CLAN WINTEREVENT || Search for the fox

Het was over. De adrenaline gierde echter nog steeds door haar aderen. ze zette Hazelkit neer en baande zich opnieuw een weg door het gat, door de nursery, totaan de open plek. Daar was de chaos nog niet over. De geuren van allevier de clans vermengden zich en brachten trauma's van de journey met zich mee; maar dit was minder vredelievend. In tegenstelling zelfs.. Butterstar sprak van een deel van hun territorium over te nemen. Uhm, excuseer? Wie had starclan vermoord en haar opperleider gemaakt? De queen ging naast Oceanstar staan, haar oortjes in haar nek gedrukt en haar groene blik moordend. De wond uit haar zij bloedde nog steeds lichtjes; maar voor die pijn had ze nu geen aandacht. Ook de ziekte die nog steeds in haar lichaam zat verzwakte haar en vulde haar hoofd met watten - maar de woede drong al die gevoelens weg. "Dat is alles behalve een eerlijke deal. Je wist de gevaren ook voor je naar hier kwam!", mauwde ze. Eienlijk had ze liever gehad dat Riverclan enzo niet op komen dagen waren; ze was er rotsvast van overtuigd dat ze het alleen ook hadden gekunt. Maar Oceanstar was nu eenmaal zwak.

Tag: (Hazelkit), Oceanstar, Butterstar

De vos was dood, maar de chaos was nog lang niet voorbij. De gewonden werden geholpen door de medicine cats die waren gekomen om te helpen en riverclan was er want die hadden geholpen. Er ontstond echter commotie in het kamp, dus hij besloot om maar eens te kijken wat er aan de hand was. Wolfheart en Stallionheart zouden ook vast wel daar naartoe gaan en die paar krassen die hij had opgelopen hadden niet meteen attentie van de medicine cats nodig. Hij hoorde de woordenwisseling tussen de leiders die er waren en stapte naar voren naast Oceanstar en liet zijn staart kort langs haar heen gaan om haar te laten weten dat hij er voor haar was. "De heatherfields aan Riverclan geven is onredelijk. Jullie wisten inderdaad wat er kon gebeuren toen jullie erbij instemden om ons te helpen. We hebben zelfs zelf de vos gedood, dus daar hadden jullie niks mee te maken." Hij was boos op Butterstar dat ze om de heatherfields vroeg. "Een patrol per dag op ons territorium laten jagen is naar mijn mening al veel en ik kan dan ook niet begrijpen waarom jullie dit gulle aanbod niet accepteren." Hij was nog moe van het gevecht met de vos, maar hij zou zijn zus niet aleen laten en haar verdedigen waar nodig.

Tag: Oceanstar, Butterstar

Lizardpath kon Lionbeat hier onmogelijk verzorgen. Ze had gelukkig nog wat spinrag gevonden om Lionbeat's poot te omwikkelen. Of het hielp was natuurlijk een andere vraag. Door al het bloed kon ze amper zien wat de schade was. Ze trok de grote poes met moeite over haar schouder. Met die poot, en de mogelijke schok, viel er onmogelijk te stappen. "We moeten naar het kamp geraken," mauwde ze luidop, niet wetend of de poes haar kon horen. Het kamp was gelukkig niet al te ver weg, al leek dat toch vele langer te duren dan ze zou willen. Het spoor van bloed, dat ze achter lieten, kon je zo volgen naar de plek waar Lionbeat aangevallen was door een twoleg. Wat ze aantrof in het kamp deed haar echter verschieten. Ze zag her en der levenloze lichamen liggen, katten die in schok waren en vol hingen met bloed. In andere woorden, ze trof een heus slagveld aan. Ze kon dan ook niet geloven dat er een discussie aan de gang was tussen enkele leaders en warriors over een vergelding. Was dit nu echt de moment om zoiets te bespreken, boven de lijken van zij die hun leven hadden gegeven? Lizardpath legde Lionbeat voorzichtig neer en seinde een jonge Windclan apprentice om spinrag te halen in haar den. Die apprentices waren meestal sneller en een korte wandeling hielp hen ook om zich op iets anders te focussen dan de dood. "Dit is niet de moment om te onderhandelen," siste de medicine cat tegen de groep. "Gun, zij die ons verlaten hebben, eerst hun eeuwige rust. Breng hen naar hun familie en laat hun rouwen." Morgen was er nog een dag. Met dat de Medicine cat dat gezegd had, draaide ze zich stug om. Ze had geen tijd om zich verder in het gesprek te mengen. Ze had haar zegje gedaan. Het was aan de leaders om er iets mee te doen. "Leg de doden bij elkaar, bij de wand van het kamp." beval Lizardpath aan enkele warrios die er niet gewond uit zagen. "De katten die ernstig gewond zijn, wil ik bij de Medicine den zien. Zorg dat je hen helpt!" mauwde Lizardpath luid, waarna ze haar apprentice zocht. Routpaw was zelf in de weer, liep van kat naar kat. Iets verder zag ze ook een andere bekende rondlopen. Acefray was ook druk in de weer, net zoals Mistgaze. Als ze alle gewonden bij haar den kon krijgen, moest men niet steeds ver lopen voor de nodige kruiden. De zwart-witte omwikkelde Lionbeats poot tijdelijk met het spinrag dat de apprentice gebracht had, zodat ze de poes verder kon vervoeren naar de Medicine cat den.

