[Leadership Ceremony] A new star will be born

De grote kater sloot zijn ogen, kneep ze toe om ervoor te zorgen dat hij niet zou beginnen huilen. Hij moest sterk zijn, voor haar, zoals hij in zijn leven haar sterke grote broer was geweest, haar rots in de branding, haar beschermer. Hij haalde diep adem en zette toen een stap naar achter, neerkijkend op zijn zusje; zoals het vroeger was geweest. Maar het hoorde zo niet meer. Hij voelde zich zo klein in haar bijzijn, vast in het verleden terwijl zij steeds maar vooruit ging. De grote, statige kater boog door zijn poten en legde zich neer, zodat hij iets lager was dan haar en opkeek naar de nieuwe leider. "Je kunt je zelfs niet inbeelden wat je voor mij betekent hebt - nog steeds betekent.", mompelde hij, emotie in zijn stem en ook zijn tweekleurige ogen vulden zich nu met tranen, niet per se van verdriet maar van trots. "En ik ben zo, zo trots op wie je geworden bent. Je bent een beter persoon dan ik ooit had kunnen zijn - en ik vertrouw erop dat je een ontzettend goede leider zal zijn." Hij glimlachte, de tranen niet over zijn wangen rollend maar juist in zijn tweekleurige ogen blijvend, waardoor zijn zicht licht troebel was en hij door de krop in zijn keel moest praten. "Ik heb veel spijt van wat ik heb gedaan - maar het heeft ons ook goed gebracht. Als alles anders gegaan was, had Windclan misschien nooit jou als leider gekend en dat zou bijzonder jammer zijn." Het was raar hoe de dingen konden lopen. De doodsbessen nemen was waarschijnlijk het beste dat hij voor de clan had kunnen doen - al was het niet het beste voor zijn familie. Zij misten hem zo verschrikkelijk, en het had hen pijn gedaan. En hij wist dat het zijn laatste egoïstische daad was geweest, net nadat hij de zware taak van alles opbiechten doorgegeven had aan zijn apprentice, Barksound. Het was gemeen van hem, om er zo voor te zorgen dat hij zelf nooit de consequenties moest dragen; maar hij was ook licht teleurgesteld in de kater, omdat die het zo lang verzwegen had. "En je kunt je niet voorstellen hoe trots ik ben, hoe geëerd ik me voel om jou dit laatste leven te mogen geven." In veel opzichten was hij meer een vader voor haar geweest dan een grote broer; het leeftijdsverschil was daarvoor waarschijnlijk een grote reden. Ze was nog steeds zo jong, maar half de leeftijd die hij geweest was toen hij stierf, maar toch zo veel volwassener, empathischer, dan hij was. Ze was beter in het hele emotionele aspect van het leven, zelfs al was hij misschien een betere vechter. Met empathie kwam je verder dan met geweld.

