Fluffy

De enorme kater sjokte op een logge en onvoorzichtige wijze door het verschroeide territorium. Skyclan was redelijk voor zijn tijd geweest, en hoewel hij katten kende die verhalen over de oud clan vertelde had hij er weinig een band mee. Voor hem was de route erheen enkel saaie hoopjes as, in tegenstelling tot het beeld van een clan. Maar hoe triest het beeld ook kon zijn van een verwoest gebied was het zichtbaar hoe het nieuw groen al door de grijze laag heenkwam. Waar verwoesting kwam, volgde leven. Toch kon de domme kater er geen wijze en gelukkige boodschap uit halen. Zelf reflecteerde hij het beeld van de omgeving goed, zijn asgrijze pels met enkele plukken bruin gecombineerd met het felle groen van zijn ogen. Het was alsof hij hier hoorde, in tegendeel, hij was te dik om ooit in zijn leven een boom in te kunnen. In de tussentijd van zijn mentale discussie was hij met zijn blik opzoek gegaan naar het zwart witte gestalte van Lizardpath. Ze hadden samen afgesproken om wat planten te ruilen en bij te praten over alles. Het was al een tijdje geleden, de laatste keer was met the Journey geweest. Zijn pas vertraagde wat toen hij de kattin rook, maar hij haar niet kon zien… op dat moment slipte zijn poot weg en tuimelde hij een kuil in, al was zijn landing verassend zacht. Het duurde enkele seconde totdat de zware kat realiseerde dat ze reden waarom zijn landing zacht was.. tevens de reden was waarom hij hier kwam. Hij rolde van de gevlekte kat af en keek vrij schaapachtig, terwijl hij het hoefblad wat hij had meegenomen op de grond legde zodat hij kon praten “…sorry Lizard, hoop dat je niet geplet bent?”

Bij haar woorden kon hij het niet laten te grijnzen. Arm ding, helemaal geplet. “Noem je me nu zwaar? Ik ben gewoon een man met wat curves, meer om van te houden” plaagde hij even dramatisch als haar weer terug, een mooie pose trekkende. “Plat is ook nog eetbaar hoor, zieke katten klagen over heel veel, maar niet over het volume van hun medicijn” Zijn lach was warm en verwelkomend, te vergelijken met de diepe stem van een vader die lachte om de plagerijen van diens kind. Toch legde hij voor de veiligheid zijn konijnenvoer bij het framboosblad, om te zorgen dat het nog kon overleven tot de terugweg. Dit gaf Lizard ook meteen de kans weer iets bij te komen, want hierna zette hij zich weer tegenover de ander met een grijnsje. “Dus, hoe gaat het allemaal met jou en de windclanners? Heb je roddels? Heeft Ocean al een vriendje?” Het was geen geheim dat de grote kater een allermansvriend was, en zich ook vrij open met andermans zaken bemoeide.