First night is worse

De zon begon langzaam onder te gaan en de maan kroop langzaam omhoog. De zwarte kater moest toegeven dat er iets van ongeduld in zijn poten zat, terwijl hij zijn groene ogen gericht hielt op de schuur waar hij de Shadowclan kattin in had opgesloten. Hij had een oude muis ergens gevonden, een prooi achter gelaten door een van de Bloodclan katten en had besloten dat aan d'r te geven. Immers moest ze wel in leven blijven, al was het moeizaam. Momenteel waren Thora en Zahida nog bezig met d'r, maar de tijd zat er zo op en dan had hij eventjes de tijd om er wat dingen in te pompen die zijn werk makkelijker zou maken.
Het maanlicht viel op zijn zwarte rug, terwijl hij in de richting van de schuur wandelde. Op een kalme toon riep hij de twee kattinnen naar buiten toe, besprak wat er allemaal gebeurd was en knikte. Ze konden later terug komen. Nu mocht hij zijn pleziertje hebben. Hij wandelde de deur door en keek neer op de kattin die binnen zat. "Hier," gromde hij diep, terwijl hij de muis in haar richting gooide.

[+Sunvoice]

_{Rillend en bevend lag Sunvoice in een hoekje toen de twee kattinnen vertrokken bij het horen van de stem van de kater. Ze had geen kracht meer in haar poten en ook niet meer de puf om omhoog te komen. Ze trok haar bovenlip wat zwakjes op naar de zwarte kater toen hij binnen kwam, maar haar kop kwam nauwelijks van de grond af. Ze was moe, alles deed haar pijn. Ergens wilde ze dat Starclan haar kon komen halen. Haar ogen lichtten hongerig op bij het zien van de muis die de kater naar binnen had gebracht, maar vervolgens maakte ze er geen beweging naar. Ze ging dit niet van hem aanpakken, hoe erg haar maag ook riep om eten. Ze had nog steeds haar trots. Maar tegelijkertijd.. Misschien.. Nee, ze ging niks aannemen van een Bloodclanner. Ze richtte haar blik nog een keer op de muis, waarna haar felblauwe ogen zich in die van Cobra boorden. Ze zei niks, en ondanks dat haar blik glazig was van de pijn, lag er nog een zekere weerstand in.}

Ze zag eruit als een hoopje vacht, niet meer. Eventjes was hij bang dat Thora en Zahida te ver waren gegaan, maar toen zag hij een zekere flikkering op 't moment dat hij de muis voor haar neer gooide. Echter nam ze 't niet aan, nog steeds te trots op iets in die richting. Ze zag er lichamelijke goed gebroken uit al, maar ze had een strong mind, iets waar Cobra ook wel blij mee was. Aan de andere kant zou het hierdoor ook wel langer duren voordat ze haar trots gekrenkt zouden hebben. "Eet," commandeerde hij haar. Hij ging zitten, sloeg zijn staart over zijn poten heen en liet zijn gifgroene ogen over het scharminkel heen gaan. Het leven in de Elite was hard, maar als ze moesten konden ze het leven van een buitenstaander nog meer verruïneren. "Tenzij je wilt dat de twee kattinnen terughaal en je aan hun overlever?" bromde hij daarna, terwijl hij de muis dichter in haar buurt duwde.

_{Sunvoice haar poten trilden en haar staart lag als een miserabele vaatdoek op de grond. Ze had moeite om uberhaupt haar kop van de grond te heffen, dus bleef ze liggen in haar hoekje. De kater leek erop gebrand te zijn dat ze at, aan zijn commanderende toon te horen. De kattin legde haar oren plat naar achteren en vernauwde haar ogen. "Wat wil je van me?" kaatste ze terug, haar stem hees. Ondanks dat ze ontzettende honger had, ging ze niet de muis die hij haar gebracht had aannemen. Toch ging haar hoofd de opties af. Als ze at, zou ze misschien sterk genoeg zijn om te overleven.. Als ze omrolde en meewerkte, zou ze misschien een kans krijgen te ontsnappen op een onbewaakt moment. Maar nee. Dan was ze de naam Shadowclanner niet waardig.}  

Het voelde vreemd om dit te doen bij deze kattin. Vreemd op een goede manier. Het was een manier die hij nog nooit eerder had gebruikt. De meeste katten wilde vrijwillig bij de Elite komen of ze waagde zich niet in de buurt van het kamp. Maar deze kattin zouden ze opnieuw gaan opvoeden en haar zodoende de perfecte Elite kat maken. Hij grijnsde eventjes toen ze terugkaatste wat hij van haar moest. "Ik wil dat je eet," miauwde hij op een rustige. "Ik wil dat je jezelf hier niet uithongert, omdat je dan alleen maar meer pijn over je heen zult krijgen." Nee, hij zou haar niet dood laten gaan. Al moest hij de muis persoonlijk in d'r strot duwen. "Als je eet, zal ik je iets langer laten genieten zonder pijn en martelingen. Als je niet eet, zal ik Thora en Zahida hetzelfde laten doen met je als dat ik met je moeder heb gedaan. Je laten smeken voor de dood en dan langzaam maar zeker de keel doorbijten." Een duistere glans was te zien in zijn gifgroene ogen, terwijl hij een zacht gegrom liet horen en de muis voor haar neus liet bungelen. Eet.