Tag: Lionbeat, Oceanstar, Tallstar, Butterstar (+ katten die in het gesprek gemengd hebben)
NPC tag (je kan jouw kat hierop laten reageren): Windclan apprentice die spingrag moet gaan halen, groepje warriors die de doden moeten verzamelen bij de wand van het kamp
Indirect tag: Routpaw, Acefray, Mistgaze

Lijstje:

Haar hart klopte in haar keel toen ze de ander aankeek, die ondanks haar kundig geplaatste spinnenrag nog steeds bloedde. Hij zag er niet goed uit, en ze had geen ervaring met katten die hun volledige oog waren verloren. Kort slikte de poes en ze bad dat Lizardpath snel terug zou komen, want alles werd haar te veel. "En jij dan?" de paniek in Dinspots zijn stem deed haar zeer. "Jij moet hier ook weg," ze schudde haar kop en keek hem nog een laatste maal smekend aan. "Ik moet hier zijn. Ze.. Ze hebben me nodig, Din," het feit dat katten zouden kunnen sterven zonder haar of Lizardpath's hulp was het meest angstaanjagende besef dat ze in tijden had gehad, maar de paniek zou nu niet in mogen treden. Starclanzijdank leken haar woorden te werken, want Dinspots luisterde en ging weg. Hij zou het halen, hij zou het halen... Haar aandacht lag bij Abysshowl voor haar poten, die er alles behalve goed uit zag. Rillend haalde ze adem en riep Oceanstar. Verderop zag ze toe dat tot haar grootste opluchting de vos eindelijk het kamp uitgedreven werd, en dat alle katten die hem daartoe dreven nog in leven waren. Ook de kittens werden weggehaald door de Riverclanners en eindelijk leek deze nachtmerrie tot een einde te komen, al was het maar deels."Routpaw, check of er nog gewonden zijn; ik blijf bij Abysshowl haar zal niets gebeuren." Oceanstar had zich bij haar gevoegd en Routpaw knikte, waarna ze kort vol emotie haar kop tegen de leader drukte. "Ze heeft waarschijnlijk een hersenschudding, zorg dat als ze wakker wordt, ze rustig blijft waar ze is," sprak de poes gehaast en maakte zich toen los van het tweetal, waarna haar angstige blik over het kamp ging, dat besmeurd was met bloed en waarvan de dens aan stukken waren gescheurd. Maar een overwinningskreet klonk, de vos was eindelijke geveld.
Daarna gebeurde er heel veel in korte tijd, een escorte Shadowclanners, bestaand uit Tallstar, Acefray en een rood-zwarte apprentice, kwamen het kamp binnen, haast op de voet gevolgd tot Mistgaze, die zich tot Dinsposts wendde. Tranen welden op in haar ogen, ze waren allemaal te hulp geschoten, de journey was nog niet vergeten. Haar opluchting was echter van korte duur toen ze zag welk lichaam er op de rug van Tallstar gedragen werd: Tinderlight. Een steek van pijn ging door haar heen toen ze ook nog Pepperkit op haar moeder af zag rennen. Haar hart zonk nog verder in haar keel toen de poes zocht naar de andere flame point poes die ze zo goed kende; Burnetpaw. "Burnet..?" klonk er ademloos en ze keek met paniek het kamp rond. "Burnet!" net toen, tot haar grootste geluk, kwam er een bundeltje stoffige poes het kamp in lopen. Met de ruziënde leaders, medicine cats en al het onheil om de achtergrond, kon Routpaw niets anders dan zich op haar vriendin stortten. Met haar poten onderzocht ze haar hele lichaam, als een moeder die haar kind kwijt was geweest. Vervolgens drukte ze zich vol overgave tegen de jonge kat aan. "Oh Starclanzijdank, je bent oké," dat korte moment, ze was zo bang geweest. Zo bang dat de honden haar mooie, melk en rood kleurige vachtje hadden verslonden. "B-blijf hier, rust uit, het komt goed," volgensmij had zij die geruststelling meer nodig dan Burnetpaw, maar toch zei ze ze. Vervolgens dwong ze zich los te trekken van haar vriendin en wendde zich opnieuw tot de clan, waar nu vanalles gaande was. Kort richtte ze zich tot de groep Shadowclanners, die al door zowel Oceanstar als Lizardpath toegesproken was. De poes kon het echter niet laten om vol overgaven haar kopje tegen zowel Tallstar als Acefray te drukken. "Oh Starclan, jullie zijn gekomen, b-bedankt," haar stem zat vol emotie en dankbaarheid, waarna ze een waterige glimlach op haar witte lippen wist te forceren en ze zich tot Acefray richtte. "W-we.. We hebben alles in onze den daar-" Kort knikte ze naar hun medicine cat's den, "- liggen, pakt wat je denkt nodig te hebben. Bedankt, zo ontzettend bedankt," de poes wilde zich omdraaien om haar mentor, die nu ook was teruggekeerd, te gaan helpen. Toen ze zich omgedraaid had twijfelde ze echter en draaide zich toen een laatste maal wat nerveus om naar het drietal Shadowclanners. "Ocean meent niet wat ze zegt. Ze... Ze is net haar vriendin verloren, onze deputy," hun arme leader had zoveel lasten op haar schouders en zo weinig katten die daar rekening mee hielden.
De poes wilde net met vuur in haar groene ogen naar de leaders toe stappen, die als onzinnige aan het kibbelen waren, toen een poes die veel weg had van zowel Burnetpaw als Butterstar op haar afstapte. Oh! Het was Coyotepaw, die ze eens zo ver van het kamp betrapt had. "Coyotepaw! Is alles oké?" vroeg ze acuut bezorgd, maar de poes leek nog heel te zijn. "Routpaw! Kan ik nog iets doen?" kort keek ze de ander wat verward aan, maar toen bedacht ze zich dat Chivysniff recentelijk een apprentice had aangenomen, zogezegd de dochter van Butterstar. Wel, dat kon er maar een zijn. Kort glimlachte ze naar de jongere poes en drukte dankbaar haar neusje tegen die van de ander. "In onze den kan je kruiden vinden. Weet je hoe papaverzaadjes eruit zien? Als je daar er een paar van mee neemt en er één per warrior geeft aan de ernstig gewonden, zou dat geweldig zijn," haar blik dwaalde af naar de leaders, waar de situatie een beetje uit de klauwen aan het lopen was. "Sorry Coyotepaw, als je iets niet weet, vraag het meteen aan Lizardpath of Acefray. Ze zullen je helpen. Bedankt dat je hier bent," ze meende haar woorden, allemaal. Nogmaals gunde ze de jonge poes een glimlach en stapte toen door naar het drietal leaders, die al door Lizardpath waren aangesproken. De zwart-witte poes had de woorden uit haar mond gehaald en ze maakte kort o zo dankbaar oogcontact met de kundige tuxedo. Kort twijfelde ze om nog op de katten af te stappen, immers waren haar woorden al door de ander gezegd, maar het woord van twee medicine cats zou meer indruk maken dan één. "Tallstar, Butterstar, Oceanstar," oh God wat waren die grote katten eng. Zelfs Oceanstar leek verwilderd door de bloedende wonden op haar lichaam. Routpaw maakte oogcontact met de maar al te ongelukkige Panthergrowl. "Oh, eh, en Panthergrowl," de eerdere zekere toon in haar stem stierf een beetje weg en ze vroeg zich af waar ze in Starclansnaam mee bezig was. Maar toen haar blik viel op alle gewonde katten, op de dode lichamen van de Riverclanners, de Windclanners... Wist ze wat haar doel was. "Lizardpath heeft gelijk, er zijn katten aan het dood bloeden voor jullie poten. Alsjeblieft, er zijn kittens die hun moeder hebben verloren, een clan die hun deputy en trouwe vriendin zijn verloren... Als er al ooit een goede tijd is om ruzie te maken is het dat nu absoluut niet," ze dwong zichzelf om naar Butterstar, yikes, en Panthergrowl, dubbel yikes, toe te stappen. De poes was duidelijk een stuk kleiner dan de twee Riverclanners, maar ze hield haar kopje recht en deed haar best om niet haar angst en nervositeit door te laten schemeren. "I-ik, ehm, we snappen hoe diep en pijnlijk dit ligt, maar geef mij, Lizardpath en alle andere medicine cats de kans om onze, en jullie clan te verzorgen. Daarna valt er te spreken over... Dit," politieke zaken waren haar ding niet, maar de gezondheid van deze katten wel. Als Butterstar haar gewonden warriors nu ook nog zou bevelen om de weg terug naar het Riverclan camp af te leggen, zou dat alles behalve juist voelen. Nu de poes uitgesproken was stond ze daar maar, een beetje onhandig stapte ze van de twee intimiderende katten weg en ging dicht naast haar eigen leader staan, waarbij haar vacht tegen die van haar aan drukte. Geen zorgen Ocean, we zijn bij je. Je clan staat bij je.

