Morning dew

De blonde kater was voor een keer uit het Bloodclan kamp gegaan, normaal verliet hij de omgeving nooit. Hij was te bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Hij zou aangevallen kunnen worden, de clan zou kunnen weggaan zonder hem of wat als ze allemaal sterven en hij als enige overblijft? Let them die. De stem in zijn kop galmde met een diepte die de jonge kat zelf niet bezat. Satsui had geen controle over de stemmen die zijn hersenen de baas waren. In tegendeel, soms dacht hij dat dit het tegenovergestelde was. Zo ook nu schudde hij zijn kop op agressieve wijzen alsof deze ruwe beweging het allemaal zou kunnen oplossen. Stop it. Automatisch reagerend op het commando stopte hij, om zijn blik van de grond af te heisen en om zich heen te kijken. Hij wist niet goed waar hij was, iets wat hem enkel onzeker maakte. En hoewel hij het eigenlijk al had moeten ruiken merkte de kater pas op dat er een zwarte kat stond toen die vrijwel voor zijn neus te vinden was. Hij drukte zijn oren wat naar achteren en keek met zijn helder amberen ogen in die van de ander. Het was Cobra, de zoon van Claw... en hoewel Claw voor hem vrijwel een vader figuur was geweest kende hij de ander niet persoonlijk. You should kill him. "H-hey" kwam er onstabiel uit, zijn stem overslaand alsof hij in de pubertijd was. Can you sound even more pathetic?

De langharige blonde kat keek onzeker naar de ander. Hij wist niet goed waarom hij contact maakte maar goed... hij moest toch íets zeggen? Anders was het ook zo ongemakkelijk en wilde niet als nog vreemder worden gezien dan dat hij al was... Het was waar wat de andere over hem zeiden, misschien was hij wel een beetje gestoord of gek, maar hij kon er echt niks tegen doen. Dit wilde hij zelf ook niet. Hij wilde niet dat de demonen door zijn kop bleven spoken en hem zo bang maakte, de baas van hem waren. De ander begon te grinniken, iets wat Satsui enkel nog meer in liet krimpen. Hij was een enorm beest, een maine coon met nog eens een brede bouw ook. Met gemak zou hij iemand een tik kunnen verkopen als hij het mentaal in zich zou hebben iemand te bezeren. Bij de vraag van de zwarte kater verzamelde hij weer moed bij elkaar. "Ehem... Ik ben Satsui" Zijn naam moest toch wel bekend zijn als zoon van een ex leider, die een enorme teleurstelling bleek te zijn voor deze bloedlijn. Zelf hoefde hij de vraag niet eens terug te stellen, hij wist dat de ander Cobra heette. Naar een slang vernoemt. Hij had nog nooit een slang gezien, zou Cobra erop eentje lijken? Shut up, you're sounding like a child. Duidelijk. Hij stopte zijn gedachtegang en ging verder met iets wat voor hem onmogelijk leek, een conversatie "...dus ehem... wat was je... aan het doen?" Why is every sentence atleast 5 minutes long for you to speak out? Goede vraag, en de jonge kater wist er het antwoord niet op te zeggen.