Oh no! {Smokebreath}

Met haar ruwe tong gleed ze snel enkele keren over haar zilvergrijze vacht. Haar lichte blauwe ogen keken nadien op bij het horen van naderende katten. "Hey Silverwolf! Heb je tijd straks? Dan kan je mee op grenspatrouille." vroeg een oudere krijger haar. Haar oortjes wiebelden even uit onzekerheid. Natuurlijk wou ze mee! Maar ze moest zo kalm mogelijk blijven. Haar eerste patrouille als krijger! Haar hart had ook even in haar keel gebonsd bij het horen van haar krijgersnaam. Silverwolf... Aaahh! Zo kalm mogelijk maakte de zilvergrijze kattin een knik met haar kopje. "Ja hoor, ik zal zien dat ik straks klaarsta!" miauwde ze, tot haar eigen ergernis de opwinding in haar stem horende. De krijger glimlachte enkel en trok nadien naar de andere kant van het kamp. Haar pootjes jeukten van nervositeit. Ze moest aantonen dat ze volwassen was nu! Het was nog maar pas dat ze tot krijger was benoemd, maar alsnog wou ze laten zien dat ze haar naam niet gestolen had!
Pas toen ze wou opstaan en zich wou omdraaien, merkte ze de oudere kater op. Echter was het al te laat en botste ze volop met haar neusje tegen zijn borstkas. "Sorry sorry sorry!" miauwde ze snel enkele keren na elkaar. Haar blauwe ogen keken schaamtevol naar boven. Pas dan merkte ze op dat het Smokebreath was, de voormalige medicijn kat. Nog meer schaamte kroop bij haar naar boven, en als haar kop rood had kunnen worden, dan was ze nu de volle tweelingzus geweest van een tomaat. "Mijn excuses, Smokebreath!"

Tot haar grote verbazing leek de kater niet kwaad te zijn, nouja, of hij kon goed acteren. Ze had toch serieus vernomen dat Smokebreath geen simpele krijger was. Afgezien zijn leeftijd en ervaring had ze onbewust ook al een mental note gemaakt dat ze maar best niet met hem kon spotten. Zijn tweede opmerking deed haar dan ook ongemakkelijk met haar oortjes wiebelen. Het was trouwens ook simpelweg onbeschoft om zomaar iemand als elder te benoemen. Niet dat ze slechte gedachtes had over deze rang, maar het was nu eenmaal een feit dat oudsten niet meer in staat waren om voor hun Clan te zorgen, en daarom dus tot oudste benoemd werden. Iemand zomaar een elder noemen zou met andere woorden betekenen dat je die niet meer goed genoeg vond.... toch? Ah! Ze dacht weer teveel na! "Natuurlijk niet! Dat dacht ik ook niet!" miauwde ze vlug, nadien pas beseffende dat ze meer bepaald uitvluchtzoekend klonk dan echt eerlijk... "Ik bedoel... je kan nog goed jagen en vechten dus waarom zou je!" vervolgde ze. In haar hoofd klonk het allemaal veel logischer. De zilvergrijze poes schudde met haar kopje en deed haar mond weer open om nog iets te zeggen, maar sloot deze algauw weer. Haar lichte blauwen ogen keken hem verontschuldigend aan. Waarom was ze toch zo onhandig! Zowel met haar daden, als met haar woorden. "U-u ben Smokebreath, toch?" sprak ze dan maar, proberende om van onderwerp te veranderen. Al was dit gespreksonderwerp zelfs nog meer obvious, want natuurlijk was hij Smokebreath. En, ze had zijn naam net al gezegd. De kater was niet bepaald onbekend in de Clan. Achja, ze moest toch iets doen om haar vel te redden?

Haar schaamte werd met de minuut groter. Oja, ze had inderdaad beter haar mond kunnen houden. En nadien kreeg ze nog het verwijt dat ze de naam "wolf" niet eer aandeed. Of nouja, zoiets zei hij toch, right? Zoiets in de aard, toch? Silverwolf keek omhoog en voor een tel flitste er iets door haar blauwe ogen. "Ik wou alleen maar aantonen dat het me speet!" sprak ze. "Ik dacht dat respect naar de oudere krijgers toe belangrijk was, niet dan?" Haar toon was niet verwaand, maar oprecht nieuwsgierig. Eerder een vraag naar haar eigen toe zelfs. Daarbij had ze haar naam niet gekregen door haar karakter, maar door haar uitblinkende vechtvaardigheden. iets wat ze niet van haar moeder had geërfd. De zilvergrijze kattin zuchtte even. "Sorry, ik praat m'n mond alweer voorbij." De poes rolde met haar ogen en richtte nadien haar blik weer op Smokebreath. Hopelijk had ze hem nu niet kwaad gemaakt. En achja, het zou niet de eerste keer zijn dat ze iemand op de tenen trapte, om het zo dan maar te noemen. Het leek wel haar verborgen talent te zijn, een zevende zintuig.

