Faðir

De kleine kitten had de afgelopen dagen gekeken naar de oudere kits die rondliepen in de nursery. Ze rolde een balletje mos heen en weer met elkaar, of gingen er zelf op springen, dit verwarde hem een beetje. Waarom deden ze dat toch? Ze leken het zelfs heel erg leuk te vinden? Een beetje te onzeker om te gaan vragen of hij mee mocht doen besloot hij het zelf te proberen. Hij was immers al een grote, sterke kater van 1 moon. Dan was je oud genoeg om helemaal zelf te spelen zonder hulp van ander. Vandaar dat hij wat mos uit zijn nest pakte en dit omtoverde tot een balletje na een hoop gesukkel. Wat ongemakkelijk probeerde hij ermee te gooien en tegenaan te slaan. Maar na een paar minuutjes kreeg hij de hang te pakken en wist hij wat hij aan het doen was. Een hoog maar vrolijk gegrinnik ontsnapte hem terwijl hij erachter aan holde, soms omvallende en zijn lichte pelsje vies krijgen. Hij leek er zich niet van bewust te zijn. Hij gooide het balletje weer weg en sprintte erachter, om te zien hoe deze met een zachte tik tegen een heel bekende kater aankwam. Zijn lichtelijk vermoeide, maar vrolijke uitdrukking ging over tot een wijde grijns. “Papa!” Met zijn laatste energie rende hij naar de grote bengal en drukte zijn kopje tegen zijn poot. Zoals iedere jonge kit was zijn vader zijn grote voorbeeld. Hij kende niemand zo groot en stoer als hij, en wilde later precies zoals hem worden. Vandaar dat hij ook ieder moment met zijn vader koesterde.

+ Thunder first

Een diepe blijdschap vulde de kleine kitten bij het zien van zijn vader. Natuurlijk hielt hij enorm veel van zijn grote voorbeeld in het leven, zelfs al zag hij de ander niet zo veel als sommige andere kittens hun papa zagen. Maar hij wist dat het niet zonder een rede moest zijn. Zijn papa was vast heel druk bezig met avontuur en zijn werk, met dingen die superbelangrijk waren. Belangrijker dan hij. Bij de lik over zijn kopje kon hij het niet laten om te spinnen. “Met mij gaat het goed! Ik ben op avontuur geweest samen met mevrouw Wisp een paar dagjes geleden en dat was super leuk” Zijn amberen ogen hadden een kinderlijke glans in zich, een die bijna licht gaf. Want hoewel hij misschien niet de woede van zijn moeder had geërfd leken zijn ogen net zo sprekend, al waren die van hem een vuur vol passie en nieuwsgierigheid. “En hoe gaat het met u? Heeft u iets spannends gedaan? Iets leuk? Een avontuur? Ik wil ook eens mee” Er was een liefde en een pure adoratie in zijn stem te horen.