We are more than we are; we are one

tears of pain, tears of joy, something no one can destroy
is our pride deep inside, we are one

Eindelijk was ze weer gezond genoeg om dingen te doen. Technisch gezien mocht je als apprentice niet zonder begeleiding het kamp uit, maar ze had eigenlijk toch al warrior moeten zijn net zoals haar broer, dus vond ze dat het wel mocht. Avid was ontzettend nieuwsgierig naar de nieuwe bossen die er blijkbaar waren, met rare maar mooie bomen met roze blaadjes. En er was honing, was haar verteld. Nooit eerder had ze dat geproefd, maar ze wist dat het goed was en dat medicine cats het soms gebruikte. Dus uiteraard ging ze richting de nieuwe plek. Toen ze aankwam, viel het zeker niet tegen. Het was zo mooi! Met grote ogen keek ze om zich heen. Wow. Met haar neusje in de lucht begon ze is aan de omgeving te ruiken. Er waren hier veel vogeltjes, die afkwamen op de zoete geur van de vele vruchten die hier aan de bomen groeide. Misschien zou ze er één kunnen vangen als die op de grond besloot te zitten. Ze keek geconcentreerd naar de bosgrond, maar zag niets. Hm. Misschien dalijk.

- Mama Red <3

Het was fijn om terug te zijn in het oude gebied, tuurlijk - dit was haar thuis, en niet alleen die van haar maar ook die van haar clan. Maar Redpetal voelde zich misschien beter hier, in dit onbekende maar toch wondermooie deel van hun territorium dan in het oude, heropgebouwde kamp. Hier lagen nog geen herinneringen; alles hier was vers en nieuw. De bloesems aan de bomen leken wel een metafoor voor de nieuwe start waarvan ze hoopte dat ze hem hier zou hebben. Deels was dat al zo, natuurlijk; met haar kittens die warrior werden, of toch bijna, en met haar rol als queen waarmee ze zich nuttig kon maken voor de clan. Over haar kittens gesproken; de rosse poes volgde de geur van haar dochter tot ze haar tegenkwam. Een warme glimlach lag over haar gelaat als ze zag hoe de poes probeerde jagen. Redpetal sloop iets dichterbij. "Lukt het?", fluisterde ze; zachtjes, zowel om de prooi niet weg te jagen als om ervoor te zorgen dat Avidpaw niet te hard schrok.

Misschien concentreerde ze zich iets te diep op de aardbodem, want ze hoorde haar moeder niet totdat die naast haar in haar oor fluisterde. Een schok ging door haar lichaam heen en ze onderdrukte een schreeuw wat resulteerde in een raar 'mpphffff' geluid. Met grote ogen keek ze naar rechts. "Mam!" miauwde ze, maar niet op boze toon. Snel gaf ze de ander een kopje, en schudde toen van nee. "Niet echt, geen één vogel landt op de grond en ik weet niet of ik deze bomen wel kan klimmen."

Hoewel ze geprobeerd had om de poes niet te laten schrikken, had ze het blijkbaar toch gedaan. Redpetal trok een licht verontschuldigend gezicht naar de poes, maar haar gouden ogen stonden toch eerder geamuseerd - en waarschijnlijk al met meer licht en leven dan de laatste manen. Het waren zware manen geweest.. Maar tijd heelde alle wonden; beetje bij beetje begon ook Redpetal daarin te geloven, al was het een lange en zware weg die nog lang niet achter de rug was. De kleine kattin liet haar blik over de bomen om hen heen glijden en glimlachte toen bemoedigend naar haar dochter. "Tuurlijk kan je dat. Ik heb het zelfs al gedaan.", mauwde ze, nog steeds op fluistertoon om geen prooi weg te jagen. Ze zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat haar twee kittens zelfverzekerd op zouden groeien - niet zo angstig zoals zijzelf, maar ook niet zo naïef. Ze moesten realistische, zelfverzekerde en competente warriors worden; en Redpetal geloofde ook met heel haar hart dat ze dat zouden worden. Ze waren nu al zo veel beter dan ze zelf ooit geweest was. De jonge queen liep naar een boom met relatief laag hangende takken; al zou je niet vanop de grond op de takken kunnen springen. Tenzij je van Skyclan was misschien, maar dat was een clan waarvan ze zelf zelfs alleen maar verhalen van gehoord had en waar Avidpaw dus zeker nog minder van gehoord had. "Deze bomen hebben zachte schors, je kan je makkelijk eraan optrekken."