Tag: Eerst Dinspots, dan Burnetpaw, dan Acefray&Tallstar, dan Coyotepaw, dan Butterstar&Panthergrowl&Tallstar&Oceanstar.

De rood met witte kater was op volle snelheid naar het Windclan gebied gespurt na de mededeling die Thornface gegeven had. Onder zijn dikke pels rolden de spieren die hij na verloop van manen had opgebouwd bij iedere stap die hij zette. Zealspark wist niet wat hij moest verwachten. Wat hij kon verwachten. Honden, twolegs én een vos? Windclan was simpelweg een rampgebied nu. Enkel de meest hersenloze kitten zou het wagen zich in zo'n situatie te mengen. Echter had Zealspark dit nodig: het gevoel van leven, adrenaline.
Eenmaal aangekomen bij het Windclan gebied, verwijdden zijn blauwe ogen. In de verte hoorde hij al kreten en gejammer van verlies, gepaard met oorverdovende knalgeluiden. Zijn hart bonsde in zijn keel. Het was geleden van zijn gevecht met Claw dat hij zich zo gevoeld had, bijna onzeker. Dat hield de grote kater echter niet tegen. Eens zo vastberaden schoot hij weer in actie, zich razendsnel naar de bron van het geluid begevende. Algauw zag hij wat er gaande was. De paniek viel gewoon te ruiken in de lucht. De gestaltes van Oceanstar, Tallstar én Butterstar vielen hem op. Nog net hoorde hij de woorden die de Riverclan leidster uitsprak. Ongeloof viel te lezen in zijn blauwe kijkers, waarna hij zich naar de menigte van katten toe bewoog. "En dan zeggen ze dat Bloodclan genadeloos zijn." sprak hij richting Butterstar, niet begrijpende hoe de kattin in een situatie als deze zo'n claim kon maken. Hij schudde zijn kop, waarna hij zich tot de medicine cat van Windclan richtte. "Futuresong is ons komen waarschuwen. Thunderclan is hier om te helpen, wat kunnen we allemaal nog doen?" miauwde hij, in het rond kijkende en een steek in zijn hart voelende bij het zien hoeveel gewonden en doden er al gevallen waren. Starclan was weer in form, zo te zien.

Tag: Clanleaders & Lizardpath

Panthergrowl mocht zijn naam dan niet genoemd hebben, maar daar besloot Smokegaze niet naar te luisteren. Hij was de zoon van Butterstar en als er een probleem was, zou hij er bij zijn om te helpen. Daarom trok Smokegaze mee met Panthergrowl en de rest van de patrouille. Bij aankomst op bestemming nam Smokegaze het strijdveld in zich op. Velen waren gesneuveld, het was een vreselijk aanzicht. Smokegaze bleef aan Panthergrowls zijde en hoorde toen zijn moeder roepen naar Oceanstar. Panthergrowl vroeg aan Butterstar wie ze verloren hadden. Smokegaze's hart brak toen hij zag hoe Panthergrowl naar Dewflower ging, één van Riverclans warriors wie zich bij Starclan zou gaan voegen. Butterstar vertelde vervolgens dat ook Lostvoice zich bij Starclan had gevoegd. Smokegaze voelde een baksteen in zijn maag bij deze woorden. Dewflower en Lostvoice, twee familieleden, twee volwaardige Warriors van Riverclan.
En daar was Oceanstar. Smokegaze's blik stond vurig op de Windclan leidster gericht. Butterstar begon nu te spreken tegen de Windclan leidster die deed alsof ze van niks wist. Smokegaze hield zich stil en luisterde naar de woorden van zijn moeder. Zijn moeder wilde iets terug voor wat zij helaas gegeven hadden. Het was een misselijkmakende situatie waarin ze beland waren. Als Riverclan zich gewoon nergens mee bemoeid hadden, waren ze geen warriors verloren. Panthergrowl verdedigde zijn warriors en het was waar, Dewflower had niet gevochten, maar was aangevallen. Uiteraard mengde Tallstar zich hier ook in mee. De mousebrain onder de leiders, nee, alle katten in het woud. Het gesprek ging voord en Smokegaze volgde deze nauwlettend. Riverclan wilde de Heatherfields van Windclan hebben. Prima deal. Smokegaze zette enkel zijn vacht op om aan te tonen dat hij bereid was te vechten voor zijn Clan. Windclan was zwak, door Windclan was Riverclan twee warriors verloren en het was niet meer dan eerlijk dat Riverclan een stuk territorium er bij zouden krijgen. Een soort pardon cadeautje.

