Rolling

Tevreden keek de kater naar zijn kunstwerkje, een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Na wat gerommel en gestommel was het hem gelukt wat stukjes mos zó in elkaar te knopen dat er een perfect, stuiterend, mooi balletje was ontstaan, die niets was zoals die haastige, flutte mosballetjes die andere kittens maakten. Deze zou het tenminste langer volhouden! En dat betekende dat het nu tijd was voor eens een goed potje mosballen... Maar met wie? Stagkit keek de nursery rond, waarna al snel genoeg zijn twee gekleurde ogen op Clearkit bleven hangen, een poesje van ongeveer zijn leeftijd. Met het mosballetje in zijn bek stapte hij op haar af. "Speel je mee, Clearkit?" misschien konden ze wel meer kittens scharen, lekker de poten strekken.

&Clearkit

Hij grinnikte kort om haar domme vraag. Kennelijk was de slaap nog niet helemaal uit haar kop getrokken, immers moest zijn doel toch redelijk duidelijk worden door het balletje mos dat voor zijn poten lag? Zonder echt antwoord te geven duwde Stagkit dan ook met zijn neus tegen de bas, zodat deze naar de mooie, zwarte kitten rolde. Overdreven gunde hij haar een uitdagende knipoog, zijn ogen vrolijk. Waar hij niet zo'n fan was van grote, sociale gelegenheden of spellen met vele andere kittens, kon hij dit soort één-op-één spelletjes wel waarderen. Daarbij kende hij Clearkit wel een beetje, ze was absoluut geen slecht gezelschap.

De zwarte staart van Clearkit begon enthousiast te zwiepen, wat voor hem teken genoeg was om het spel voort te zetten. Who needs sleep anyway? Zijn mondhoeken waren opgetrokken in een speels grijnsje en geduldig wachtte hij totdat Clearkit zijn balletje terug zou schoppen. Dat was het hele idee van mosbal, niet? Nou, nee dus. Kennelijk had Clearkit een ander idee, want vol verbazing moest Stagkit toezien hoe ze haar tandjes in zijn bal zette en ermee vandoor rende. "Pak me dan!" heel even bleef hij verrast achter, maar dat was maar van korte duur. Lachend stoof hij achter haar aan. "Hey! Kom terug dief!" zei hij zogenaamd kwaad, al moest dat tussen zijn gegrinnik door. Met grote sprongen ging hij achter de zwarte kattin aan, hopend haar ergens in een hoekje te kunnen drijven.  

Stagkit was een forse kitten, dat zou niemand ontkennen. Hoewel hij in de breedte niet bepaald uit stak, zorgde zijn dikke vacht en sterke bouw ervoor dat hij vrij imposant was, zijn grote poten niet vergetend. Het nadeel daarvan was echter dat als het aankwam op dit soort spelletjes, hij in het stof moest happen. Toch sprong hij vrolijk achter Clearkit, die veel behendiger en sneller was, aan. Ze had nog steeds zijn mosbal in zijn bek en jubelde hem "Je kunt me toch niet pakken!" toe. Met een sprong hapte hij naar haar staart, zonder al te veel succes. "Ik krijg je wel!" Hij deed alsof hij nogmaals uit zou halen, maar maakte toen een schuin beweging. Hij gooide zijn hele lichaam neer, hopend dat ze niet snel genoeg was om over hem heen te springen. Als ze dat echter wel deed, zou hij zich, met zijn gezicht in het zand, over moeten geven.