Familiar roads, unfamiliar faces.

Met lange halen van haar tong zorgde Sandpaw ervoor dat het zand zich verwijderde. Het bleef kort achter op haar tong voordat ze ervoor zorgde dat het ook daar weg was zodat ze niet de hele tijd met een geïrriteerde keel rond zou blijven lopen. Ze vond het aangenaam om in de Sandy Hollow te trainen en even al haar frustraties en opkroppingen weg te kunnen trainen, maar ze vond het wat minder dat heel haar pels daarna onder het zand hing. Gelukkig zag je het in haar gestreepte pels niet zo goed, maar het was altijd weer verschrikkelijk om het er helemaal uit te krijgen. Ze had geen kat die het voor haar wilde doen. Of misschien had ze die wel, maar gaf ze gewoon niet toe. Het was in elk geval niet alsof er een kat naar haar toe zou wandelen en haar aan zou bieden om haar te helpen, ook al had ze dat volledig aan zichzelf te danken. Zij was immers diegene die zichzelf de hele tijd afzonderde en niet echt zin had in contact; het was dan ook niet vreemd dat katten haar op een gegeven moment begonnen te mijden. Maar ze vond het prima zo. Hoe minder aandacht ze kreeg, hoe meer ze op de achtergrond kon verdwijnen. Met haar scherpe tong was ze iemand die opviel als ze aangesproken werd, maar dat gebeurde zelf en haar direct meningen losten uiteindelijk op in het niets, om vervolgens vergeten te worden en niet meer te bestaan. Dat klonk deprimerend, maar dat was het voor haar eigenlijk niet echt. Als ze er niet te lang over nadacht, in ieder geval. Vanaf het moment dat ze er te veel bij stil begon te staan, zou het natuurlijk wel eens kunnen dat ze zich er vervelend over ging voelen. In elk geval had ze ook vanmiddag weer uitgekozen om richting Fourtrees te gaan. Haar training was voorbij en als ze op de terugweg iets zou vangen, dacht ze niet dat ook maar iemand gemerkt zou hebben dat ze weg was geweest. Of misschien was ze nu te negatief en werd ze weldegelijk gemist. Ze snoof bij het idee alleen al en haalde haar schouders op, naar niemand in het bijzonder. Snel rende ze de bekende weg die haar zou brengen naar Fourtrees, dicht in de buurt van de borders van de andere territories. RiverClan en WindClan wat dichterbij dan ShadowClan, aangezien zij het Thunderpath over moesten steken om überhaupt in Fourtrees te geraken. De kans dat ze een ShadowClanner tegen zou komen, was dan ook vrij klein. Maar dat vond ze prima. Ze had geen zin in contact, ook niet met een ShadowClanner. En dus kroop ze lui op de rotsen waar de leaders hun toespraken en bleef daar liggen, haar smaragdgroene ogen richtend op de omgeving onder haar.