Ronddraaien was niet echt datgene wat ze wilde gaan doen in dit veel te kleine, veel te krappe ruimte. Ze kon niets doen, ze had nergens de kracht voor, ze kon alleen maar drijven en de bolletje in deze ruimte een beetje weg duwen.
Tenminste, dat was de bedoeling. Maar het zag er naar uit dat er beweging in kwam. Een stuiptrekking ging door de ruimte en opeens leek het alsof ze bewogen? Niet dat ze er echt veel van mee kreeg, in zoverre werkte er immers nog niet veel. Maar het gevoel was er en het gevoel vertelde haar dat ze in de richting van de beweging moest bewegen. Want daar zat logica in. In ieder geval werd ze met meerdere stuiptrekkingen in de richting van .. iets geduwd, en helemaal klaar met in deze ruimte te zitten, werkte ze graag mee om weg te kunnen komen.
En nu was 't koud. Heel koud. Ze was nat en vies en ze had het koud. Maar het overheersende gevoel was honger. Ze kon niets zien, ze kon niets horen, maar ze kon wel warmte in zich opnemen en rook iets zoetigs waar ze onbewust heen kroop. Ze opende haar bek, een kleine piep was te horen, voordat ze tegen iets warms en zachts aan duwde. Voorzichtig, maar niet heus, zette ze haar pootjes tegen de zachte en warmte wand, sloot haar bekje rond iets wat warm en rond aan voelde en deed een goede poging om iets voedend binnen te krijgen.

[Screw birth posts, I hate them xD]

Het begon tijd te worden. Nerveusheid had hem dagen al getreiterd. Er zou binnen deze dagen een nieuwe kroost op hem te wachten staan, en ondanks dat hij enorm gelukkig was dat Heathercloud hen hielp om zijn en Ambers familie meer uit te breiden was hij nu ook erg bang. Eerst had hij er geen moeite mee gehad, het idee om weer kittens te krijgen was een droom die opnieuw vervuld werd. Maar sinds de incident met Skullpaw voelde hij zich niet meer zichzelf. Hij voelde zich een slechte vader. Een vader die gefaald had, dus hoe moest hij nou nieuwe kitten opvoeden als het niet eens gelukt was bij zijn eerste kind? Wat als ze net als broer, de clan zouden verlaten? Hem uitmaken dat hij niet hun vader is, want hij kan de papa liefde blijkbaar niet geven. Dat was wel duidelijk geweest toen Skullpaw dat tegen hen geschreeuwd had. Dat hij niet zijn vader was, dat hij hem haatte, niet van hem hield. Dat hij de Dark forest mocht bewandelen. Demonslayer drukte zijn kaken op elkaar. De emotie die door hem heen raasde proberend niet te laten zien. Hij hield zich zo groot en sterk want zodra zijn verdriet naar boven kwam deed het hem zo zeer. De grijze tom wou zich net uit het kamp verplaatsen toen een warrior hem tegenhield. De grote senior warrior kneep zijn ogen kwaad samen en snauwde woest. “Wat moet je” Zijn oren diep in zijn nek gelegd. Hij had het zo gehad met zijn clangenoten die hem telkens hielpen te herinneren wat zijn zoon gedaan had. Maar daarvoor kwam de ander blijkbaar niet, Demon liet zijn vacht weer plat liggen en keek hem met samengeknepen wenkbrauwen aan. Afwachtend wat er dan aan de poot was. ”Heathercloud wil dat je komt. Ze is aan het bevallen!” Demonslayer slikte. Zijn ogen regelrecht gericht op de nursury voor hij met de hazenpad er naar toe stormde. Hij wou de geboorte van zijn kinderen niet missen. Toen de grote boze warrior de warme melk geurige den in liep zag hij Heathercloud liggen. Verkrampt door de weeën. Snel liet hij nogmaals zijn blik door de nursury glijden en zuchtte opgelucht toen hij zag dat Amberhunt er ook al was. De tom drukte zich tegen zijn veel kleinere partner aan en keek met een vastgrijpende hart naar Heather die zijn werk deed. Een kitten werd geboren, een meisje waardoor Demon zachtjes begon te snorren. Ondanks dat vele toms graag zonen als kinderen wou was Demon juist blij wanneer hij kleine prinsesjes had. Lang kon hij niet genieten van zijn eerste geborende want al snel volgde er een tweede. Nogmaals een she-cat met nu een bruinige vachtje. Weer begon hij met trots te brommen en drukte Amberhunt dichter tegen hem aan. Toen al weer de derde volgde. Dit keer ook een meisje die een vacht kleur had waarop hij helemaal smolt. Het was een rode kitten, eentje waarop hij zo erg gehoopt had. Een kleine vrouwelijke Amberhunt. Hij was nu al zo smoorverliefd op al zijn nieuwe babies. Echter bleef het niet op drie want er kwamen al snel twee nieuwe hoopjes vacht op aarde. Ditmaal wel twee jongetje, een zwart witte net als de eerste kitten en nog een rossige baby. Demonslayer kon het niet meer aan, de tranen begonnen in zijn blauwe ogen te springen. Iets wat hem nog nooit gebeurd was. Zachtjes snikkend keek hij even kort weg zodat, hopelijk, Heather en Amber het niet door hadden dat hij als een kleuter begon te huilen. De tom nam een paar happen adem want blijkbaar bleef het niet op vijf kittens. Want als laatste maar niet als minste werd er een zwart meisje nog geboren. Nu was het helemaal raak. De tranen begonnen langzamerhand van zijn neus te druppelen. Ow wat was hij toch een enorme huilbaby.. De grote tom rapste zijn keel en probeerde zijn tranen te drogen. Helemaal toen Heathercloud hen feliciteerde. Demon neeg zijn brede kop voor de she-cat en drukte dankbaar zijn neus tegen haar oortje aan. “We zijn je enorm dankbaar Heather..” Sprak hij met een brok in zijn keel. “Ze zijn prachtig” Murmelde hij er nog bij voor hij zich terug trok zodat de gestreepte she-cat wat rust kon krijgen van de zware bevalling. “Amberhunt..” Hij keerde zich naar zijn partner om. Zijn woorden kwamen er niet uit, maar als de rode tom al naar hem keek zou hij al genoeg weten. Hij was zo, zo, zo gelukkig ondanks alles wat er nu door hun leven speelde.