Ze wiebelde even met haar oren bij zijn opmerking. Een echte Shadowclanner? Nouja, ze was in Shadowclan geboren en haar moeder was een krijger van de Clan. Dus dat maakte haar automatisch ook een lid, toch? Of twijfelden anderen aan haar loyaliteit omdat haar vader van onbekende afkomst was? Nou, hij kon even goed een Shadowclan krijger zijn, toch! Of... wie weet... een kittypet? Een rogue? Een Bloodclanner?! Silverwolf werd misselijk van de gedachte. Dat wou ze zich niet eens voorstellen, zulk bloed door haar aderen te hebben stromen... Bah!
De zilvergrijze kattin schudde haar kopje en probeerde die gedachten te verdringen. Want zoals gewoonlijk, dacht ze weer teveel na. "Uhm...." sprak ze, twijfelende of ze nu weg moest gaan of niet. Misschien had de kater juist liever me-time. Wat twijfelend keek ze rondom zich, maar er was niemand die haar nodig leek te hebben en dus geen mogelijkheid om het subtiel af te trappen. Dus keek ze maar terug naar Smokebreath, afwachtende op zijn reactie.

Ze wiebelde nogmaals onbehaaglijk met haar oren toen hij haar een blik toewierp en vroeg wat er was. Even dacht ze na. Ze vond het zo 'awkward' om nu weg te gaan, dus misschien een subtiele afronder aankopen en dan weggaan? Ja! Dat was het plan. "Jij bent toch ooit medicine cat geweest, hé?" vroeg ze plots, haar blauwe blik nieuwsgierig op hem werpende. Zelf kende ze niets van kruiden, nog maar net waarvoor papaverzaadjes dienden en wat spinrag deed. Ze zuchtte even bij haar kleine kennis over kruiden. Ze had zich er ook nooit echt mee bezig gehouden. Enkel die ene keer dat ze vanwege een snee in haar poot naar de medicine cat moest. Tevens de enige keer dat ze in diens den was geweest. Maar wat ze nog opmerkelijker vond was dat Smokebreath ooit medicijn cat geweest was! Hoe kon zo'n kater, zo'n stevige krijger nou in dat donkere holletje worden geschoven? Ze dacht dat er wel een sappig verhaal aan verbonden zat, dus waarom niet vragen!

Het viel haar op dat de kater niet gespreksgezind was. Zou ze het dan toch maar aftrappen, of...? De zilvergrijze kattin overwoog beiden opties. Of een oudere, gerespecteerde krijger en tevens ex-medicijn kat op zijn zenuwen werken of weggaan en haar tijd nuttig benutten. Ze mocht dan een doordenker zijn, maar ze was niet dom. Natuurlijk koos ze voor de tweede optie. Maar het zou nog onbeleefder zijn om nu zomaar weg te gaan, dus besloot ze nog even subtiel door te praten. "Wauw... ik ken echt niets van kruiden. Als je het mij vraagt weet ik nog net waarvoor spinrag dient." miauwde ze, een zucht uit haar bekje duwende. "Al goed dat ik nooit medicijn kat wordt! Dan zou de Clan juist beter af zijn zonder!" grapte ze terwijl ze met haar staart door de lucht sloeg. "Ik denk dat ik nu maar ga jagen. Het was uh... leuk je eens gesproken te hebben!" miauwde ze vervolgens, waarna ze hem een respectvolle knik gunde en zich omdraaide om weg te gaan.

Smokebreath meldde haar dat het ging over het fenomeen genaamd ochtendhumeur. Ze keek hem even aan met haar blauwe ogen, waarna ze de andere kant opkeek. Ze wou niet onrespectvol overkomen en koos daardoor ook haar woorden zorgvuldig uit. "O, dat wist ik niet. Sorry." sprak ze simpel, echter wel gedempt. Haar staart zwiepte een keer door de lucht, proberende haar mood weer wat op te krikken. "Sorry dat ik u heb lastig gevallen dan, ik wou enkel vriendelijk zijn." miauwde ze vervolgens, haar daden en woorden verklarende. Het was nooit haar bedoeling iemand op zijn zenuwen te werken, laat staan een gerespecteerde krijger zoals Smokebreath. Natuurlijk had ze verhalen over hem gehoord maar ze had alsnog die onschuldige hoop gehad dat ze een normaal gesprek met hem kon houden. Hij had al veel meegemaakt en Silverwolf mocht misschien dan wel zeer energierijk en jong zijn, ze had een zekere drift om elke dag bij te leren en zichzelf te verbeteren. Best lastig om constant jezelf te overtreffen, zeker als dit anderen lastig maakte. Ze wou simpelweg beter worden ten voordele van de Clan. Een zucht verliet haar bekje. "Wel, euh, het was aangenaam je eens gesproken te hebben, neem ik aan..." vertelde ze uiteindelijk, kijkende naar de oudere kater, verwachtende hem een opgeluchte zucht te zien uitblazen.