De grote kater bleef liggen terwijl hij zijn snuit dichter bij de hare bracht. Hij keek haar recht aan, zijn tweekleurige ogen borend in haar blauwe - ze hadden hetzelfde blauw, maar zijn blik werd ook getint door het groen, zoals hun bloedlijn; de hare puur windclan, de zijne een mix van windclan en riverclan. "Dit leven is voor loyaliteit. Aan je clan, aan de warriorcode en aan je principes." Loyaliteit, hetgene dat hij ontbrak terwijl hij zijn leven leidde. Hij had zo veel goeds kunnen doen als hij loyaal was - aan zijn clan en aan de warriorcode. Veel principes had hij niet gehad, geen goede toch.. Maar zij had dat wel. Zij zou anderen niet wantrouwen omdat ze van een andere clan waren; al bleef ze steeds loyaal aan haar clan. Zij zou altijd een kat in nood helpen, ongeacht zijn afkomst. Ze kon strict maar rechtvaardig zijn, al werd ze meestal gekenmerkt door haar bijna moederlijke liefde. Whitelion strekte zijn nek en duwde zijn neus tegen de hare, zoals dat ging bij een apprentice ceremonie - al lag hij nu neer, en stond hij daarbij altijd recht. Nu keek hij op naar haar, en op een apprentice had hij in zijn leven altijd neergekeken. Oh, hoe veranderden perspectieven toch, hier vanuit Starclan. De witte kater sloot zijn ogen en liet de stroom van herinneringen, gedachten en emoties die door zijn lijf stromen, vanaf het puntje van zijn staart en het onderste van zijn poten door zijn grote lijf, naar zijn hoofd en zo via zijn neus in haar hoofd, waar het verder haar hele lichaam zou vullen met de energie van een nieuw leven - al ging het ook gepaard met een emotionele lading die immens vermoeiend was voor zowel de jonge kattin als de oudere kater. Herinneringen van elke keer dat hij niet loyaal was geweest, en de impact die hij had gehad - en dan, hoe hij dacht dat het had kunnen gaan, was hij maar loyaal geweest, had hij maar geluisterd naar de warriorcode. Al van toen hij een jonge warrior was, en wraak nam op de katten die zijn partner vermoord hadden; en daarna, de lange lijst van poezen, gewoon hun gezicht; geen details, en de kittens die die relaties voortgebracht hadden. Hoe het anders was gegaan als hij jong was anders gereageerd had op het verdriet, het rouwproces had aanvaard in plaats van wraak te willen nemen; misschien was hij dan rustiger geweest, of misschien was het de katalysator geweest van een karakterswitch die überhaupt plaats had gevonden; maar dat zouden ze nooit weten. Hoe het anders was gegaan als hij nooit al die kittens had gekregen, als hij zich gefocust had op Sacredwish's opvoeding in plaats van gezelschap te gaan zoeken bij poezen uit de andere clans; iets dat hem maar al te makkelijk afging, met zijn knappe en sterke uiterlijk en zijn charmante zware stem. Dan waren er zo veel kittens niet geweest die zichzelf verafschuwden omwille van hun afkomst, of die zich schaamden, of die door hun clan scheef bekeken werden. Het was een reis door zijn leven, voornamelijk alle negatieve punten dan - een reis die Oceanbreeze waarschijnlijk een geheel ander beeld gaf van hem. Hoe hij een oorlog startte met Thunderclan door zijn bastaardkit Nimblekit aan te vallen; De Thunderclan leider kwam toen naar hun camp om een straf te eisen, iets waar Everstar toen niet op ingegaan was. En dan, hoe hij poezen van zijn eigen clan verleidde, om toch ook kittens in zijn eigen clan te hebben. Hij ging niet in op de liefde die hij voelde voor de kittens, of hoe afstandelijk hij deed aan die poezen als ze eenmaal de kittens gekregen hadden. Maar één poes was speciaal, eentje maar na Dinfur, en dat was Icyrose. Hij hield van haar, maar hij deed haar pijn. En de kater had misschien weinig principes, maar ééntje daarvan was wel dat hij geliefden geen pijn zou doen; en dat had hij toen gebroken, maar daarna nog eens, toen hij Oceanbreeze - toen nog Oceankit, klein en fragiel - in een woedeaanval zomaar aan de kant sloeg, alsof hij niets om haar gaf. Hij toonde haar de spijt die hij direct erna had gevoeld, die hij nog steeds voelde als hij eraan terugdacht. En dan, op het laatste het ergste; zijn onloyaliteit aan iedereen, de clan en de warriorcode en zijn principes, toen hij Tawnylight van die rots duwde en Lionroar ervoor liet verbannen. Hij had de rest van zijn leven met die spijt moeten leven, maar nu nog steeds, hier in Starclan. Hij had toen die rang van deputy gekregen, ene rang die hij nooit had moeten krijgen omdat het gebouwd was op leugens en hij überhaupt nooit geschikt was om in zo'n leiderspositie te staan; hij was te egoïstisch, te irrationeel wanneer hij boos werd en hij was niet goed in iedereen eerlijk behandelen. Hij had altijd zijn kittens en zijn familie voorrang gegeven en een leider mocht zoiets niet doen. Uiteindelijk trok de kater zijn neus terug, nog steeds liggend, en opende hij zijn tweekleurige ogen om te zien hoe Oceanbreeze dit leven verwerkte.

De grote kater maakte geen aanstalten om op te staan. Ze leek bijna groter nu ze haar negen levens ontvangen had. Hij knipperde de tranen weg uit zijn tweekleurige ogen en glimlachte op naar haar. Hij voelde zich een domme kitten; maar dan opnieuw, hij was nooit echt slim geweest. Hij had altijd de slechte gewoonte gehad om te weinig na te denken en te agressief te reageren. Zij was nooit zijn evenbeeld geweest en zou dat ook nooit worden - ze was sterker dan dat, beter dan dat. "Je bent zo wijs.", mauwde hij, zachtjes. "Een oude ziel." Waar hij lichamelijk oud was geweest, was zij dat mentaal - terwijl haar jonge lichaam de stress van het leiderschap nog aankon. Ze mocht dan de jongste zijn van de leiders; deed dat er iets toe? Tallshadow, binnenkort -star, was niet veel volwassener. Ook al was de kater dan technisch gezien ouder. Whitelion schraapte even zijn keel. "Er is nog maar één ding dat ontbreekt." De glimlach op zijn snuit werd groter. Hij ging staan maar zette een stap naar achter, zodat ze niet naar hem op moest kijken. Ze keken elkaar nu aan als gelijken; recht in de ogen, op dezelfde hoogte. Al was dat niet hoe hij zich voelde - het was de positie die hij innam als vertegenwoordiger van Starclan, hoe ironisch het ook mocht zijn. De grote kater rechtte zijn rug; de sterren in zijn vacht twinkelden en hij keek haar met trots aan. Geen verdriet meer - geen angst, geen twijfel, geen schuldgevoel. Niet op dit moment, dat zo tekenend zou zijn voor zowel de poes als de clan. Een nieuwe leider, een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van Windclan. "Oceanbreeze. Bij deze benoem ik jou tot leider van Windclan. Vanaf dit moment zal je bekend staan als Oceanstar.", mauwde hij statig; krachtig.  Het voelde zo goed om haar nieuwe naam uit te spreken; zo juist. Het zou wennen zijn, maar het werd tijd. Ze had manen geleden al Oceanstar genoemd moeten worden. De blik in zijn tweekleurige ogen werd licht verdrietiger. "En het is dan ook tijd om afscheid te nemen." Ze begon al te vervagen;  de tijd van levenden in Starclan was steeds maar gelimiteerd. "Veel succes, Oceanstar.", wist hij er nog aan toe te voegen, glimlachend, voor ze volledig verdween - en hopelijk niet te snel weer terugkwam.