Uiteraard mengde meerdere Windclan katten zich nu in dit gesprek. "Als Riverclan er niet was geweest waren er nu meer Windclan katten dood, het is niet meer dan rechtvaardig om ons de Heatherfields te geven," sprak Smokegaze nu, vooral in de richting van de Windclan Warriors, Panthersoul en Amberstorm, waarvan Panthersoul er niet al te best uit zag, naar zijn mening. Smokegaze mocht dan honger hebben, hij was verder ongedeerd. De woorden van Lizardpath irriteerde Smokegaze alleen maar. Natuurlijk had ze ergens gelijk, maar Riverclan zou niet buigen voor de woorden van een Windclan Medicine Cat. Smokegaze spande zijn spieren aan, een dreigende houding ontstaan uit woede en verdriet van het verliezen van twee warriors en honger, een knagende honger die met de dag erger werd.

@Oceanstar @Butterstar @Panthergrowl @Panthersoul @Amberstorm

Lijstje:

Ze had toegekeken hoe Oceanstar het kamp binnen was gekomen, ze had zich er niet mee willen bemoeien. Ze had al genoeg te doen binnen de clan, zeker nu de rivier dicht gevroren was en ze met ene voedsel te kort zaten. Natuurlijk had Honeyscent genoeg tijd om te gaan jagen, aangezien ze nog steeds niet kon zwemmen, misschien moest ze daar Butterstar eens over aanspreken.
Toch was het moment dat haar leader een groepje Warriors bij elkaar riep om naar Windclan te gaan, om ze te helpen, dat haar nieuwsgierigheid omhoog kwam. De witte kattin wachtte geduldig totdat ze de laatste warrior weg zag gaan, voordat ze besloot erachter aan te gaan. Ze wilde niet echt gaan helpen, immers was ze niet sterk genoeg om echt te vechten en mocht ze zich niet meer bemoeien met de Medicine Cats, dus wilde ze alleen eventjes gaan kijken en daarna weer weg gaan.

Op het moment dat ze de geur van vos en hond tegen was gekomen, was ze lager tegen de grond aan gaan lopen, zodat ze geen aandacht op zichzelf kon vestigen. In de verte zag ze een van de honden en een figuur die ze al sinds jaar kittentijd niet meer had gezien. Een gold van nostalgie en herinneringen gleed over haar heen, terwijl ze toekeek hoe de witte kattin de hond aanviel en met technieken, die ze nooit in Riverclan had kunnen leren, het dier van het leven ontnam. Langzaam probeerde Honeyscent in de richting van de kattin te lopen, ondertussen met zichzelf ruziënd met de emoties die ze voelde, maar op dat moment dook ze in elkaar toen de knal door het gebied heen schoot. De witte kattin, die onder de hond vast zat, zakte in elkaar en het was op dit moment dat haar dochter begon te rennen. Ze was niet de eerste die haar moeder had gezien, zowel Butterstar als Honeyspots waren al bij de kattin aanwezig, op het moment dat ze er zelf was. "Mama," mompelde ze zachtjes, terwijl ze tegenover Honeyspots was gaan zitten. "Je bent terug." Ze had Lostvoice gehaat met een passie toen ze vertrok naar de Elite, maar nu voelde het alsof ze weer thuis was, al was het zo dat ze nu op weg was naar Starclan. Haar blauwe ogen waren gesloten, terwijl ze haar snuitje in de witte vacht van haar moeder stak en de Kittypet geur opsnoof. Dit was niet zoals ze haar moeder terug had willen zien, maar het gaf haar wel rust, ergens.
Honeyscent's oortjes draaide zich weg toen ze geschreeuw en commotie hoorde in de verte, ze excuseerde zich naar Honeyspots toe en liep in de richting van het geroezemoes. Daar stonden alle leaders en een paar warriors met elkaar te ruziën. In een paar woorden kon ze eruit opmaken dat Butterstar een deel van Windclan territory wilde hebben en dat Oceanstar er niet wilde. De kleine witte kattin baande zich een weg naar de katten toe en voelde woede opborrelen toen ze een gevlekte kater, ze herkende hem vaag als een Windclan warrior, hoorde zeggen dat de vos het grootste probleem was geweest en dat ze dat zelf hadden gefixed. Ze ging naast hem staan, het boeide haar momenteel niet dat ze misschien iets belangrijks aan het verstoren was. "Dus wat jij zegt is dat Lostvoice, nee, dat mijn moeder voor niets gestorven is om ervoor te zorgen dat jullie warriors niet dood gingen aan de honden die los liepen? De vos was het grootste probleem, hè? Maar de honden en de twoleg hebben meer schade aangericht, schade die door Riverclan is geneutraliseerd. Dan is het niet meer dan eerlijk dat Riverclan de Heatherfields krijgt voor de hulp die ze geboden hebben." Ze snoof kwaad, ze kwam nog niet eens tot de schouder van de Windclan kater, maar ze was nooit groot geweest. Alleen stond momenteel haar lange witte vacht volledig uit, waardoor ze op een woedende sneeuwbal leek. Emoties schoten door haar lichaam heen en haar blauwe ogen leken vuur te schieten. Nee, ze zou niemand zomaar kwaad laten spreken over de opoffering die haar moeder had gedaan. Niemand.

Tags: The Leaders, speaking to Stallionheart.

