(Lionroar) All the kings men couldn't put me back together again

Hij liep niet vaak langs de grens van Windclan, wetende dat deze exacte plek hem iedere keer weer die leegte liet voelen. Alsof hij het miste, maar toch weer niet. Het was een dubbel gevoel, want alhoewel hij er veel verdriet en pijn had gekend, was Windclan toch zo lang zijn thuis geweest. De plek waar hij geweldige katten had leren kennen, katten die hij op ieder moment van de dag mistte. En dan waren er natuurlijk zijn kinderen, kinderen waar hij nooit fatsoenlijk gedag tegen had kunnen zeggen, omdat hij scheiding zo snel en abrupt gebeurd was. Hij had het dan ook nooit over zijn hart kunnen krijgen en alhoewel hij niet veel aan zijn lot had kunnen veranderen, gaf hij zichzelf er toch wel altijd nog de schuld van dat ze waren opgegroeid zonder vader en zonder moeder.

Het was pas toen een stem de stilte doorbrak, dat hij opmerkte dat hij niet alleen was. Zijn ogen gleden omhoog, maar hij hoefde de kat die hem had aangesproken niet aan te kijken, om te weten wie ze was. Haar stem zou hij in geen duizenden jaren vergeten. "Tinder.." Weerklonk zijn stem zacht. Hij stapte dichterbij, maar kwam uiteindelijk op een paar voslengtes afstand tot stilte. Oh, hoe graag hij over de grens heenstapte om zijn dochter te ontmoeten, maar.. wat zou Windclan ervan denken als zij terugkeerde, ruikend naar hem? Wat zou Shadowclan ervan denken als ze hem op Windclan gebied zagen?

Hoe lang was het geleden dat hij zijn dochter gesproken had? Echt gesproken had? Op de reis had hij zijn kinderen zo vaak mogelijk ontweken, wetende dat hen te vaak zien, hen enkel en alleen in de problemen zouden brengen. Hij wist dat Oceanstar het zou toelaten, wellicht zou zelfs Tallstar het oké vinden.. maar.. wat zou de rest van de clan erover denken? Hij wilde niet dat zijn kinderen buitenbeentjes werden, gewoon puur omdat hij hun vader was. De deputy die onterecht was verbannen en toen loyaal was geworden aan Shadowclan. Zijn blik gleed naar de ene poot die ze op het donderpad had gezet en zachtjes schudde hij met zijn hoofd. Haar woorden zorgden ervoor dat hij weer opkeek en haar blik weer ontmoette. "Ik mis jou ook," hij hoefde niet eens na te denken over die reactie: er ging immers geen dag voorbij dat hij Tinder of een van zijn andere kinderen mistte. "Maar je mag die grens niet over.. wat zal de clan denken als je terugkeert, ruikend naar Shadowclan?" Hij keek haar licht bezorgd aan, bang dat ze het donderpad over zou komen en er iets zou gebeuren.

"Het spijt me zo, zo erg.." De woorden vielen uit zijn mond, nog voordat hij er over na kon denken. Hij had haar een betere jeugd toegewenst, een betere familie. Maar daar tegenover was ze terecht gekomen in een rampzalig gezin. Moeder dood. Vader verbannen.

"Contact.." de woorden werden als een fluistering uitgesproken, terwijl een lichte frons op zijn gelaat verscheen. Verder leek hij er niets meer over kwijt te willen, want zou het werkelijk goed voor zijn kits zijn? Om weer met hun vader in contact te komen? De vader die ze zo lang niet meer hadden gezien? Wat als.. hij veranderd was? Wat als hij niet paste in het beeld dat ze nu van hem hadden? Veel meer tijd om na te denken kreeg hij echter niet, want opeens zag hij beweging vanaf de andere kant van het donderpad. Het was zijn dochter die gehaast het pad op rende, zonder ook maar links of rechts te kijken of er wat aankwam. Het monster dat naderde maakte geluid en hij voelde de grond onder zijn poten trillen, maar hij stond te ver weg om iets te doen.

Voor het moment dat hij zijn hele leven voor hem voorbij te zien flitsen. De beelden van Tinder die onder een monster terecht zou komen, door hem. Nee, daar zou hij nooit meer over heen kunnen komen. Hij kon pas weer ademhalen toen het monster voorbij was en zijn dochter daar nog heelhuids stond. Onaangetast. "Tinder!" Sprak hij, de angst die hij kort had gevoeld, had plaats genomen voor een strenge blik. "Je had geraakt kunnen worden!" Maar de strengheid was allang uit zijn blik verdwenen toen hij bij haar aankwam. En alhoewel al zijn instincten schreeuwden niet nog verder dichterbij te komen, drukte de kater zijn hoofd tegen de hare aan. "D-doe dat nooit meer."