Verbaasd keek ze naar haar moeder toen deze vertelde dat zij de bomen al wel beklommen had. Op de één of andere manier kon ze het zich niet helemaal voorstellen, maar ze knikte nadat ze haar verbazing overkomen was enthousiast naar één van de bomen. "Laat is zien hoe 't moet," miauwde ze met een glimlach. Een nieuwe uitdaging, daar hield ze van. Ze klapte vast haar nageltjes uit hun hulzen, die zou ze dalijk wel nodig hebben. Kort kneedde ze de mosgrond onder haar toen ze luisterde naar haar moeders uitleg over zacht schors. Ongeduldig knikte ze. "Laat is zien," vroeg ze toen nog is, eager om haar moeder in actie te zien.

Redpetal glimlachte wat ongemakkelijk toen haar dochter tot twee keer toe vroeg om het voor te doen. Als ze alleen was, kon ze regelmatig fouten maken zonder dat iemand haar dat zag doen - maar onder de blik van Avidpaw voelde ze meer druk op haar schouders dan wanneer een willekeurige kat haar zou bekijken. Ze mocht haar dochter niet teleurstellen, moest haar tonen dat mama ook sterk was, en lenig en goed in dingen doen. Alleen was ze daar zelf niet altijd even overtuigd van. Redpetal wou even zeggen dat het nu niet aan haar was, maar besloot om te uitdaging uit te gaan - want wat kon ze verliezen? Wat kon er misgaan? De kleine kattin stond voor de boomschors, haalde diep adem om haar moed bijeen te verzamelen en glimlachte nog eens naar haar dochter voor ze haar gouden blik op de boom richtte. Voor ze zich kon bedenken sprong ze op en sloeg ze haar nagels zo hoog als ze kon in de boom. Ook haar achterpoten sloeg ze vast in de schors, zodat ze een klein eindje boven de grond hing te hangen. Ze had dit al eerder gedaan - ze kon dit. Ze reikte haar linkervoor- en achterpoot hoger, haakte die daar vast en herhaalde dat toen met de andere kant. Na dat nog twee keer te doen, kon ze de laagste tak net raken en relatief soepel maar wel vrij traag hief ze zich zo op zodat ze op die tak zat, naar beneden kijkend waar Avidpaw nog steeds zat. al bij al ging het wel goed - al zouden de meeste katten het sneller en soepeler kunnen. "Kom op dan!", mauwde ze naar beneden, een onbekende speelsheid in haar stem. Haar hart klopte sneller van adrenaline om zo hoog boven de grond te zijn, en het maakte dat ze zich jonger voelde, en vrolijker - niet meer de oude, afgeleefde moeder die ze zich soms voelde, maar de poes die ze was toen ze verliefd was, toen hij nog een gentleman was en in een tijd voor alle rampen zich afgespeeld hadden.

Nieuwsgierig keek Avid haar mams achterna toen deze de boom in klom. Het zag er inderdaad niet zo heel moeilijk uit, zo vanaf beneden. De apprentice probeerde goed op te letten op de houding van haar moeder, en wat ze nu precies met haar nagels deed. Op zich wist ze wel hoe ze in een boom moest klimmen, maar voor de zekerheid kijken kon nooit kwaad. Uiteindelijk zat de rode she-cat in de boom en was het haar beurt, en kort wiebelde Avid met haar oren. Echter wilde ze haar twijfels niet uitten dus liep ze naar de boom waar haar moeder in zat en bestudeerde diens nagelafdrukken snel, en zette toen haar eigen erin. Toen ze zich wilde optrekken, kwam ze er al snel achter dat haar moeder te kleine afstanden voor Avid's eigen langere poten gebruikte. Ze leek dan ook op haar vader; groot en gespierd. Hierdoor gleed ze weer een stukje naar beneden, maar niet helemaal de boom uit, omdat ze haar nagels net wat dieper in het schors kon zetten. Nou, laat de pootsporen van haar moeder dan maar zitten, ze zou het zelf doen. Snel trok ze zichzelf weer omhoog, dit keer met een grotere afstand, en het ging dit keer wel goed. Met een grijns ging ze zo verder, en uiteindelijk kwam ze op dezelfde tak als haar moeder terecht. "Pffffff," hijgde de apprentice; ze had immers al lang niet zulke inspanningen gehad na haar ziekte.