Het geroep van de twolegs kwam steeds dichterbij. Terwijl de groep op hun afkwam, stond Silverdew bij Lionbeat. De poes wist dat als ze niks deed, de twolegs met hun paarden over haar heen zouden denderen, echter kon ze de kat voor haar niet alleen laten. Een gevoel van hitte overspoelde haar, en ze hoorde haar eigen ademhaling versnellen. Dit was het. Ze kon hier niet zomaar weg, maar als ze zou blijven, zou ze sterven.
Door een gil werd Silver uit haar paniek gehaald. Haar zusje was op een van de honden gesprongen, en was ze nu alleen aan het wegleiden. Het werkte. De beesten leken van koers te veranderen, waardoor ze niet meer in het pad stonden. De poes ontspande weer iets, en haalde diep adem om haar hoofd weer koel te krijgen. Een geur van een andere kat dook op. Lizardpath. "Ik ben hier. Ga Burnetpaw zoeken" Silver knikte. Ze kon hier niks doen wat Lizardpath niet kon. Ze begon met het volgen van het pad. De hoeven van de paarden lieten grote sporen achter, niet lastig te volgen. Bij de tunnels aangekomen leek het spoor van de groep en Burnetpaw te splitsen. De jonge poes haar geur was het sterkst bij de tunnels, maar de twolegs leken een andere kant op te gaan. Gefrustreerd zwiepte de poes met haar staart. Burnetpaw, en andere Windclanners, zouden misschien door de tunnels passen. Silverdew was er te groot en zwaar voor. Het was echter een opluchting dat het geurspoor had gesplits. Het betekende, zo hoopte ze, dat Burnetpaw gevlucht was door de tunnels. De poes roepte een aantal keer haar naam, maar ontving geen antwoord. Ze betwijfelde of de poes er nog wel was. Een paar seconde staat ze stil om na te denken, voor ze een besluit neemt. De twolegs waren nu ver genoeg van het kamp. Silverdew keert zich om, en begint moe terug te lopen naar het kamp.
Daar aangekomen leek de chaos nog groter. Riverclan was aangekomen, dat had ze kunnen ruiken en de extreme visstank, en ook een enkele thunderclanner en shadowclanner leken te hulp zijn geschoten. Alhoewel, ze was er niet zo zeker van dat Riverclan aan het helpen was. Het leek erop dat ze Heatherfields wilde voor... voor wat? Voor het helpen van Windclan? Geen enkele Riverclanner was háár komen helpen met een enorme roedel honden. "Ik denk dat Riverclan al genoeg beloond is door het feit dat windclanners de twolegs en honden niet rechtstreeks naar jullie kamp hebben geleid" mompelt de poes, naar niemand in het bijzonder, waarnaar ze een aantal keer in het rond kijkt, zoekend naar de kat die ze moest vinden. Een opgeluchte zucht ontsnapt haar mond wanneer ze Burnetpaw verderop in het kamp ziet liggen. De poes had het veilig gered naar het kamp. De honden waren weg. Als die kemphanen nou eens op zouden zouten, zou alles gewoon kláár zijn.

Er was een heleboel aan de hand, maar het enigste dat de jonge poes kon doen was haar lichaam laten rusten. Haar spieren sudderden van de pijn. Het rennen zat in haar bloed, maar dat betekende uiteraard niet dat ze er zo voor gemaakt was. Langzaam keek ze even op toen een bekende geur haar neusgaten binnen drongen. De stoffige kattin maakte al snel oogcontact met haar vriendin en een verbitterde glimlach verscheen op haar gezicht. Ze had het overleefd, maar aan welke kost? Had ze haarzelf niet beter op iets anders gegooid? Ze zuchtte even zachtjes, licht opgelucht toen ze langzaam de details van het kopje van haar kon zien. Ze was in orde... Ze was in orde. Tranen welden op in haar helderblauwe ogen waarna ze even haar lichaam overeind drukte... Om haar snuit in de vacht van de tabby kattin te drukken. Kleine druppeltjes zout ontglipten aan haar ogen en vermengden zich met de vacht van de medicine cat apprentice. Rout was in orde. En dat was het enigste dat telde. Een hernieuwde energie vloeide door haar heen toen de geuren en besef op een punt kwamen. Nog nooit had haar hart zo licht aangevoeld. Nog nooit had ze zich zo gevoeld. Het was alsof ze eindelijk weer kon ademhalen na eeuwen onder water te hebben moeten leven. Verstikkend was het geweest, maar ergens... "Rout..." murmelde de apprentice zachtjes tussen haar lippen door. Haar lijf beefde nog even na van de shock op haar spieren, maar mentaal was ze stabieler aan het worden... Wetende dat haar geliefde in orde was. Hun reünie duurde echter niet lang, want al snel vertelde de bruine poes haar dat ze moest uitrusten.. En toen ging ze weg. Even keek de poes de ander na... Waarna ze eindelijk voor het eerst het kamp met haar eigen ogen kon aanschouwen. Kort slikte de point poes even waarna ze probeerde de situatie in te schatten. Ze had geen zin om uit te rusten. Nee, ze wilde nog werk verzetten voordat ze zou gaan slapen. De clan had haar nodig. Als windclan dan echt zo zwak was, dan ging ze die limieten verplaatsen. Al dan niet door haar eigen leven te geven.
De vieze poes was al snel aan het rondlopen. Doordat de jonge poes zoveel tijd besteed had met Routpaw in het verleden wist ze wel het een en het ander over wonden behandelen, waardoor ze al snel wat advies kon delen met katten die zich niet goed voelden of een miniem trauma hadden. Het was haar ook opgevallen dat de andere medicine cats ook waren aangekomen en ergens frustreerde het haar dat Acefray niet echt iets leek te doen. Hij was een kitten aan het troosten van haar clan. Kort schudde de poes even met haar vuile pels, die inmiddels ook lichtjes was gaan klitten door het rondlopen. Met een paar passen wandelde ze naar de grijze tabby kater toe en kantelde ze haar mooi gebouwde koppie even. "Acefray," sprak ze even tegen hem ter begroeting. "Ik wil niet onbeleefd doen, maar weet u iets tegen vermoeide spieren?" hij leek de enigste medicine cat te zijn die hier zijn poten vrij leek te hebben. Kort wiebelde de jonge poes even met haar oortjes toen een gebulder door het kamp kwam. Butterstar hm? Even keek de jonge rosse poes op, haar aandacht en ogen gericht op de situatie die zich afspeelde niet zo ver van haar af. Even schoten de haren op haar rug overeind bij het horen van het gesprek. Oceanstar was zo gul om de hongerige clan te laten jagen met een patrouille per dag, op hun terrein... En toch waagden die vissers er nog een schepje bovenop te doen. Toch hield de apprentice zich gedeisd en staarde ze alleen giftig naar de riverclanners. Ze waren met een paar, maar duidelijk in de minderheid hier. Ergens leek het haar een heel erg dom iets om het hier en nu op te brengen... Maar de druppel kwam toen een visseneter begon over de honden en twolegs. Wel meteen vernauwde de poes haar ogen waarna ze snuivend opstond en met grote passen richting het gezelschap stapte. "Wat?" bracht ze dan ook hoog en duidelijk uit terwijl ze oogcontact probeerde te maken met de witte warrior. "Mijn zus en ik hebben ons leven gegeven om de honden en twolegs van het kamp weg te jagen. Ik heb geen enkele riverclanner gezien die me in de vlucht heeft bijgestaan," snauwde ze woest toe. Haar ogen glansden even van woede terwijl ze de witte poes woest aankeek. Even haalde ze diep adem, waarna ze kort haar ogen even sloot voordat ze even slikte en vervolgens rondkeek. Kort keek ze naar de zilveren poes die samen met haar de honden hadden achter gezeten. "Lionbeat..." mompelde ze zachtjes. "Lionbeat heeft ervoor gezorgd dat we geen hondenvoer zijn geworden," klonk er kalm van haar af. "En naar mijn weet is zij nog steeds een windclanner." de gevlekte poes haar zich voor haar gegooid en had ervoor gezorgd dat ze niet gewond was geraakt waardoor ze verder hadden kunnen lopen. Kort keek ze even om naar haar moeder... Dit kon ze toch niet toestaan?