Een kleine kitten werd geboren. Het ging allemaal zo snel. Van eicel en zaadcel tot een volledig ontwikkelde kitten. Het was duidelijk waarom de natuur dit evenement wiste in de geheugens van ieder wezen op aarde. Er kwam veel bloed bij kijken en de wezentjes werden door een dun kanaal geperst. Ze draaide zo dat hun longen uitgeknepen werden en wanneer ze op het mos ploften goed konden ademen. Niet anders bij de zwart-witte kitten. Die spreidde zijn bekje open om te protesteren tegen deze gruwelen. Hij zou het snel vergeten. De pijn, het ongemak en uiteindelijk zou de rust overblijven. Rust bij zijn moeder waar hij melk vond. Waar hij tegen zou gaan slapen. Waar hij uiteindelijk zijn kleurenblindheid mee zou delen. Maar kijken in de toekomst werd ons ook onthouden en het was goed nu.

Met grote ogen zag Amber het hele gebeuren aan. Vanaf het moment dat Heathercloud ook maar iets had gevoeld was hij hier geweest. Maar hij had slechts een aantal woorden gesproken. Nu was de bevalling echt bezig, en hij zat nog steeds zo. Demonslayer drukte zich tegen hem aan en na de eerste kittens zag Amber dat hij begon te huilen. Hij keek hem aan en probeerde bemoedigend de glimlachen, maar het leek meer op een gespannen grimas. Hij was bang om opnieuw als vader te moeten optreden. Hij was onverantwoordelijk en onvoorspelbaar. Geen optimale ouder dus. Maar hij zou er zijn voor deze kittens... Zelfs toen de hele bevalling voorbij was kon hij niks uitbrengen. Alleen een knikje toen Demon zei dat ze haar enorm dankbaar waren. Hij keek naar de kittens, vijf waren het er. Ze waren prachtig, en wonderlijk genoeg was er een rode bij die best wel op hem leek. Dat was een grote verrassing voor hem aangezien hij niet de biologische vader was. Amber boog zich nu eindelijk voorover en keek Heathercloud aan "Dankjewel.." fluisterde hij met trillende stem. Samen met Demon deed hij een stapje terug. De kittens hadden uiteraard nog een moeder nodig, dus het ouderschap was nu verdeeld onder hen drieën. Maar straks zou hij de helft van de verantwoordelijkheid weer dragen... En hij was er zo onzeker over. Amber wende zich tot Demonslayer "rustig maar" Fluisterde hij liefdevol en drukte zich tegen de grote kater aan.

Amberhunt drukte zicht tegen hem aan en fluisterde liefdevol in zijn oor. De grote tom liet even een trillende zucht klinken en vermande zich toen weer. Er was geen tijd om te snikken en te tranen als een kitten, hij moest zich bekommeren om zijn familie. Hij moest sterk voor hen zijn. De grijze massieve warrior keek naar de kittens. Het waren er in totaal zes.. Stuk voor stuk prachtig en sterk. Nogmaals keek hij bedankelijk naar Heathercloud en besloot dat het tijd was om de bolletjes wol allemaal hen naam te geven. Met zijn neus raakte hij de eerste geborende aan. Een zwart witte dametje. “Jouw naam zal Toxickit zijn. Mijn grote meid, ik zie nu al de pit die in je draagt”  Sprak hij weer met zijn krachtige mannelijke stem. Demonslayer ging naar de twee kitten. “Jaguarkit..” Mauwde hij en keek naar het rossige dametje die tegen haar bruine zusje gekruld lag. “En Lionkit. Laat zien dat jullie van de krachtigste katten afstammen” De tom neusde ditmaal zijn nieuwe zoon aan. “Rockkit” Mauwde hij. Een stoere naam voor een stoere knul. “En Firekit. Je bent net als je papa, een prachtige vacht die de rode kleur van vuur heeft” Ow wat was hij nu al verliefd op zijn bolletjes wol. Toen hij de zwarte kitten op zijn oog kreeg dacht hij aan Skullpaw. Zijn eerste zoon, verbannen uit de clan omdat hij Bloodclan wou joinen. Een nachtmerrie dat werkelijkheid geworden was. En dus besloot hij zijn gevoelens te verduidelijken om zijn laatste kind daar naar te vernoemen. “Me laatste meisje.. Nightmarekit”