Redpetal keek naar beneden hoe haar dochter in de boom klom. Haar hart sloeg even een slag over toen ze naar beneden schoof, maar de zandkleurige poes herpakte zich snel en klom dan met grote passen naar boven. Ze werd zo groot - groter dan de queen zelf was. Maar Redpetal was wel blij dat haar kittens hun grootte niet van haar geërfd hadden. Dan zouden ze immers net zo zwak en hulpeloos zijn als zij was in de meeste gevechtsituaties, en dat wou ze niet - al zou ze natuurlijk nog liever hebben dat ze gewoon nooit zouden moeten vechten. De kleine kattin gaf Avidpaw een trots kopje toen ze naast haar ging zitten. "Goedzo!", mauwde ze blij. De jonge kattin had lange tijd moeten rusten door een ziekte - en even was Redpetal bang geweest dat ze haar nu al kwijt zou raken, maar gelukkig was het zover niet gekomen en kon de poes nu gewoon verder trainen. Haar broer was al warrior, maar Avidpaw zou dat binnenkort ook worden. Ze was zo trots op hen, maar ze miste hen ook in haar nest. Ze wist nog hoe klein ze waren als kittens.. En nu waren ze zo groot. Redpetal haalde diep adem, lichtjes beverig, maar glimlachte toch. Ze zou niet meer verdrietig zijn, ze zou naar de toekomst kijken. Ze stond recht op de tak en sloeg haar voorpoten in een tak hoger, waarna ze zich optrok. Een voordeel aan klein zijn was dat je makkelijk je eigen gewicht kon tillen; een nadeel dat je niet zo'n grote stappen kon maken in het klimmen. Toen de rosse poes op de hogere tak zat keek ze naar beneden met een bijna kitse speelsheid. Ze was nog steeds zo jong - nog geen dertig manen. Ze had al zo veel van haar jeugd verspeeld met verdriet; het werd tijd dat ze nog eens plezier maakte.

De apprentice spinde kort toen haar moeder haar een kopje en compliment gaf. Toen vertrok die opeens naar een tak boven hun. Met grote ogen keek Avid haar moeder achterna. Ze vond zelf dat ze wel hoog genoeg zat hoor, bedankt. Maar haar moeder? Die ging gewoon nog verder. "Opschepper," grijnsde ze brutaal toen ze zag dat Redpetal een speelse blik gekregen had. De uitdaging werd nu wel onvermijdelijk en Avid wist dat ze dus echt naar de tak boven haar moeder wilde klimmen. Kort keek ze om zich heen naar de beste gelegenheid om dit te doen, want zich optrekken aan takken leek haar toch wat zwaar. Ze zag een tak aan de andere kant van de boomstronk die wat lager hing, maar het zou een gewaagde sprong zijn die ze wel vond gelijkstaan aan wat haar moeder had gedaan. Dus ging ze ervoor, headfirst, zonder erbij na te denken nam ze de sprong. Snel klampte ze haar nagels vast in de tak en keek trots omhoog naar haar moeder. Die sprong had ze toch maar mooi gemaakt.

Haar grijns verdween toen Avidpaw niet naar boven sprong, zoals ze verwacht had, maar naar een tak iets lager in een andere boom. Even sloeg haar hart een tel over, toen ze dacht dat haar dochter het niet zou maken en zo te pletter zou slaan tegen de grond - ze zag het al gebeuren, en dan zou ze de rest van haar leven in schuldgevoel doorbrengen omdat ze zo kittenachtig moest doen, de poes uitdagen, wat haar dan voor het leven verlamd had gemaakt.. Ze zuchtte opgelucht toen de zandkleurige poes zich vastklampte aan de tak en opkeek naar haar. De kleine kattin sprong weer naar de tak eronder, voorzichtiger nu, haar blik serieuzer. Haar admehaling was snel, van de angst die ze net geleden had gevoeld. Ze besefte zich weer dat ze moeder was - nog jong, tuurlijk, maar geen zorgeloze apprentice meer. "Wees alsjeblieft voorzichtig, Avidpaw..", mauwde ze naar haar dochter, bezorgdheid duidelijk hoorbaar in haar stem. Ze zou niet weten wat te doen als ze nog één van haar kittens zou verliezen. Dat kon ze niet aan; ze was al zo gebroken, hoe graag ze ook wou doen dat ze volledig in orde was, en dat zou haar in duizenden stukken uiteen doen vallen. Dan had ze liever dat de apprentice haar zag als saai en overbezorgd, dan dat ze een leuke moeder was en haar dochter zomaar te pletter liet vallen.