Hey there little one

Spark probeerde op een grote steen te klimmen terwijl niemand keek. Hij wist niet helemaal of het verboden was maar het was te leuk om toegestaan te zijn door de Queens. Hij wist ook wel dat die probeerde te helpen maar onderzoeken was toch alles wel waard? Wat was het ergste dat er kon gebeuren? De jonge kitten had immers nog geen concept van pijn, verwonding of erger. Voor hem was de hele wereld een heel groot spelletje waarin hij alleen kon winnen door het meeste plezier te hebben. Klimmen bijvoorbeeld, dat was super leuk. Hij had er ook echt plezier mee, tot hij uitgleed en met zijn rug op het mos viel. Het deed geen pijn maar het was wel teleurstellend. Hij was zo ver gekomen. Kort lag hij zo op zijn rug met een pruillipje te kijken, tot hij ineens een begroeting hoorde. Zo snel als zijn verdriet was gekomen was deze ook weer weg, want nu had hij iemand anders om mee te spelen. "Hallo! Mijn naam is Spark" kwam er enthousiast uit, zijn oogjes hadden een speelse twinkel in zich. "Wat is u naam mevrouw? Bent u ook gevallen? U gezicht is een beetje vies" Point katten waren ook vrij nieuw voor hem. Hij liep wat dichterbij en leunde met zijn voorpootjes op de snuit van de ander. "Maar ik kan helpen! Kijk mama doet dit altijd wanneer ik vies word" Hij gaf een klein likje over de neusbrug van de oudere kat, in een poging tot schoonlikken. Echt wetende hoe het werkte zat er niet in, hij probeerde enkel het gedrag van oudere na te doen.

Spark was heel fanatiek bezig zijn vacht-schoonmaak-talent met de ander te delen toen de ander zich begon voor te stellen. Blijkbaar was haar naam Dawn. “Wat is een Dawn? Is dat ook een dier? Mijn oom is vernoemd naar een dier” Ging hij maar verder met zijn kruisverhoor. Wat ze zeiden over kittens was zeker waar, hun nieuwsgierigheid naar de wereld was enorm. Voor hemzelf ook, hij wilde alles weten wat hij maar kon weten. Alles was dan ook nog zo nieuw en raar… Zoals het nieuws dat deze kattin helemaal niet met haar snuit in de modder was gevallen, maar het gewoon haar vachtkleur was. Hij fronste wat verward en bekeek het maar eens van dichterbij. Langzaam zijn pootje tegen de donkere plek aanduwend. Wow, ze had misschien nog gelijk ook. “Dat is bijzonder zeg, bijna alsof u een mix bent van twee verschillende katten” piepte hij hierna opgewerkt, blijkbaar tevreden met deze ontdekking. Echter was zijn aandacht weer verschoven… want nu de kat haar hoofd zo laag bij de grond had kon hij er gewoon op klimmen! Zonder na te denken dat dit misschien onbeleefd was klauterde hij op het hoofd van de ander alsof ze een berg was die hij wilde veroveren.