Tag: Routpaw, Acefray, Honeyscent, Silverdew (kort), Oceanstar
Mood: Klik

Even keek de oudere kater rond. Zijn ogen groot en lichtjes in shock over het feit wat er was gebeurd. Hoe dan ook had hij de kleine Falconkit de nursery uit kunnen helpen, samen met wat andere katten en kittens, dankzij Riverclan. Even gaf hij een klein likje over het rossige katertje... Zijn moeder had het op een lopen gezet en was verdwenen in het gevecht tegen de vos. Het was ergens verschrikkelijk geweest om zoiets te zien. Als zijn ex dit had gedaan bij zijn zoon zou ze het einde er niet van horen. Gespannen keek de tabby dan ook even rond. Houndpaw...? Was hij in orde? Een ietwat gespannen zucht gleed van zijn lippen af. Hij wilde niet dat er iets was gebeurd met hem. De grijze apprentice was een van de weinige dingen waar hij trots op kon zijn in zijn leven. Hij was zelf een mislukking geweest, maar dat wenste hij zijn zoon zeker niet toe. Hij was nog jong en had een mooi leven in zicht voor hem. Even keek de bruine kater op, zoekende naar zijn gezinnetje... Hoe dan ook ving iets anders zijn aandacht. Zijn groene ogen werden even een tikkeltje groter. Het was alsof hij tegen een steen was aangelopen en de klap alle lucht uit zijn longen had geperst. Het leek nog maar een dag geleden dat ze samen als apprentice hadden zitten trainen en hij haar gerust had gesteld over het breken van haar familie. Tienerliefde was iets moois in het moment, maar na zoveel moons leek hun relatie te zijn vervagen. Er was niks meer van over. Enkel nog herinneringen die hem heimwee gaven naar betere tijden. Tijden waar hij blij in het kamp had kunnen stoeien zonder zorgen. Zonder dat hij zelf besef had over wat er gebeurd, welden er tranen op in zijn ogen. Hij kon haar stem nog horen, van de eerste dag dat hij haar had ontmoet als jonkie... Tot de laatste keer dat hij haar had gezien op de velden. Maar ergens... Ergens leek hij haar toon al te zijn vergeten. Even hapte hij naar adem. Zijn hersenen leken de geluiden niet te kunnen herhalen, op te halen uit zijn gedachten... Dit was het einde van zijn oude zelf.
Langzaam wandelde de gestreepte kater naar voren, zijn poten voelden zwaarder aan dan normaal en hij kon het niet zo goed opvatten, maar toch huilde hij. Zijn hart leek te breken in een honderd stukjes... Had hij ergens nog verlangd naar een gelukkig leven met de flame point poes? Het enigste wat de jonge Brokenpaw had willen doen was haar zien glimlachen... Haar een leven geven die ze verdiende, maar daar was hij nooit in geslaagd. Hij was dan ook nooit de kater voor haar geweest. Kort beet hij even op zijn onderlip waarna een snik van zijn lippen sprong. "Tinder..." murmelde hij.. Amper verstaanbaar door zijn gebroken stem en mentaliteit. Het reflecteerde zijn ziel, zijn hart... Hoe het aanvoelde op dit moment, gewoon... Kapot. Even snikte hij nogmaals waarna hij even zijn kop lichtjes schudde en langzaam dichter kwam naar de licht gekleurde poes. Als apprentice was hij zijn goede vriendin Willowpaw ook verloren... En als kitten was hij zijn moeder verloren, dus het concept van dood was dan ook niet vreemd voor de bruinkleurige kat. Hoe dan ook leek dit concept volledig anders. Het was alsof zij zijn hart had meegenomen naar starclan. En ergens wist hij dat hij niet mocht denken over deze situatie op deze manier. Tinderlight had een andere geliefde gehad en Brokentune had verder moeten gaan met zijn eigen zoon en partner. Hoe dan ook had hij hun aan de kanten geschoven.. Opdat zijn herinneringen te pijnlijk waren om ware liefde te uiten naar de poes die haar hart aan hem geschonken had. Hij was zo dom, zo verschrikkelijk dom. Hij had de hele wereld gehad en meer... Maar hij wilde de dingen die uit zijn bereik waren...  Waarom kon hij niet gewoon verder gaan met zijn leven en beseffen dat hij nooit iets voor haar had betekend. In stilte waren dikke tranen over zijn wang heen gerold. Zijn ogen groot, deze keer niet van de shock... Maar eerder van het besef wie hij werkelijk was. Een lichte woede welde op in zijn borstkas; frustratie en angst. Voor wat leefde hij dan nog? Om patrouilles te lopen elke dag? Om de rest van zijn leven maar te kijken? HIj was niks meer, niks minder... Had hij een kans gemaakt als hij meer zelfzeker was geweest? Natuurlijk niet... Tinder verdiende veel meer dan een vuile halfclan kat. Even trokken zijn mondhoeken naar beneden waarbij een mengeling van gegrom en gesnik zijn lippen ontglipten. Zijn vervloekte bloed ook. Hij was niemand waardig.. Hij was niks waardig.... Opdat hij zelfs zijn hart geen waarde had toegeleverd... Opdat hij haar nooit had verteld hoe het werkelijk zat.

