Number 1 family disappointment

Langzaam knikte hij en zuchtte zachtjes. Amberhunt was in ieder geval niet boos, maar Demonslayer was altijd lastiger te lezen. Als je dacht dat hij boos was was hij blij en andersom. "Okay," mompelde hij en kroop wat dichter tegen zijn vader aan zonder dat het hem nog maar iets interesseerde of hij het wel of niet wou. Kleine traantjes welde op in zijn ogen en hij verstopte zijn kop in de rode vacht van zijn vader. "Weet je het zeker?" Vroeg hij weer terwijl de tranen stilletjes over zijn wangen gleden. "Want iedereen is boos," ging hij verder en kneep zijn ogen dicht, hopend dat hij her niet door had.

Voordat Skull zichzelf verstopte zag Amber heel even de tranen in zijn ogen. Het deed pijn om te zien hoeveel de jonge kat hieronder leed. "Heel zeker. Ik ga geen wrok koesteren tegen mijn eigen zoon" Zei Amber resoluut. Hij sloeg zijn staart beschermend om Skull heen en hield hem tegen zich aan. "En die draaien ook wel bij... Uiteindelijk. Ik snap dat het nu niet leuk is om hier te zijn. Maar dit is wel je thuis... Je bent nog steeds welkom" Miauwde Amberhunt zachtjes.

Hij duwde zich nog dichter tegen Amberhunt aan toen hij zijn staart om hem heen sloeg en begon zachtjes te snikken. "Het is niet eerlijk," mompelde hij toen zijn vader uitgesproken was. "Helemaal niet eerlijk..." mompelde hij nogmaals en nam een flinke teug adem om zijn trillende stemmetje onder controle te krijgen. Hij likte een keer over zijn vaders schouder en duwde zijn kopje er weer tegenaan. "Wat zou jij doen?" Vroeg hij terwijl zijn stem redelijk gesmoord werd door de rode vacht van de andere kater en probeerde zijn traantjes weg te vegen aan zijn schouder, maar ze bleven maar stromen.

Niet eerlijk... Nee daar had Skullpaw wel gelijk in.. en wat zou hij doen? "gewoon doorgaan met je leven zoals het eerst was. en probeer je zoveel mogelijk voor de clan in te zetten. Dan zullen ze vanzelf zien dat je een trouwe kat bent en zullen ze je op den duur vergeven" legde hij uit Skull aan terwijl die zich tegen hem aandrukte

(Sorry voor de kortheid)

Verder gaan? Hoe? Iedereen keek hem aan alsof hij de duivel zelf was en hij iemand vermoord had. Hij drukte zich dichter tegen Amberhunt aan en vervloekte zichzelf omdat hij al zo groot was. "Maar hoe dan?" Vroeg hij zachtjes terwijl hij de tranen wegveegde met de achterkant van zijn poot. "Niemand kijkt me aan..." niet dat dat ongewoon was, maar dan nog. "En ze schudden allemaal met hun kop als ik langs loop." Ging hij verder. Dit wilde hij niet, zuchtte hij en ging weer liggen met een zachtte zucht en krulde zich op tot een klein grijs balletje.

Skullpaw bleef dichter tegen hem aankruipen en dat bracht Amber terug naar de tijd toen hij nog een kitten was. "En ze schudden allemaal met hun kop als ik langs loop." Miauwde zijn zoon tegen Amber, die zuchtte. "Ik weet het, het is moeilijk, en nu lijkt het alsof iedereen een hekel aan je heeft. Maar er is vast wel iemand met wie je kan praten, sowieso je vader en ik. En je zusjes? En je gaat me toch niet vertellen dat er niet één andere apprentice is die tenminste een beetje contact met je wilt bewaren"? Vroeg hij bemoedigend.

Een zachte, bijna emotieloze grinnik gleed van zijn lippen. "Nee." Zei hij en begroef zijn neus in zijn eigen staart. "Rough en Lunar zijn alleen maar bezig met trainen en elkaar." vervolgde hij om uit te leggen dat hij eigenlijk niet meer met ze gesproken hsd sinds ze apprentice geworden waren. Tuurlijk deed hem dat pijn, maar als zij dat wouden, dan moest hij dat maar accepteren. "En er zijn geen andere apprentices," sprak hij en sloot zijn blauwe ogen zuchtend. Hij had geen vrienden en nu ook geen zusjes én een boze vader wie hem flink op zijn donder zal geven.