's stem klonk niet als haar eigen, maar als die van een member die wist wat ze deden. Ze had niet zo veel ervaring met dingen voor bloodclan doen, als ze eerlijk was.