Hij had willen wegrennen van het tafereel, deels omdat Tallstar er ook was. Die verdomde kat had altijd al zitten azen om iets uit de rossige poes te krijgen. Het had de tabby gek gemaakt, waardoor hij onder een monster terecht was gekomen... maar dankzij Maskheart stond hij hier nog vandaag. Zijn getekende gezicht zou voor eeuwig een herinnering zijn aan de dwaze actie die hij had ondernomen. Even slikte hij moeizaam toen hij zijn kop wegdraaide... maar nog net de kleine Pepperkit zag bij de medicine cat van Shadowclan. Kort staarde de gestreepte kater naar het kleine pluisje. Ze leek zoveel op haar. Even beet hij op zijn onderlip waarna hij langzaam dichterbij kwam en even door zijn poten zakte, om zich bij de grijze kater en de kitten te voegen. Het was ene feit dat Acefray en hij nog conflicten hadden gehad in het verleden... Maar ze waren beide volwassen nu en gezien de situatie konden ze vast hun wapens wel begraven... Voor even als het moest. "Pepperkit..." murmelde hij zachtjes tegen haar waarbij tranen terug opwelden in zijn ogen. "Je bent niet alleen..." klonk er moeizaam van zijn lippen af. Gebroken en fragiel werden de woorden meegedragen met de wind. "Mama zal altijd bij je zijn..." mompelde hij zachtjes tegen het kleine poesje. "Mama is altijd bij je..." klonk er zachtjes van de bruine kater af. "In je hart... In ons hart. Misschien kan je haar niet zien, maar ze zal voor altijd bij je blijven, ze waakt over je... Ze zou je nooit achterlaten..." klonk er zachtjes van hem af. "En op een dag zal je haar weer kunnen zien, dat beloof ik..." prevelde hij zachter, zijn eigen tranen leken hem te verstikken. "Z- ze..." hij beefde even, waarbij zijn zicht verdoezeld werd door tranen... Bijna verblind door een waas van zoutig water. Even streek hij de tranen weg uit zijn ogen... Waarna hij even diep adem haalde en kort zijn ogen sloot. Na enkele tellen kon hij zichzelf hernemen. Tinderlight... Even keek hij naar de mooie warrior... Ze was niet meer dan een enkel hoopje vacht... "Slaap zacht... Tinder..." mompelde hij zachtjes tegen zijn vriendin aan. "Het spijt me..." fluisterde hij amper hoorbaar terwijl hij zijn ogen weer sloot en zijn kopje tegen de grond aan drukte. Ooit... Zou hij de waarheid aan haar vertellen.. Maar dat zou pas zijn als hij zich bij de ranks van sterren zou voegen. Tot dan... Zou hij moeten stikken in zijn eigen ademloze manier van zwijgen.