Ze was sterk, maar ook de sterkste katten konden breken. Hij had het voor elkaar gekregen om Shark zo ver te krijgen zijn rol neer te leggen aan hem, dus dan zou hij het ook voor elkaar krijgen om deze kattin te breken en d'r te maken zoals hij wilde. Er gloeide een gevaarlijke gifgroene glans in zijn ogen, terwijl hij toekeek hoe ze dan toch eindelijk haar tanden in de muis zetten. Dat het oud was, maakte haar zo te zien niet uit, ze was hongerig genoeg om er gewoon van te eten. Een glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij zijn staart over zijn poten heen legde en haar een beetje verveeld bekeek. "Soms doe je me aan je moeder denken," sprak hij zachtjes. "Zo zielig, zo vermoeid." Zijn ogen gleden over haar lichaam heen. "Ze was zo klaar met haar leven, alles in d'r schreeuwen voor die beet." Hij grinnikte zachtjes. "Maar jij, Sunvoice. Jij wacht op je redding uit de clan, niet waar? Machtige Shadowclan warriors die je komen redden." Hij tikte met een poot op de grond, alsof er katten dichterbij kwamen. "Vergeet het maar, kleine warrior. Niemand die je komt redden. Shadowclan zal zelfs blij zijn van je af te zijn, een warrior minder om over te peinzen. Een obstakel minder, zodat je geliefde leader en deputy weer weg kunnen gaan zonder gejammer."

_{De muis gaf haar nieuwe kracht, maar lang niet genoeg. Ze had veel meer nodig. Haar lichaam was uitgeput, het had energie nodig om te genezen en het had überhaupt nauwelijks genoeg energie om de dag zelf door te komen. Ze had kunnen weten dat die ergerlijke zwarte kat met zijn groene ogen nog niet klaar mee was. Een lichte sis ontsnapte uit haar mond. "Ze was in rouw, jij monster.. Maar daar zullen jullie bloodclanners niets van weten. Hoe dat is om om iemand te geven." Deze monsters leefden alleen maar om anderen het leven zuur mee te maken. Ondanks dat ze zich redelijk sterk hield, staken de woorden over haar moeder. Ze wist dat Snowynight op was geweest, ze wilde het alleen niet geloven. Een huivering ging door haar lichaam heen bij de volgende woorden van Cobra. "Ze hebben geen lichaam gevonden.. Ze komen me halen. Ze weten dat ik nog leven." Haar woorden waren sterk, haar toon liet het echter afweten. Ze was moe.}

"Ze was niet in haar territorium, ze was op dood gebied. Hou je zieke katten bij je, als je je zo'n zorgen maakt erom," sneerde de zwarte kater terug naar de kattin, toen ze sprak over dat de Elite niets wist van om katten geven. Ze zou niet eens weten hoe erg hij 't had gevonden om katten te verliezen. Toen Claw dood was gegaan, nee vermoord was door een vuile clankat, had hij het liefst de clans in zijn eentje willen uitmoorden. Maar hij was rationeel genoeg ingesteld om dat niet te doen en kon het nu met een omweg alsnog doen. "Nee, ze hebben geen lichaam gevonden. Je lichaam is hier. Ze zullen vast denken dat wij, jullie so called monsters, je hebben meegenomen om op te eten. Niemand die naar je komt zoeken, want ze zullen toch niets vinden. Je clan zal je vergeten, net zoals ze je zielige moeder vergeten zijn." Zijn gifgroene ogen boorde zich in het lichaam van de kattin. Ze zou voelen hoe waardeloos ze was, hoe niets betekend de clans waren.

_{De woorden van Cobra deden haar zeer en voor de zoveelste keer die dag, ontblootte Sunvoice haar tanden naar de kater. Ze deed niet eens meer de moeite om te sissen. Ze wist dat ze te zwak was om de kater het onderspit te laten delven. "Hou je eigen katten dan ook op jouw gebied," siste Sunvoice terug, haar stem hees. Ze verstarde eventjes toen een nieuwe pijnscheut fel door haar lichaam trok. "Ze zullen me vinden," mompelde ze zachtjes, al wist ze niet eens meer zeker of ze het zelf geloofde. Ze was hier nu al zo lang.. Hoe lang moest het duren om een reddingsactie op poten te zetten? Misschien dat Tallstar en Acorndust wel blij waren van haar af te zijn. Dan was er niemand meer om lastige vragen te stellen. "Ze zullen me niet vergeten." Haar stem haperde zachtjes terwijl ze dat zei, een snik was in haar keel blijven hangen.}