Tag: Acefray, Pepperkit

De jonge tom had zijn zegje gedaan en daar leek de Leidster van Windclan erg geschrokken van te zijn. Met een blik van ontsteltenis keek ze hem dan ook aan waardoor Bloodpaw ongemakkelijk slikte. Hij was best uit zijn slof geschoten tegenover een belangrijke kat, het zou hem niet verbazen als Oceanstar hem nu zelf zou aanvallen in plaats van deze zogeheten Stallionheart, maar de grijze she-cat deed niks. Ze bleef staan op haar plek en zenuwachtig trilde zijn snorharen. Zou ze nu nog kwader worden dan dat ze al was? Zou ze hem nog harder uitschelden? Zijn nek omdraaien? De tom zette een stap achteruit, zijnmeer  lijf richting die van Acefray zettend om steun te zoeken bij de grote tom. Als er iemand hem zou beschermen dan zou het de medicine cat wel zijn. Maar toch hoefde hij de bescherming van de grijze Shadowclanner niet te hebben want Oceanstar deed iets wat hij nooit zal verwachten. Haar excuses aanbieden, bij al deze katten. Verbijsterd keek hij naar de ander. Zijn hart een klein geschrokken sprongetje makend. Meende ze dit echt? Bood ze echt haar excuses aan? Bloodpaw schudde zijn kopje verward. Niet gelovend dat dit nu echt waar was. De woede die hij nog net door zijn lijf had voelen stromen gleed weer rustig weg. De kwaadheid weer plaatsmakend naar zijn zorgzame karakter. Al bleef hij koppig. Hij zal deze dag nooit vergeten. En hij zal altijd een oogje in het zeil houden voor Windclan vanaf vandaag, want een sorry maakte dit alles nog niet goed. Toch besloot de jonge apprentice haar excuses voor nu aan te nemen en toch nog te helpen. Maar daarna.. Dat zou hij nog wel eens zien als hij hierna ooit nog is een steentje zou komen bijbrengen. Hoewel Blood een kat was die snel iemand hielp vergat het nooit iets. En vergeven.. Dat ging echt niet zo snel bij hem. "Tallstar en Acefray mogen trots op je zijn." Een kleine glimlach kroop even op zijn lippen. Hij wou niks liever's dan dat deze twee katten trots op hem zouden zijn. Dat Shadowclan trots zou zijn op hem. Hij knikte dankbaar naar de leidster en keek even naar Acefray toe, zijn kopper met groen kleurige oogjes kort stralend. Hij had een leidster durven aan te spreken, tegen haar in te gaan (zonder te huilen), en ze bood toen haar excuus, hij was zeker trots. Oceanstar sprak even veder, over dingen waar hij als jonge apprentice niet mee zou bemoeien. Vooral omdat het over de dood van een belangrijke kat ging dat de grijze she-cat erg leek te raken. Wat leek het toch moeilijk om een leider te zijn, vooral om je zelf zo in de hand te houden met al de chaos. De Windclan leidster keek van Tallstar weer richting zijn kant op, een vraag stellend over hem maar wat wel meer gericht was naar Acefray en Tall. Toch gaf hij als eerste antwoord door zijn kop van 'nee' te schudden. Nee. Hij was dat niet. En dat zal hij ook nooit worden. Bloodpaw was niet speciaal. Hij was een doodnormale apprentice die zijn vrije tijd gewoon graag spendeerde door nieuwe dingen te leren zoals werkingen van planten. Zulke dingen leerde je nou eenmaal niet als je opgeleid werd voor Warrior maar de tom was leergierig en nieuwsgierig aangelegd. Hij wou dus ook de dingen weten wat hem niet als standaard werd aangeleerd. Gelukkig vond Acefray dat juist leuk, en had hij zo nu en dan wat 'bijlesjes' gevolgd. Zijn interesse om meer te leren van de ander werd hierdoor groter maar om ooit officieel medicine cat apprentice te worden? Dat gebeurde niet eens in zijn stoutste dromen. Enkel bijzondere katten met een gave ofzo werden gekozen en na zijn eigen weten had hij niks speciaals.. zoals uh, Coyotepaw. Die had vast iets speciaals waardoor Starclan haar koos. "Zou hij spinnenrag uit mijn den kunnen halen. De laatste twee Moons hebben twee spinnen daar hun thuis gevonden. Wellicht dat het gebruikt kan worden." Mauwde Oceanstar tegen Ace waarop hij naar de ander keek. De tom knikte naar hem en met een glimlachje ging hij op weg naar de den van de Windclan leidster. Daar aangekomen liet hij zijn ogen even wennen aan het donker en keek toen met een indrukwekkende blik rond. Het gebeurde maar weinig dat je zomaar de den in mocht van een clanleider. Hij gebruikte zijn kans dan ook om alles goed te bekijken voor hij opzoek ging naar het spinnenweb wat de grijze she-cat hem verteld had. En inderdaad. In het hoekje van de den zat een grote spinnenweb. De tom bekeek het eens goed en probeerde te herinneren hoe Acefray ook alweer die beweging maakte om z'n spinnenweb te gebruiken als spinrag zonder dat het kapot ging. Bloodpaw ging zitten. Geconcentreerd zijn ogen op het spinnenweb gericht terwijl hij aan de slag ging. Gefocust begon hij door met zijn poot voorzichtig het buitenrand los te maken en wikkelde zo met langzame ronde bewegingen de web om zijn rood met zwarte gekleurde poot heen. Toen hij een mooie laag van het verse spinrag had liep hij door naar de andere en deed zijn werk hier weer opnieuw. Met rustige en geconcentreerde bewegingen, bang om maar een klein scheurtje er in te krijgen. Hij had het gedaan met de poot waar hij zijn steen verloren had, zodat hij straks wanneer hij terug zou lopen niet deze poot hoefde te gebruiken om mee te lopen. Hij kon prima lopen zonder al te veel pijn maar hij voelde zijn wond nog wel. Vooral als hij dan extra druk er op zou moeten zetten als hij niet op de andere poot kon leunen. Bloodpaw hupte met drie potten weer terug bij de uitgang van de den en zag hij het kamp voor kort ontploffen. Voor een moment dacht hij dat Riverclan zich boven op Windclan zou storten door maar in plaats van dat vertrokken ze. Een beetje geschrokken bleef hij nog staan. Wat was er gebeurd toen hij de spinrag ging halen? Hij had natuurlijk boze stemmen gehoord maar niet opgelet wat deze woorden waren. Waarom was Riverclan boos ineens? En waarom stuurde Ocean hen weg? In de war besloot de tom toch maar zich weer te tonen op het toneel en keek rond. Riverclan was weg en nu zag hij pas hoe toegetakeld het kamp van Windclan was. Zijn oortjes gleden in zijn nek. Al deze gewonden en doden. Een verdrietig gevoel wurmde zich in zijn hart met het gedachte dat dit nu bij Shadowclan gebeurd zou zijn. Hij snapte nu waarom Ocean zo heftig gereageerd had. Over de grijze leidster gesproken, ze was gewond en niemand van de medicine cats had zich over haar ontfermd. Acefray was bezig met een Windclanner iets te vertellen..? Hij keek naar de tom en hij wees met zijn staart naar Oceanstar. De tom slikte. Moest zijn eerste 'patiënt' nou echt haar zijn? Bloodpaw aarzelde maar weer keek Acefray naar Oceanstar toe. Oh starclan. Straks zou de grijze she-cat weer losbarsten.. Zuchtend beet hij op zijn lip en liep naar de Windclan leidster toe. Ze zag er gespannen uit, gebroken, uitgeput en verslagen. Haar wondde bloede nog zachtjes uit haar wonden. "Mevrouw Oceanstar" Hij keek haar aan. "Acefray komt er aan, maar .. uhm, het zal een goed idee zijn als u even naar uw den gaat zodat ik alvast kan kijken wat voorn wonden u heeft." Hij wiebelde kort met zijn neus, de geur van bloed was duidelijk te ruiken bij haar. "Het is daar ook wat schoner. Wat beter is o-om infecties tegen te gaan." Probeerde hij wat overtuigender te klinken. Zou ze zijn hulp aannemen?

Hij had toch niet tegen Oceanstar gesproken? Maar tegen haar warriors. Smokegaze besloot daarom dus ook om haar woorden compleet te negeren. Het enige waarop Smokegaze bijna letterlijke vraagtekens rond zijn kop kreeg was toen ze zag hoe Oceanstar steunde op Tallstar. Het liet hem afkeurend snuiven. Wat een zwakte. En sinds wanneer waren Clan katten uit andere Clans, leaders of niet, zo close? Dat er vriendschap tussen die twee waren, tot daar aan toe, maar behoorde zoiets niet beperkt te zijn? Gelukkig was Riverclan niet zo.

Het was duidelijk dat Riverclan de slechterikken waren vandaag en dat Butterstar de ware schurk was. Het was ook duidelijk dat ze in deze situatie nu niets zouden bereiken. Na de waterval aan woorden die er uit Oceanstar's bek kwamen begon Butterstar te spreken. Smokegaze trok ook zijn lip op, steunde elk woord van zijn moeder, zijn leider. Vervolgens verliet Riverclan het gebied van Windclan. Maar of dit afgelopen was?